Indeks1 Produkty od wspólnoty Nuovi Orizzonti2 Produkty z projektu Mato Grosso3 Produkty z klasztorów Solidarne pomysły na prezenty, które sprawią, że święta będą lepsze dla wszystkich, zarówno bliskich, jak i dalekich. Oto nasze propozycje Wybieranie solidarnych pomysłów na prezenty na Boże Narodzenie to etyczny wybór,…
Indeks1 Czy gwiazda betlejemska jest trująca?2 Czy Coca-Cola wymyśliła postać Świętego Mikołaja?3 Jakie są korzenie choinki?4 Kim jest Befana?5 Czy gwiazda betlejemska prowadziła Trzech Króli? Wszystko, co wiecie (lub wydaje wam się, że wiecie) o świętach Bożego Narodzenia. 5 mitów, które należy obalić! W okresie…
Indeks
Każdego roku, od października do stycznia, ulice wypełnia szczególnie ciepła atmosfra, którą kreują zbliżające się świąta bożonarodzeniowe. Dajemy się ponieść tej mozaice kolorów, migoczących światełek i melodyjnych piosenek, których echo rozlega się po ulicach miast. Każdy z nas, na swój mały sposób, próbuje odtworzyć tę samą atmosferę i ciepło w swoim otoczeniu i aby to zrobić nie można pominąć jednej z najpopularniejszych dekoracji ostatnich lat: wieńców bożonarodzeniowych. Dekoracje z nordyckim akcentem rozprzestrzeniły się bardzo szybko również u nas. Zobaczmy razem kilka pomysłów i sugestii, aby w pełni wykorzystać ich potencjał.
Wianki świąteczne są zawsze odpowiednią dekoracją. W różnych rozmiarach, stylach i kolorach, łatwo dopasowują się do każdego otoczenia.
Umieszczenie wianka na drzwiach wejściowych to tylko jeden ze sposobów w jaki można je wykorzystać i prawdopodobnie również najbardziej klasyczny. Ale czy istnieją również inne sposoby ich wykorzystania? Można zawsze eksperymentować, polegając na swojej wyobraźni i inwencji twórczej.
Możesz umieścić go na środku stołu, na przykład razem ze świecami, które pasują kolorystycznie do reszty dekoracji, powiesić tak jak obraz na białej ścianie, ułożyć na półkach w kąciku do nauki lub na półce z książkami, lub jako alternatywę dla klasycznych dekoracji okiennych, nadając wnętrzom z pewnością więcej charakteru.
Pomysły są nieskończone. Zaufaj nam, żaden nie może być nieudany.
Trendy na nadchodzący rok sugerują, że najpopularniejsze wianki to te, których bazą są neutralne, naturalne kolory – biel śniegu, zieleń jodły, brąz gałązek i czerwień jagód.
Do naszych ulubionych należą z pewnością te wykonane wyłącznie z szyszek sosnowych.
Naturalne lub kolorowe, wianki z szyszek kojarzą się z naturą ale nie są banalne, potrafią przełamać monotonię świątecznych stołów, zwłaszcza jeśli są wzbogacone o mini-lampki LED zasilane bateriami.
Oczywiście wszystko zależy od efektu jaki chcemy osiągnąć. Dla tych, którzy kochają kolory i wolą girlandę, która się wyróżnia, pomysłem może być zakup takiej złożonej z wielu świątecznych bombek w różnych kolorach.
Istnieje wiele elementów, które można dodać do prostej zielonej girlandy, aby dać jej nowe życie i zupełnie inny charakter. Wykorzystaj więc wstążki, kokardy, szyszki i dzwoneczki, aby osiągnąć efekt, którego naprawdę pragniesz.
Dla tych, którzy lubią rzeczy proste i romantyczne, sznur światełek w ciepłym odcieniu do owinięcia wokół prostego wianka z sosnowych igieł jest najprostszym, najszybszym i najbardziej efektownym rozwiązaniem.
Alternatywnie możesz zdecydować się na przymocowanie do niej kolorowych wstążek lub świątecznych bombek. Wystarczy niewiele, sznurek lub trochę gorącego kleju, aby przymocować wybrane elementy i uzyskać efekt, który można zmieniać według upodobania.
Jeśli natomiast uwielbiasz eksperymentować i wychodzić poza utarte schematy, możesz wybrać coś, co przywodzi na myśl Prowansję. Możemy przymocować do prostego, okrągłego drutu gałązki lawendy, zasuszone lub sztuczne, lub, dla jeszcze bardziej niezwykłego efektu, możesz zdecydować się na wymieszanie kilku stylów, dodając gałązki do twojej girlandy wykonanej z sosnowych gałęzi. Będzie się to prezentować naprawdę szykowanie!
Indeks1 Historia miniaturowych miasteczek bożonarodzeniowych2 Budowa miniaturowego miasteczka bożonarodzeniowego3 Rodzaje miasteczek4 Centrum miasteczka5 Podstawa i tło Miniaturowe miasteczka bożonarodzeniowe to oryginalny i innych od zwyczajowego sposób na wprowadzenie świątecznej atmosfery do naszych domów. Dowiedzmy się, jak są zbudowane i jakie powinny być ich charakterystyczne cechy…
Indeks1 Co symbolizuje Adwent?2 Jaki jest kolor Adwentu?3 Jak nazywają się cztery niedziele Adwentu?4 Kiedy zaczyna się pierwsza niedziela Adwentu?5 Kiedy zapala się świece Adwentu?6 Jak zapala się wieniec adwentowy?7 Jakie są nazwy świec Adwentu?8 Jakie są cztery kolory świec Adwentu?9 Jak używa się świec…
Indeks
Nie ma Bożego Narodzenia bez szopki – to fakt, zwłaszcza dla osób wierzących, które celebrują to święto nie tylko w oparciu o rodzinne tradycje i wyjątkową atmosferę, ale także z głęboką wiarą, oczekując na ponowne narodziny Jezusa. Szopka staje się duchowym symbolem, który wykracza poza zwykłą, przekazywaną przez wieki tradycję.
Nic nie jest przypadkowe, jeśli chodzi o organizację szopki, niezależnie od tego, czy jest to szopka DIY, czy kupiona. Jakie postacie są niezbędne, gdzie ustawić szopkę, kiedy ją zbudować i kiedy rozebrać – oto kilka odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, które pomogą Ci godnie uczcić Narodzenie Pańskie.
Pierwszą szopkę stworzył św. Franciszek z Asyżu w 1223 roku w Greccio, w małej miejscowości koło Rieti. Wracając z Rzymu, gdzie papież zatwierdził regułę franciszkańską, zatrzymał się w grotach, które przypominały mu podróż do Ziemi Świętej. Tam, aby pokazać miejscowym, jak wyglądały narodziny Jezusa, stworzył pierwszą żywą szopkę – z wołem i osłem, które swoim oddechem ogrzewały małego Jezusa w żłobie. Szopka natychmiast przyciągnęła wiernych, którzy zgromadzili się w noc Bożego Narodzenia, aby celebrować narodziny Jezusa i przyjąć Eucharystię.
Szopka w Greccio: szopka św. Franciszka
Jaka jest historia szopki? Skąd wzięła się ta tradycja, którą co roku odtwarzamy? Oto historia pierwszej szopki – szopki z Greccio…
Tradycyjnie szopka powinna być gotowa w połowie grudnia, w czasie Adwentu. Wiele osób korzysta z dnia wolnego 8 grudnia, gdy obchodzona jest uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi. W niektórych regionach szopka powinna być gotowa już 29 listopada, kiedy zaczyna się nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia. Ważne, by była gotowa na 25 grudnia. Jeśli jednak planujesz zrobić szopkę samodzielnie, warto zacząć wcześniej i skorzystać z porad, jak stworzyć szopkę DIY.
Jak zbudować szopkę zrób to sam: mini poradnik
Znowu poruszamy temat Bożego Narodzenia. Światełka, ozdobione choinki, wszystkie świąteczne symbole które tak bardzo kochamy i które…
Najpierw należy wybrać odpowiednie miejsce. Można zastosować wiele kreatywnych rozwiązań, od prostych szopek po bardziej skomplikowane konstrukcje. Warto wybrać miejsce centralne w domu, ale takie, które nie będzie przeszkadzało w codziennym życiu, na przykład w salonie lub kuchni. Należy też wziąć pod uwagę obecność małych dzieci lub zwierząt, więc warto wybrać miejsce bezpieczne i dobrze oświetlone.
Szopka jest przede wszystkim celebracją narodzin Jezusa. Dla chrześcijan jest to coroczne przypomnienie o cudzie Wcielenia Chrystusa, który narodził się w zimową noc, by przynieść ludzkości nadzieję i zbawienie. Szopka pomaga także ożywić tę duchową rzeczywistość w domach, wśród dorosłych i dzieci, stwarzając atmosferę oczekiwania i cudowności.
Ewangelie według Łukasza i Mateusza nie precyzują, gdzie dokładnie narodził się Jezus – czy w grocie, czy w stajni. Wiemy jednak, że nie znaleziono miejsca na nocleg dla Józefa i Marii w Betlejem, więc musieli znaleźć schronienie w miejscu, gdzie przebywały zwierzęta. Niezależnie od tego, czy była to grota, czy stajnia, ważna jest obecność żłobu, w którym złożono nowonarodzonego Jezusa. Narodziny w takim ubogim miejscu symbolizują, że Jezus przyszedł na świat z dala od pałaców i władzy, by przynieść zbawienie wszystkim ludziom.
Najważniejsze postacie to:
Grota lub stajenka powinny znajdować się w centralnym miejscu szopki. W żłobie umieszczamy figurkę Dzieciątka Jezus, a obok niej Maryję po prawej stronie (z lewej strony z perspektywy widza) i Józefa po lewej (z prawej dla widza). Tradycyjnie Dzieciątko Jezus umieszcza się w żłobie o północy 24 grudnia.
Trzej Królowie przybywają do Betlejem 6 stycznia, w dniu święta Epifanii. To wtedy powinni zostać umieszczeni przy szopce.
Tradycyjnie szopka jest rozbierana 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, które kończy okres Bożego Narodzenia.
Ofiarowanie Pana Jezusa w Świątyni i święto Matki Boskiej Gromnicznej
2 lutego jest obchodzone święto Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni…
Kalendarz Adwentowy jest jedną z najbardziej reprezentatywnych tradycji Bożego Narodzenia. Oto jak powstał i jak jest kontynuowany dzisiaj. Kalendarz Adwentowy, podobnie jak Szopka Bożonarodzeniowa, został stworzony jako narzędzie, które ma pomóc zrozumieć ducha oczekiwania i magicznego zawieszenia Świąt Bożego Narodzenia. W przypadku Szopki, zaprojektowanej przez…
Legenda o św. Marcinie przypomina nam o znaczeniu altruizmu i miłosierdzia. Oto, jak powstała tradycja lata św. Marcina. Pierwsza dekada listopada od zawsze charakteryzuje się dziwnym zjawiskiem klimatycznym, zwanym latem św. Marcina. Rzeczywiście, często się zdarza, że w dniach bezpośrednio poprzedzających i następujących po 11…
Chociaż śmierć jest zawsze dramatycznym wydarzeniem, w chrześcijaństwie jest również postrzegana jako moment głębokiego duchowego połączenia z Bogiem. Chrześcijanin, odchodząc z tego świata, udaje się na spotkanie z życiem wiecznym w Niebie, w obecności Jezusa, Maryi Panny i wszystkich świętych. Ta podróż rozpoczyna się od rytuału katolickiego pogrzebu, podczas którego kapłan powierza duszę zmarłego Bogu, poprzedzając to rozgrzeszeniem i Ostatnim Namaszczeniem. Również Wiatyk, czyli ostatnia Eucharystia, stanowi duchowy pokarm, przygotowujący chrześcijanina na przejście do życia wiecznego, będąc już obietnicą życia wiecznego.
Namaczenie Chorych: co to jest i jak przebiega
Namaczenie chorych jest praktyką wywodzącą się bezpośrednio od Jezusa. Oto jak…
Dla chrześcijan śmierć to jedynie przejście – czasami związane z chorobą, cierpieniem, ale ostatecznie prowadzące do radości i błogosławieństwa w życiu wiecznym.
Każda katolicka msza żałobna przypomina o tajemnicy paschalnej Chrystusa – Jego zwycięstwie nad grzechem i śmiercią. Liturgia pogrzebowa to sposób towarzyszenia zmarłemu w ostatniej drodze, wspierając jego duszę poprzez modlitwy, które mają na celu jej oczyszczenie i umożliwienie przyjęcia do nieba. Modlitwa za zmarłych jest prośbą krewnych i przyjaciół o łaskę, aby pomóc zmarłemu uzyskać przebaczenie grzechów i skrócić czas pokuty duszy w czyśćcu, podczas gdy ciało oczekuje na powtórne przyjście Jezusa i zmartwychwstanie ciał.
Katolicki pogrzeb często poprzedza czuwanie, podczas którego rodzina i przyjaciele gromadzą się, aby pożegnać zmarłego, zanim zostanie pochowany. Ciało jest wystawiane w kaplicy pogrzebowej, która może znajdować się w miejscu śmierci, na cmentarzu lub w szpitalu.
Modlitwa różańcowa odmawiana po południu lub wieczorem po śmierci to popularna tradycja pogrzebowa, szczególnie we Włoszech. Ludzie spotykają się w kościele na wspólnej modlitwie, prowadzonej przez kapłana lub świeckiego. Różaniec w intencji zmarłego obejmuje tajemnice chwalebne, związane ze zmartwychwstaniem Jezusa, wniebowstąpieniem i wniebowzięciem Maryi Panny.
Po różańcu i czuwaniu odbywa się właściwa ceremonia pogrzebowa, którą prowadzi kapłan. Trumna jest przynoszona do kościoła, skrapiana wodą święconą i okadzana. W wielu przypadkach pogrzeb kończy się nabożeństwem przy grobie, które ma miejsce przed pochówkiem lub kremacją na cmentarzu, gdzie uczestnicy uroczystości przechodzą od kościoła, na piechotę lub samochodem, w zależności od odległości, za karawanem.
Podczas katolickiego pogrzebu, oprócz czytań wykonywanych przez kapłana, często bliscy zmarłego chcą go uczcić swoimi wspomnieniami lub odczytami. Jeśli ktoś nie chce odczytać własnych słów, wybiera fragmenty Pisma Świętego, szczególnie ze Starego Testamentu. Jednym z najczęściej wybieranych tekstów jest Księga Hioba: „…Po tym, jak ta moja skóra zostanie zdarta, bez mojej ciała, ujrzę Boga. Ja go zobaczę, ja sam, moje oczy go ujrzą, a nie kto inny” (Hi 19,26). Inną alternatywą jest Ewangelia według św. Jana: „Jezus jej rzekł: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, będzie żył” (J 11,25).
Popularny jest także Psalm 22:
„Pan jest moim pasterzem:
niczego mi nie braknie.
Na zielonych pastwiskach każe mi odpoczywać,
prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć.
Orzeźwia moją duszę,
wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoje imię.
Chociażbym szedł ciemną doliną,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Twój kij i laska pasterska
są moją pociechą.
Stół dla mnie zastawiasz
na oczach moich wrogów,
namaszczasz mi głowę olejkiem;
mój kielich się przelewa.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy” (Ps 22,1-6).
Namaczenie chorych jest praktyką wywodzącą się bezpośrednio od Jezusa. Oto jak się rozwijała na przestrzeni czasu Kościół przypisuje namaszczenie chorych Jezusowi, Jego głębokiej miłości do chorych i cierpiących, na których nakładał ręce, wzywając do cudownego uzdrowienia. Po swojej śmierci i zmartwychwstaniu Chrystus przekazał swoim uczniom…
Chcesz nadać swoim świętom jeszcze bardziej magicznej atmosfery dzięki sztucznemu śniegowi do szopki? Bądź profesjonalny z armatkami śnieżnymi Holyart! Wyobraź sobie panoramę z domami, wzgórzami i postaciami zaangażowanymi w różne aktywności. Są to scenografie naszych szopek. A teraz wyobraź sobie, że wraz z zapadnięciem zmroku,…
W przeszłości mówiliśmy o Doktorach Kościoła, tych mężczyznach i kobietach, którzy dzięki swojej świętości i mądrości potrafili uczynić Kościół wielkim i pozostawili świadectwo nieśmiertelnej wiedzy teologicznej i duchowej siły. Byli to wybitni pisarze, którzy prowadzili święte i oddane życie, bogaci w wiedzę o sprawach świętych, do tego stopnia, że zostali uznani za Doktorów na mocy dekretu papieża lub soboru powszechnego. Czterech z nich, oprócz bycia Doktorami, jest również uważanych za Ojców Kościoła, a zatem mają podwójny tytuł: mówimy o czterech ojcach Kościoła zachodniego, św. Augustynie z Hippony, św. Ambrożym, św. Hieronimie i św. Grzegorzu Wielkim.
To właśnie oni opracowali to, co znamy jako Patrystykę, myśl chrześcijańską pierwszych wieków. Wcześniej badacze i chrześcijańscy autorzy zajmowali się Apologią, dyscypliną teologiczną, dzięki której bronili swoich religijnych i moralnych przekonań przed krytyką i zarzutami z zewnątrz. Istnieje również tak zwana mniejsza Patrystyka, promowana przez tych badaczy, którzy bronili wiary chrześcijańskiej przed Żydami, poganami i heretykami. Z edyktem mediolańskim (313 r. n.e.) chrześcijanie uzyskali wolność kultu, więc teraz mogli skupić się na studiowaniu tekstów świętych i szerzeniu religii.
Nie jest łatwo streścić w kilku słowach rewolucyjne znaczenie myśli patrystycznej, która rozwinęła się od III wieku n.e. Ojcowie Kościoła rozpoczęli swoją pracę badawczą i kaznodziejską, a ponieważ byli przede wszystkim mędrcami, nie wahali się przyswajać również filozofii i kultury pogańskiej odziedziczonej po Grekach i Rzymianach, aby stworzyć nową filozofię chrześcijańską. Wręcz przeciwnie, starali się zintegrować myśl pogańską, przekształcając wiele pojęć na chrześcijańskie i dostosowując je do swojej wiary. W ten sposób klasyczna filozofia stała się narzędziem do zrozumienia chrześcijańskich prawd.
To podejście nazywa się Patrystyką grecką. Zupełnie przeciwne stanowisko zajęła Patrystyka łacińska, która odrzuciła wszelkie zanieczyszczenia pogańskiej filozofii jako przeszkodę dla religii i twierdziła, że konieczne jest stworzenie filozofii wyłącznie związanej z chrześcijaństwem, uzasadniając wiele braków jako tajemnice wiary.
Święta Monika: patronka matek i przykład dla kobiet
Święta Monika z Hippony (Tagasty) była kobietą o niezwykłej sile ducha i niezachwianej wierze…
Trudno byłoby również oddać sprawiedliwość zasługom Ojców Kościoła w kilku zdaniach. Ograniczymy się do ich krótkiego przedstawienia, odsyłając do różnych artykułów, które już napisaliśmy na naszym blogu, takich jak te o św. Augustynie i jego matce św. Monice lub o św. Ambrożym, Patronie Mediolanu.
Św. Augustyn z Hippony żył w latach 354-430 n.e. Pochodził z Afryki Północnej, był filozofem, biskupem i teologiem, Ojcem, Doktorem i świętym Kościoła. Jego przydomek to Doctor Gratiae – „Doktor Łaski”.
Św. Ambroży żył w latach 339-397. Był teologiem i pisarzem, biskupem Mediolanu, którego jest również patronem razem ze św. Karolem Boromeuszem i św. Galdinem, po tym jak starał się pokojowo zakończyć silne konflikty między arianami a katolikami jako przedstawiciel cesarza Walentyniana I.
Św. Hieronim żył w latach 347-419 n.e. Był badaczem Biblii, jego głównym dziełem było przetłumaczenie na łacinę części Starego Testamentu greckiego, a następnie całej hebrajskiej Pisma Świętego.
Św. Grzegorz Wielki żył w latach 540-604 i był biskupem Rzymu oraz papieżem aż do swojej śmierci. Jest czczony jako święty i Doktor Kościoła również przez Kościoły wschodnie. Był słabego zdrowia, ale ożywiony wielką wiarą i siłą moralną.
