Co proroctwo św. Malachiasza mówi o papieżach

Proroctwo św. Malachiasza o końcu papiestwa: między wizją a oszustwem, wiarą a lękiem

W czasach, w których świat wydaje się biec coraz szybciej ku niepewnej przyszłości, starożytne proroctwa wyłaniają się z przeszłości, niemal jakby szeptały nam, że historia ludzkości podąża z góry ustalonymi planami, ścieżkami wytyczonymi już wieki temu przez oświecone umysły lub być może przez boskie interwencje. Spośród tych proroctw jedną z najbardziej fascynujących i dyskutowanych jest z pewnością ta przypisywana św. Malachiaszowi, irlandzkiemu mnichowi z XII wieku, który rzekomo przewidział sukcesję wszystkich papieży aż do końca czasów. Tajemniczy dokument, który za pomocą zagadkowych fraz w języku łacińskim wydaje się z niepokojącą precyzją prześledzić losy tronu papieskiego na przestrzeni wieków.

Zacznijmy od pewnych faktów. W sercu średniowiecznej Irlandii, wśród mglistych lasów i kamiennych opactw, żył człowiek zdolny do patrzenia poza czas. Nazywał się Malachiasz z Armagh, dziś czczony jako święty. Urodzony w 1094 roku, Malachiasz był biskupem, reformatorem i mistykiem. Jego wiara płonęła jak cichy ogień pośród ruin odbudowywanej Europy. Legenda przedstawia go jako człowieka o głębokich wizjach, naznaczonych aurą proroctwa.

Podczas pielgrzymki do Rzymu, około 1139 roku, Malachiasz został uderzony szokującą wizją: sekwencją papieży, którzy będą następować po sobie aż do końca czasu. Po powrocie do Irlandii, jak się mówi, spisał te błyski przyszłości, pozostawiając tajemniczy manuskrypt, powierzony cichemu cieniowi tajnej biblioteki. Dokument, który zaginął na wieki, został opublikowany dopiero w 1595 roku, przypisywany benedyktyńskiemu opatowi Arnoldowi de Wyon.

Ale kto naprawdę może powiedzieć, gdzie kończy się prawda, a zaczyna legenda? Święty Malachiasz i jego spojrzenie na przyszłość wciąż żyją, jego proroctwo, prawdziwe lub domniemane, rozbrzmiewa w szeptach naw, w pomrukach pielgrzymów, w dreszczach tych, którzy szukają nadziei lub strachu o przyszłość nas wszystkich.

Kim był święty Malachiasz

Malachi z Armagh urodził się i wychował wśród mglistych wrzosowisk i opactw pełnych ciszy i modlitw XII-wiecznej Irlandii. Był mnichem, a następnie arcybiskupem, reformatorem, cudotwórcą. Jego duch płonął jak pochodnia w północnych krainach, podsycany niezachwianą wiarą i głęboką bliskością z tajemnicą. Był przyjacielem i powiernikiem św. Bernarda z Clairvaux, światła zakonu cystersów i duchowego ojca całych pokoleń ludzi wiary. To on nakreślił intensywną i poruszającą biografię Malachiasza, ale, co dla nas tutaj kluczowe, bez żadnej wzmianki o proroczych wizjach. Nic w historii mnicha cysterskiego nie sugeruje istnienia czegoś, co, jeśli jest autentyczne, byłoby jednym z najbardziej szokujących proroctw chrześcijaństwa.

A jednak mówi się, że podczas pielgrzymki do Rzymu, około 1139 r., Malachiasz został porwany przez mistyczną ekstazę, w której otrzymał wizję całej sukcesji przyszłych papieży, aż do końca czasów. Oszałamiające objawienie, odnotowane, jak się mówi, w tajnym manuskrypcie przechowywanym następnie w piwnicy Watykanu i wynurzającym się wieki później.

Niezależnie od tego, czy jest to historia, czy legenda, wizja ta przekraczała czas jak proroczy szept, dając nam listę 112 papieży przeznaczonych do dzierżenia steru Kościoła przed Sądem Ostatecznym.

Proroctwo Malachiasza

W 1595 roku w tomie zatytułowanym Lignum Vitae benedyktyński mnich Arnoldo Wion opublikował tajemniczy dokument: listę 112 łacińskich dewiz, z których każda odnosiła się do papieża, od Celestyna II (1143) do przyszłego papieża o imieniu „Petrus Romanus”, który miał rządzić Kościołem podczas jego ekstremalnych prześladowań, przed Sądem Ostatecznym.

Dzieło zatytułowane Prophetia Sancti Malachiae Archiepiscopi, de Summis Pontificibus, zdawało się zamykać losy Kościoła w poetyckiej i niezrozumiałej sekwencji: krótkie frazy, takie jak „De gloria olivae”, „Pastor angelicus”, „Lilium et rosa”, niejasne ewokacje, bogate w symbolikę, czasami niepokojące w ich pozornym powiązaniu z prawdziwymi wydarzeniami.

A jednak nikt nigdy nie słyszał o tym proroctwie przed XVI wiekiem. Nie rękopis, nie cytat, nie fragment. Żadnego śladu w średniowieczu ani w stuleciach bezpośrednio następujących po śmierci Malachiasza. Głucha cisza, która rodzi głębokie pytania.

Wielu historyków uważa dziś, że jest to podróbka stworzona celowo, być może w celu wpłynięcia na konklawe w 1590 r. Jedno z haseł, „Ex antiquitate urbis”, wydaje się bezpośrednio nawiązywać do kardynała Girolamo Simoncellego, pochodzącego pierwotnie z Orvieto (Urbs Vetus), kandydata na tron ​​papieski. Jest to zatem chwyt propagandowy, zamaskowany jako boska inspiracja.

Inne wskazówki podsycają podejrzenia. Niektórzy uczeni przypisują podróbkę lekarzowi i literatowi Alfonso Ceccarelliemu, słynnemu fałszerzowi tamtych czasów, nawet jeśli i chronologia nie zgadza się idealnie. Z pewnością proroctwo pojawiło się w epoce wielkiej niestabilności politycznej, w której często krążyły przepowiednie i wyrocznie, służące do usprawiedliwiania, wpływania lub legitymizacji ziemskich i duchowych mocy.

Oto dewizy proroctwa przypisywane ostatnim papieżom:

• De medietate Lunae: Jan Paweł I (Albino Luciani, 1978). „Papież półksiężyc”, tak nazywany ze względu na krótkość swojego pontyfikatu, który trwał zaledwie 33 dni, niczym przepołowiony księżyc na niebie.
• De labore Solis: Jan Paweł II (Karol Wojtyła, 1978–2005). „Z dzieła słońca”: narodzony i zmarły podczas dwóch zaćmień słońca, jego pontyfikat naznaczony był intensywnym światłem, które przecinało cienie świata.
• Gloria olivae: Benedykt XVI (Joseph Ratzinger, 2005–2013). „Chwała drzewa oliwnego”: nawiązanie do zakonu benedyktynów, którego był członkiem, i symbol pokoju w burzliwych czasach.
• In persecutione extrema S.R.E. sedebit: Franciszek (Jorge Mario Bergoglio, 2013–2025). „Będzie siedział podczas ostatnich prześladowań Świętego Kościoła Rzymskiego”. To motto przypisywane papieżowi Franciszkowi, 111. na liście.

Syn innego Rzymu, Rzymu emigracji, pasterz, który przybył „z końca świata”, Franciszek nie nosił imienia Piotr, ale być może uosabiał jego ducha: prostotę, skałę, krzyż. Czy był „Petrus Romanus”, czy po prostu ostatnim strażnikiem przed milczeniem, nikt nie może powiedzieć.

Kup:

Papież Franciszek

Papież Franciszek: kategoria zadedykowana Papieżowi Jorge…

Proroctwo o ostatnim papieżu

Nie ma żadnego konkretnego dowodu na autentyczność tego proroctwa. Ukazuje się jedynie w momentach kryzysu, po śmierci papieża lub w dniach następujących po rezygnacji Benedykta XVI, aby zaświadczyć o symbolicznej mocy, jaką nadal wywiera, znacznie przekraczającą jego wartość dokumentalną. A jednak, wieki po jego śmierci, imię Malachiasza nadal jest synonimem omenu, końca i objawienia.

To, co najgłębiej wpłynęło na zbiorową wyobraźnię, to ostatnia pozycja na liście.

Nie motto, ale prawdziwe apokaliptyczne ostrzeżenie:

„In erectione extrema Sanctae Romanae Ecclesiae sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus: quibus transactis, civitas septicollis diruetur, et Iudex tremendus iudicabit populum suum. Finis.”

„W czasie największego prześladowania Świętego Kościoła Rzymskiego zasiądzie Piotr Rzymianin, który będzie pasł trzodę w wielu udrękach. Potem miasto siedmiu wzgórz zostanie zniszczone, a straszliwy Sędzia osądzi swój lud. Koniec”.

Uroczyste zakończenie. Definitywne. Bez apelacji.

Ten Petrus Romanus, papież końca, od wieków wypuszczał śmiałe hipotezy, tysiącletnie lęki i teologiczne dyskusje. Jego zagadkowa postać przemierzała wieki jak proroczy cień, podsycając spekulacje, lęki i nadzieje. W tej tajemnej formule, Petrus Romanus, wielu szukało wskazówek, znaków, odbić teraźniejszości. Niektórzy próbowali rozpoznać w nim twarz współczesnych papieży, sugerując nawet związek z papieżem Franciszkiem, ze względu na włoskie korzenie jego rodziny i imię jego pradziadka: Giovanni di Pietro. Czy Franciszek był przedostatnim papieżem przed końcem?

Proroctwo Malachiasza jawi się dziś jako zjawisko kulturowe, a nie duchowe. Fascynująca zagadka, która przetrwała wieki bardziej ze względu na swoją siłę sugestii niż rzeczywistą boską inspirację.

Jego autentyczność jest więcej niż wątpliwa, stłumiona przez ciszę źródeł, przez jego późne pojawienie się, przez manipulacyjny kontekst, w którym zostało opublikowane. A jednak pozostawiło niezatarty ślad. W świecie często głodnym znaków i wróżb, znaczenia i katharsis, słowa Malachiasza, prawdziwe lub fałszywe, wciąż rozbrzmiewają jak dzwonek alarmowy.

Być może ich siła leży nie w historycznej dokładności, ale w niepokoju, który wywołują, w poczuciu oczekiwania, w dreszczyku emocji „to może być prawdą”.

I tak Malachiasz pozostaje dla nas wiecznym symbolem napięcia między wiarą a końcem, między potrzebą wiary a strachem przed nicością. Nawet jeśli jego proroctwo było tylko cieniem między stronami czasu, to właśnie tam kryje się jego tajemnica: w echu słów, które przechodzą przez wieki bez proszenia o potwierdzenie.