Istnieje cudowny krucyfiks, który w starożytnych czasach uratował Rzym przed zarazą. Dziś stał się symbolem świata modlącego się i walczącego z pandemią. Dowiedzmy się więcej na jego temat. Chcielibyśmy przybliżyć historię o cudownym krucyfiksie. Żyjemy w czasach, które potrzebują cudów, zarówno takich, które każdy z…
Wielkanoc jest najważniejszym świętem dla chrześcijan, które jest obchodzone na całym świecie. Charakterystyczne dla niej obrzędy są sprawowane podczas tzw. Wielkiego Tygodnia i każdy jego dzień ma swoje szczególne rytuały. Prześledźmy to co się wydarza dzień po dniu podczas tego wyjątkowego tygodnia. Wielki Tydzień jest…
Niewiele świąt chrześcijańskich jest tak bardzo ważnych jak Zwiastowanie Pańskie. Jest ono jednym z ważniejszych wydarzeń w historii zbawienia, ponieważ oznacza początek nowych czasów i nowego przymierza między Bogiem a człowiekiem. To właśnie przez Zwiastowanie zostaje zainicjowany ten Boski plan, którego kulminacją będą narodziny Jezusa, a przede wszystkim Jego śmierć i natępujące po niej zmartwychwstanie.
O co w tym chodzi?
Termin „Zwiastowanie” opisuje spotkanie Maryi z archaniołem Gabrielem w małej wiosce Nazaret. Spotkanie, które całkowicie odmieni losy ludzkości, gdyż to właśnie podczas niego Archanioł Gabriel, który był posłańcem Bożym, zapowiedział tej młodej kobiecie rychłe narodziny Mesjasza.
Mówimy tutaj o tajemnicy Słowa Wcielonego czyli wierze, że Jezus Chrystus przyjął ciało człowiecze w łonie Dziewicy Maryi. Właśnie z tego powodu Zwiastowanie nazywano dawniej świętem Wcielenia Bożego. Dla chrześcijan jest to jedna z zasadniczych koncepcji, jednak w starożytności wywołała ona wiele nieporozumień. Ostatecznie po propozycjach i rozważaniach dotyczących wcielenia i natury Jezusa, które zostały poruszone na I Soborze Nicejskim w 325 roku, Soborze Efeskim w 431 roku i Soborze Chalcedońskim w 451 roku, ogłoszono, że Jezus był zarówno w pełni Bogiem, wcieleniem drugiej osoby Trójcy Świętej, zrodzonej ale nie stworzonej przez Ojca, jak i w pełni człowiekiem, zrodzonym z Maryi Dziewicy, poprzez którą stał się ciałem. Każda inna myśl, która odbiegała od tej teorii nazywana była herezją.
Trójca Święta: znaczenie i ikonograficzne przedstawienie
Pojęcie Trójcy Świętej streszcza fundamentalną doktrynę Kościoła katolickiego: Bóg jest jeden i jedyny a jednak współistnieją w nim …
Istnieje kilka powodów dla których Święto Zwiastowania Pańskiego obchodzi się właśnie w dniu 25 marca. Według starożytnych teorii o których mówiono już w VI i VII wieku, w połączeniu z wiosenną równonocą, która przypada w okolicach tej daty, miało miejsce zarówno Wcielenie Boże, jak i stworzenie świata. Poza tym, jeśli przyjmiemy dzień 25 grudnia jako datę narodzin Jezusa, wystarczy cofnąć się o 9 miesięcy aby określić orientacyjną datę Jego cudownego poczęcia.
Podstawowym aspektem który musimy wziąć pod uwagę mówiąc o święcie Zwiastowania Pańskiego, jest jego podwójny charakter. Jest to święto poświęcone Jezusowi ale także jego matce, Maryji. Zwiastowanie przedstawia prawdopodobnie jeden z najważniejszych momentów spotkania człowieka z boskością i właśnie z tego powodu zarówno Jezus jak i Maryja mają tutaj takie same znaczenie. Maryja jest symbolem oczekiwania Izraela, które ostatecznie zostaje zaspokojone wraz z przybyciem Zbawiciela. Jej zaakceptowanie losu jakiego pragnie dla niej Bóg, posłuszeństwo z jakim zawierza się Jego woli, a przede wszystkim niezmierna miłość, która ją od tej chwili przepełnia, są nierozerwalnie związane ze zbawczym dziełem Jej Syna. W Maryi Zbawienie staje się rzeczywistością, w tym samym momencie, w którym zostaje wypowiedziane dla Niej proroctwo: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łukasz 1, 31-33). W ten sposób, według Łukasza, anioł zapowiada Maryi przyjście Chrystusa Króla, Króla Izraela, Króla królów, Króla Ziemi, Króla narodów, jak zostało napisane w starożytnych proroctwach o Mesjaszu oczekiwanym przez Żydów.
Tak więc jest to święto Zwiastowania Pańskiego, ale również święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, jak było nazywane ono w przeszłości.
Przyjrzyjmy się bliżej, co Łukasz apostoł przekazał na temat Zwiastowania.
Opisy zwiastowania przedstawione w Ewangelii Mateusza i w Ewangelii Łukasza różnią się między sobą. Chielibyśmy się tutaj skupić na wersji Łukasza w której Archanioł udaje się do Maryi by przynieść jej wieść o ciąży, która da początek przyjściu na świat Zbawiciela. Natomiast w Ewangelii Mateusza to Józef zostaje we śnie odwiedzony przez anioła, który mu mówi aby odrzucał Maryji ponieważ stała się ona brzemienna dzięki działaniu Ducha Świętego.
Oto co zostało napisane przez Łukasza:
26 W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, 27 do Dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. 28 Wszedłszy do Niej, [anioł] rzekł: „Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, „.
29 Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie. 30 Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. 31 Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. 32 Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. 33 Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. 34 Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” 35 Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. 36 A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. 37 Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. 38 Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. Wtedy odszedł od Niej anioł. (Łukasz 1, 26-38).
Maryja przyjmuje słowa Archanioła Gabriela z pokorą choć początkowo towarzyszy jej strach. Uspokaja się gdy archanioł jej mówi, że nie ma powodu do obawy ponieważ została obdarzona Łaską Bożą i z jej łona narodzi się Król na którego wszyscy czekają. Maryja przyjmuje wiadomość z niedowierzaniem ponieważ nie była jeszcze zaślubiona mężczyźnie.
Anioł ją uspokaja i aby dać potwierdzenie swoim słowom mówi, że również jej krewna Elżbieta, pomimo swojego podeszłego wieku, wkrótce wyda na świat potomka ponieważ dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.
Słysząc tą wiadomość Maryja nie ma już żadnych wątpliwości i bez wahania wypowiada te słowa: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”
Są to słowa pełne pokory i posłuszeństwa a jednocześnie niewiarygodnej mocy. W chwili, w której całkowicie zawierza się woli Bożej, Maryja ofiaruje swoją najlepszą część ludzkiej istoty, a sam Bóg wywyższa Ją ponad wszystko i wszystkich.
W podobny sposób również i my powinniśmy przeżywać to święto, jako zaproszenie do pokory i do całkowitego zawierzenia się Bogu bez wahania i bez zbędnych pytań. O ile prawdą jest, że zawsze lepiej jest racjonalnie przemyśleć podejmowanie ważnych wyborów, to równie prawdą jest, że w niektórych przypadkach należałoby polegać tylko na wierze, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Poddając się woli Bożej, Maria wiedziała, że ryzykuje odrzucenie przez przyszłego męża, mimo to nie wahała się. Zaufała Bogu.
Jeszcze przed narodzinami Zbawiciela, Jego matka Maryja była już pośredniczką między Nim a wszystkimi ludźmi. Jeśli Jezus znajduje się w centrum naszej wizji nieba, Maryja znajduje się u jego boku, prosząc o błogosławieństwo dla nas wszystkich. To właśnie Ona była tą, która uwierzyła w swojego Syna, zanim jeszcze się urodził.
Zwiastowanie było wielokrotnie przedstawiane w sztuce sakralnej. Przytoczmy chociażby przykład wspaniałego obrazu Antonello z Messyny lub Zwiastowanie Leonarda da Vinci, czy też obraz Giotta lub Bernardo Daddiego i różnych wersji namalowanych przez Fra Angelico.
Zazwyczaj, bez względu na epokę i artystyczny nurt, głównymi bohaterami obrazów przedstawiających Zwiastowanie są Maryja i Archanioł Gabriel, umieszczeni naprzeciwko siebie. Na niektórych obrazach lub freskach anioł przedstawiony jest w locie, na innych stojący lub klęczący na ziemi, podczas gdy Maryja zwykle siedzi ze skrzyżowanymi ramionami, co jest oznaką uległości.
W niektórych przedstawieniach wyciąga do anioła rękę, który daje jej lilię – symbol czystości.
Czasami przedstawieni są też inni bohaterowie, jak Duch Święty pod postacią gołębicy, ręka Boża pojawiająca się w rogu, czy też sam Jezus, w niektórych przypadkach powiązany z Adamem i Ewą, i jest znakiem oczyszczenia z grzechu pierworodnego.
Historia Adama i Ewy
Chyba wszyscy znamy historię Adama i Ewy, pierwszego mężczyzny i pierwszej kobiety.
W renesansie i baroku układ postaci i elementów symbolicznych zaczął się zmieniać i przyjmować formy charakterystyczne dla tych okresów.
Zwiastowanie Pańskie pozostaje do dzisiaj tematyką często przedstawianą w ikonografii świętej.
Indeks1 Historia Świętego Patryka2 Który dzień jest dniem Świętego Patryka?3 Dlaczego Święty Patryk jest tak ważny w Irlandii?4 Gdzie znajduje się studnia Świętego Patryka? Święto Świętego Patryk, patrona Irlandii, obchodzone jest 17 marca. Są to obchody pełne radości, kolorów (zwłaszcza zieleni) i muzyki. Kim był…
Indeks1 Dlaczego wystawiać szopkę wielkanocną?2 Figurki do szopki wielkanocnej3 Znaczenie Wielkanocy4 Szopka wielkanocna do samodzielnego wykonania Wielkanocna szopka? Oczywiście, że tak! W niektórych krajach jest to stara i bardzo lubiana tradycja. Ale kiedy ją się przygotowuje i wystawia? Jakie są charakterystyczne figurki? Przyjrzyjmy się temu…
Dlaczego mówimy dziś o świętych gobelinach? Potrzeba ujrzenia przedstawionego obrazu Boga, słodkiej twarzy Dziewicy Maryi, triumfującego lub błogosławiącego Chrystusa, jest podstawowym elementem pobożności chrześcijańskiej. Nie wolno nam w żaden sposób odczytywać tej potrzeby jako formy bałwochwalstwa. W rzeczywistości pobożność, zwłaszcza pobożność ludowa, potrzebuje tych przedstawień jako przejawów widzialnej i namacalnej wiary i miłości. Co więcej, chrześcijaństwo od samego początku opierało się na potrzebie wizualnego przedstawienia symbolów wiary, aby umożliwić członkom pierwszych sekt chrześcijańskich komunikowanie się ze sobą bez narażania się na prześladowania.
Musimy również wziąć pod uwagę, że w starożytności większość mężczyzn i kobiet uczęszczających do kościoła była analfabetami. Dlatego przedstawienia Jezusa i Madonny, a także Świętych, stały się niezbędne zarówno do inspirowania wiary, jak i do „opowiadania” tego, co w Piśmie Świętym zostało opisane przez nielicznych w tamtym okresie uczonych.
W przeszłości zajmowaliśmy się tym tematem, mówiąc o świętych obrazach do umieszczenia w naszych domach. Równocześnie z rozpowszechnianiem się świętych wizerunków w kościołach, oczywista stała się również potrzeba posiadania jednego lub więcej świętych obrazów we własnym domu, jako świadectwo wiary jego mieszkańców i ich przynależności do Boga.
To, co pisaliśmy o obrazach sakralnych, odnosi się również do sakralnych gobelinów, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że sztuka gobelinów jest antyczna i zawsze była powszechna w każdym zakątku świata. To nie przypadek, że wielu znanych malarzy i artystów użyczyło swojej sztuki tworzeniu świętych gobelinów, kreśląc wzory, na których rzemieślnicy następnie nałożyli kolorowe nici.
Począwszy od XIV wieku i przez cały renesans, pałace, domy i miejsca kultu wzbogacały się niezliczonymi gobelinami. Oprócz przedstawiania przedmiotów sztuki i dewocji, spełniały także niełatwe zadanie izolacji termicznej pomieszczeń, często zbyt dużych i trudnych do ogrzania.
Nazwa „gobelin” (po włosku „arazzo”) wywodzi się od nazwy francuskiego miasta Arras, jednego z pierwszych ośrodków tej starożytnej i fascynującej sztuki. W tym mieście w średniowieczu gromadzili się artyści i rzemieślnicy wszelkiego rodzaju, od malarzy po tkaczy, od stolarzy po jubilerów, a sztuka sakralnych gobelinów była złożona i wymagała wielu umiejętności.
Gobelin jest w rzeczywistości kawałkiem ręcznie tkanej tkaniny, która została nałożona na ramkę, zwykle z drewna, bazujący się na kartonie lub rysunku przygotowawczym, przygotowanym przez malarza.
Jak każda tkanina, gobelin składa się z wątku, zestawu nitek ułożonych poziomo, które tworzą widoczny wzór gobelinu, oraz osnowy, czyli nici rozciągniętych pionowo na krośnie, które podtrzymują wątek.
Nici osnowy są zorganizowane w dwie serie, które są podzielone, tworząc otwory zwane szopami lub otworami osnowy. Tutaj przechodzi wątek, który, w przeciwieństwie do zwykłej tkaniny, nie jest rozprowadzany pojedynczą czółenką lub szpulką nici, ale wieloma różnymi czółenkami, po jednej dla każdego koloru. W przeszłości wymagało to od rzemieślników stopniowej pracy na małych odcinkach gobelinu, powtarzania przeciągania wątku przez osnowę, aby skonstruować różne elementy projektu.
Nici wątku są następnie przyciskane grzebieniem, dzięki czemu osnowa jest całkowicie ukryta.
W starożytności ręczne robienie dużych gobelinów zajmowało lata. Były to prawdziwe dzieła sztuki, które posiadały detale wykonane z niezwykłą dbałością i zaskakującą ostrość kolorów. Starożytne gobeliny, przeznaczone do zakrywania ścian, były zazwyczaj dużych rozmiarów.
W XVII wieku zaczęły się upowszechniać gobeliny malowane bezpośrednio na tkaninie, najczęściej jedwabiu i lnie. Były to prawdziwe obrazy olejne na tkaninach, do wieszania na ścianach i stały się integralną częścią wyposażenia wielu zamków i pałaców.
W XIX wieku przemysł włókienniczy został zrewolucjonizowany przez szereg innowacji. Pojawiły się mechaniczne krosna parowe, hydrauliczne, które miały zmienić metody pracy tkaczy na całym świecie.
Joseph-Marie Jacquard, francuski wynalazca żyjący w czasach Napoleona, wynalazł krosno żakardowe. W praktyce jest to krosno wykorzystujące karty perforowane, sterujące podnoszeniem nitek osnowy (tworzeniem przesmyku) i w konsekwencji formujące wzór na tkaninie. Dzięki temu tkacz może pracować sam, bez konieczności interwencji asystenta za każdym razem gdy musi stworzyć osnowę zgodnie z projektem na kartonie przygotowawczym.
Krosno żakardowe składało się ze struktury, która była nakładana na zwykłe krosno i zawierała taśmę wykonaną z perforowanej tektury, aby odtworzyć projekt, który miał zostać stworzony, z łańcucha, który przesuwał perforowane kwadraty, serii cylindrycznych przeciwwag połączonych z oczkami żywopłotów, czyli elementów krosna, które dzieliły nitki osnowy. Przeciwwagi były połączone z oczkami żywopłotów, do których przymocowano różne nitki osnowy. Kiedy przeciwwagi znalazły dziurę we wstępnie dziurkowanym kartonie, spowodowały, że nić „opadła”, tworząc otwór osnowy, w który tkacz mógł włożyć nić wątku, aby uzyskać pożądany wzór. Tkacz następnie przystępował do czesania wątku i podążał za następnym „upadkiem”.
Zgodnie z przewidywaniami, wynalazek ten został przyjęty z wielkim entuzjazmem, ale też ze strachem, gdyż wielu tkaczy widziało w nim zagrożenie dla swojej pracy. We Francji w 1831 r. wybuchł bunt wśród tkaczy jedwabiu w Lyonie (Canuts), ale to nie przeszkodziło w szybkim rozprzestrzenianiu się krosna żakardowego w całej Europie.
W przeszłości krosno żakardowe było jednak krosnem ręcznym, w którym ruchy kartonów określał tkacz za pomocą dźwigni i pokręteł. Bardziej złożone tkaniny były rozkładane na krosnach, które umożliwiały obróbkę większej ilości osnów za pomocą pedałów.
Dziś wszystkie części krosna żakardowego są zautomatyzowane, od ruchów mechanicznych po progresję schematów projektowych zarządzanych przez komputer.
W naszym sklepie internetowym znajdziesz wiele gobelinów nadających się do powieszenia w Twoim domu. Są to głównie reprodukcje słynnych gobelinów, wzorujące się na słynnych dziełach sztuki największych mistrzów przeszłości.
Nasze gobeliny religijne mają różne formaty, pasujące na każdą ścianę i do każdego otoczenia. Wszystkie są produkowane we Włoszech i wykonywane na krośnie z różnych rodzajów materiałów jak poliester, lurex czy też wiskoza. Niektóre z tych gobelinów zostały ubogacone wyjątkową przędzą i wyrafinowanym wykonaniem.
Jeśli chodzi o postacie, wybór jest tutaj bardzo duży. Mamy gobeliny przedstawiające Madonnę, Jezusa, Świętych, Papieża. Inne, jak już wspomnieliśmy, to reprodukcje ważnych scen z Pisma Świętego, takich jak Ostatnia Wieczerza, Pokłon Trzech Króli czy Zwiastowanie.
Oto kilka świętych gobelinów, które odtwarzają słynne dzieła sztuki.
Karnawał dobiega końca. Po Tłustym Czwartku nadeszła kolej na Środę Popielcową, która oznacza początek Wielkiego Postu. Przyjrzyjmy się bliżej pochodzeniu tego szczególnego dnia. Co to jest Środa Popielcowa? Skąd pochodzi ta dość dziwna nazwa tego dnia? Chyba wszyscy wiemy co to jest Karnawał – okres…
Indeks1 Tkaniny do bielizny kielichowej2 Zdobienia i rodzaj haftu na bieliźnie kielichowej3 Palka Bieliznę kielichową stanowią akcesoria, które zawsze są obecne podczas uroczystości religijnych. Przyjrzyjmy jej się lepiej i przekonajmy się, że może ona być bardzo pięknym elementem. Istnieją niektóre przedmioty, których obecność wydaje się…
Dlaczego jest tak ważna wiedza na temat tego jak czyścić srebrną biżuterię? Odpowiedź na to pytanie tkwi w samej naturze tego szlachetnego i cennego metalu. Główną cechą srebra jest jego połysk, który przypomina blask księżyca. Ten biały metal był kojarzony od czasów starożytnych z nocną gwiazdą i uważano, że czerpie z niego jakąś magię. To nie przypadek, że został wybrany przez starożytne cywilizacje jako materiał do wyrobu klejnotów i wyposażenia sakralnego przeznaczonych dla kapłanów oraz do obrzędów skierowanych do bóstw.
Już sama nazwa srebra uosabia jego naturę. Pochodzi od greckiego słowa argòs, „lśniący”, „błyskotliwy”.
Przez blask i jasność srebra naprawdę wydaje się przemawiać księżyc. Niestety, z biegiem czasu ten wspaniały metal ma tendencję do utleniania się pod wpływem czynników chemicznych obecnych w powietrzu, które osadzając się na jego powierzchni tworzą warstwę siarczku. Pod względem estetycznym wada ta objawia się postępującym czernieniem.
Istnieje zatem potrzeba czyszczenia go z dbałością, które bieże pod uwagę właściwości materiału i przywraca mu dawną świetność.
Z chemicznego punktu widzenia srebro jest metalem należącym do pierwszej grupy układu okresowego. W naturze występuje w osadach hydrotermalnych, gdzie występuje w postaci skupisk przypominających rozgałęzione gałązki. Jest świetnym przewodnik prądu i ciepła, odznacza się również wyjątkową kowalnością i ciągliwością, porównywalne do tych które posiada tylko złoto.
Do produkcji biżuterii jest często stosowane w stopach z miedzią i złotem. Nadaje się do tworzenia przedmiotów dekoracyjnych takich jak wazony, pudełeczka, różne ozdoby i oczywiście do produkcji bransoletek, pierścionków, kolczyków, naszyjników, różańców.
Każdy, kto posiada którykolwiek z tych biżuteryjnych przedmiotów, z pewnością będzie miał przynajmniej jedną w srebrze. Właśnie dlatego uznaliśmy za przydatne wyjaśnienie tutaj, jak czyścić srebrną biżuterię. W Holyart oferujemy szeroką gamę biżuterii srebrnej, nie tylko religijnej, takiej jak wspaniałe srebrne różańce, pierścienie i bransoletki religijne, a także wartościową biżuterię firmy Amen.
Oto kilka babcinych sposobów, które mogą się przydać.
Czy można odświeżyć swoją srebrną biżuterię w naturalny sposób i bez uciekania się do drogich i często szkodliwych chemikaliów? Tak, jest to możliwe. Zdziwisz się, gdy odkryjesz, że prawie na pewno masz w domu, w kuchni lub w łazience, wszystko to, czego potrzebujesz do tego delikatnego zabiegu.
Nie wierzysz?
Spróbuj tego: weź pastę do zębów, tę, której zwykle używasz do mycia zębów, wyciśnij ją na szczoteczkę o miękkim włosiu, a następnie zacznij delikatnie szczotkować poczerniały, srebrny przedmiot. W niedługim czasie twoim oczom ukaże się jego oryginalny połysk.
Jeśli przeniesiemy się do kuchni, znajdziemy innych skutecznych sprzymierzeńców: ocet, sodę oczyszczoną i aluminium.
Napełnij pojemnik wrzącą wodą i dwiema łyżkami octu. Zanurz biżuterię, np. srebrny różaniec, który chcesz oczyścić i pozostaw go w pojemniku na co najmniej pół godziny. Antyoksydacyjna i odtłuszczająca moc octu całkowicie oczyści powierzchnię, przywracając jej dawną jasność.
Alternatywnie wyłóż pojemnik folią aluminiową, napełnij wodą i rozpuść w nim kilka łyżek sody oczyszczonej. Włóż do pojemnika biżuterię i pozostaw ją na godzinę, następnie wyjmij i osusz ją miękką szmatką. W tym przypadku reakcja chemiczna, która zachodzi pomiędzy aluminium i sodą oczyszczoną produkuje substancje oczyszczające srebro.
Inny sposób to stworzenie pasty z sody oczyszczonej i odrobiny wody, którą za pomocą pędzelka lub szmatki można nałożyć bezpośrednio na poczerniałe miejsca, aby usunąć plamy z dużych powierzchni. Mieszając sodę oczyszczoną i sok z cytryny uzyskasz jeszcze skuteczniejszą pastę oczyszczającą.
Możesz również do aluminiowego pojemnika lub pojemnika wyłożonego aluminium, dodać wody i dwie łyżeczki soli a następnie zanurzyć w tym roztworze twoją biżuterię. Aby uzyskać jeszcze jaśniejszy efekt, możesz następnie przetrzeć klejnoty zwykłą folią aluminiową, używaną do konserwacji żywności.
Natomiast dla miłośników ekologicznego stylu życia, oto niezwykłe i bardzo efektywne wykorzystanie wody pozostałej z gotowania ziemniaków. Gotowane ziemniaki uwalniają substancję, która zwalcza rdzę i utlenianie. Zanurz swoje srebrne przedmioty tej w wodzie, ewentualnie dodając odrobinę octu, a wszelkie ciemne ślady znikną.
A gdy nasza srebrna biżuteria zostanie już wyczyszczona? Aby zapobiec utlenianiu i czernieniu, gdy nie jest noszona, najlepiej przechowywać ją w małym pudełku lub odpowiednim pojemniku, gdzie nie będzie zbytnio narażona na działanie czynników atmosferycznych.
Zapobiegnie to również plątaniu się naszyjników, łańcuszków i bransoletek lub porysowaniu porysowaniu biżuterii.
Doskonałym rozwiązaniem mogą być nasze pudełeczka na różańce. Można je znaleźć w naszym sklepie internetowym i jest ich naprawdę bardzo dużo w różnych rodzjach i stylach, od prostych ekonomicznych pudełeczek po skórzane woreczki na różańce, od szlachetnych i wyrafinowanych pudełeczek ze srebra, po eleganckie i sugestywne puzderka z drewna oliwkowego z Ziemi Świętej.
Oprócz tego, że są bardzo praktyczne gdy zostaną umieszczone w większym pudełku na biżuterię, pudełeczka i woreczki na różańce są również tak piękne, że świetnie sprawdzą się na szafce nocnej lub dowolnym innym meblu w Twoim domu.
Indeks1 Kiedy i dlaczego jest obchodzone to święto?2 Historia3 Oczyszczenie Maryi Święto Matki Bożej Gromnicznej jest świętem, które ma swoje korzenie w obrzędach przedchrześcijańskich związanych ze światłem. Dowiedzmy się, co ono symbolizuje dla wierzących i z jakiego powodu. Święto Matki Bożej Gromniczne jest świętem o…
Wśród wszystkich świętych i błogosławionych czczonych przez Kościół katolicki, ksiądz Bosko zajmuje szczególne miejsce. Założyciel Salezjanów i Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych, stworzył nowe podejście do wychowania dzieci i młodzieży, które radykalnie zmieniło los wielu z nich. Dowiedzmy się, jak tego dokonał. Jan Melchior Bosko, lepiej…
Indeks
Święty Błażej był od zawsze podmiotem szczególnego kultu wśród wiernych. Oprócz tego, że był znakomitym biskupem a także męczennikiem któremu zostało przypisanych wiele cudów, był również lekarzem i został uznany za świętego, którego możemy wzywać w przypadku chorób gardła. Właśnie dlatego jest uważany m.in. za patrona otolaryngologów, lekarzy leczących choroby uszu, nosa i gardła.
Od początków kultu świętych panował powszechny zwyczaj przypisywania poszczególnym świętym zdolności ochrony przed konkretnymi dolegliwościami a nawet moc do uzdrawiania chorób.
Ta popularna forma pobożności była szeroko rozpowszechniona zwłaszcza w średniowieczu, a w XIII wieku rozwinęła się w Niemczech forma kultu tzw. Świętych Wspomożycieli. Jest to grupa czternastu Świętych, każdy związany różnymi chorobami i problemami zdrowotnymi, od bólu głowy po gorączkę, od epilepsji po dżumę, od bólu zęba po trąd. W XV wieku papież Mikołaj V ustanowił 8 sierpnia jako wspólne święto tych 14 świętych, jednak święto to zostało wygaszone w 1969 roku przez papieża Pawła VI.
Czternastu świętych pomocników to: Achacy z Kapadocji (migrena, agonia), Barbara (gorączka, nagła śmierć), Błażej (ból gardła), Krzysztof (dżuma, huragany, wypadki podróżne), Cyriak Rzymianin (pokusa, opętanie diabła) , Dionizy (ból głowy, kiła), Idzi (bezpłodność, panika, lęki nocne, padaczka, szaleństwo, wysypki), Erazm (bóle brzucha, kolki jelitowe, patron rodzących kobiet), Jerzy (plaga, trąd, choroby skóry) , Eustachy (oparzenia, ogień), Katarzyna Aleksandryjska (choroby języka i wymowy), Małgorzata Antiocheńska (ryzyko przedwczesnego porodu), Pantaleon (nadmierna konsumpcja), Wit (choroby psychiczne, letarg, pląsawica, epilepsja).
Święty Błażej żył w Armenii między III a IV wiekiem. Urodził się prawdopodobnie w mieście Sebaste lub Sebastea, obecnie znajdującego się w Turcji, którego został biskupem. Wykonywał także zawód lekarza. Niewiele o nim wiadomo. Znamy kilka, często sprzecznych historii przekazywanych ustnie i w starożytnych hagiografach. Poniósł męczeńską śmierć za swoją wiarę i zmarł ścięty po długich torturach żelaznymi grzebieniami używanymi do gręplowania wełny. Istnieje o nim wiele legend. Jedna z nich mówi o tym, że uciekając przed prześladowaniami schronił się w górach, gdzie przybyły do niego leśne zwierzęta, oswojone i przyjaźnie nastawione aż do tego stopnia, że nawet wilk, który biednej kobiecie porwał świnię, zwrócił ją z rozkazu świętego.
Dzień świętego Błażeja obchodzony jest 3 lutego, w domniemany dzień jego śmierci. Chociaż jego szczątki, które miały być sprowadzone do Rzymu a z powodu burzy znalazły się na wybrzeżu Maratei gdzie zostały zebrane i umieszczone w kaplicy w Bazylice Maratea na górze Świętego Błażeja, wiele kościołów znajdujących się w basenie Morza Śródziemnego, wystawiało fragmenty jego ciała jako relikwie. Przyczyniło się to do rozpowszechnienia kultu tego świętego, któremu nawet po śmierci przypisywano niezwykłą moc uzdrawiania.
Wśród różnych posągów przedstawiających świętego, pamiętamy o srebrnej figurze przechowywanej w Bazylice Maratea. Jest wierną repliką skradzionego XVIII-wiecznego oryginału.
Spośród wielu przypisywanych mu cudów chcemy przytoczyć jeden, dzięki któremu zostało uratowane dziecko, które po spożyciu ości ryby prawie się udusiło. Święty Błażej miałby też ochronić bazylikę Maratea gdzie spoczywają jego szczątki, zatrzymując palcami kulę armatnią wystrzeloną przez Francuzów podczas oblężenia w grudniu 1806 roku. Świadczyłyby o tym wciąż obecne na wspomnianej kuli odciski palców.
W Fiuggi w 1298 r. miałby wzniecić cudowne płomienie aby zniechęcić wojska papieskie, które oblegały miasto. Właśnie z tego powodu został wybrany na patrona i aż do czasów obecnych, wieczorem 2 lutego są palone na placu duże stosy drewna aby oddać mu cześć.
Święty Błażej jest również współpatronem Salemi, niedaleko Trapani. W 1542 r. region został spustoszony przez najazd szarańczy, która zniszczyła plony, skazując ludzi na głód. Modlitwy do Świętego Błażeja uwolniły chłopów od tego nieszczęścia i od tego czasu z okazji dnia świętego, przygotowywane są miniaturowe bochenki zwane „cavadduzzi”czyli szarańcza i „cuddureddi”, wykonane na kształt gardła. Wierni gromadzą się w kościele pod wezwaniem świętego i przed figurą Świętego Błażeja błogosławią „cuddureddi” i „cavadduzzi”. Osoby cierpiące na problemy z gardłem są błogosławione przez kapłana dwoma zapalonymi i skrzyżowanymi świecami. W ostatnich latach jest również organizowana inscenizacja historyczna, która przypomina o cudzie szarańczy.
W klasztorze pod wezwaniem Świętego Błażeja w Durres w Albanii mówi się, że w XX wieku, ze skały zaczął sączyć się olejek o niesamowitych właściwościach leczniczych. Tysiące świadków miałby być świadkami tego cudu i do dziś miejsce to jest celem pielgrzymek.
Wśród wielu opowieści o Świętym Błażeju, istnieją również takie, które mówią o tym jak ratował życie nie tylko swoją sztuką medyczną ale także modlitwą w imię Boga. Według tych opowieści, poprzez swój cudowny dotyk, ocalił wielu ludzi, którzy ryzykowali śmiercią przez uduszenie się utkwionymi w gardle kośćmi lub cierniami.
Po dzień dzisiejszy Święty Błażej uważany jest za patrona tych, którzy cierpią na mniej lub bardziej poważne dolegliwości gardła. Została nawet napisana modlitwa, która odnosi się do Świętego Błażeja i do uleczenia gardła :
„O Boże, zbaw nas za wstawiennictwem Twojego świętego biskupa i męczennika Błażeja od wszelkiego zła duszy i ciała, szczególnie ze wszystkich chorób gardła, i daj nam łaskę, abyśmy w dobrej spowiedzi uzyskali przebaczenie i chwalili ustami Najświętsze Imię Twoje. Przez Chrystusa, Pana naszego Amen.”
Oprócz modlitw i nabożeństwa do Świętego Błażeja, dobrym lekarstwem na ból gardła i sezonowe dolegliwości mogą być klasztorne wyroby a w szczególności propolisowe spraye do ust, cukierki i produkty pszczele.
W szczególności propolisowy spray do ust Zielarstwo Benedyktynów, jest cennym sprzymierzeńcem podczas zimnej pory roku. Jest on silnym środkiem antyseptycznym, który z jednej strony zapobiega namnażaniu się zarazków, bakterii i wirusów a z drugiej zabija bakterie i wzmacnia system odpornościowy.
Kit pszczeli, którego pszczoły zawsze używały do wzmacniania, uszczelniania i dezynfekcji ula, posiada również cudowne właściwości aby pomóc nam stawić czoła zmianie pory roku i surowym zimowym. Od czasów starożytnych wśród cywilizacji Egipcjan, Greków i Rzymian, substancja ta była wykorzystywana jako składnik perfum oraz jako lek przy leczeniu ran, do zmniejszania obrzęków, łagodzenia bólów stawów a w szczególności jako środek na kaszel .
Wiele cukierków i słodyczy produkowanych w klasztorach i wytwarzanych według starożytnych receptur które znane są wyłącznie mnichom, zawiera naturalne substancje aromatyczne i są do tego bardzo pyszne. Niektóre mają również działanie antybakteryjne, jak np. cukierki propolisowe produkowane według receptury mnichów z opactwa Finale Ligure.
Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie produkty pochodzące od pszczół są doskonałymi lekarstwami na ból gardła, kaszel, pomagają stawić czoła zimie wzmacniając układ odpornościowy.
Mowa tu o różnego rodzaju miodach, wielokwiatowym, akacjowym, lipowym, eukaliptusowym, pomarańczowym ale także o mleczku pszczelim, pyłku kwiatowym, propolisie, wszystkie produkowane naturalnymi metodami we włoskich klasztorach.
O propolisie pisaliśmy już, wychwaląc jego działanie antyseptyczne.
Miód jest doskonałym naturalnym antybiotykiem a także bardzo bogatym źródłem cukrów prostych.
Pyłek pszczeli wzmacnia i odżywia cały organizm dzięki swoim drogocennym składnikom odżywczym z których się składa. Jest niezastąpionym adaptogenem i antyoksydantem oraz wspomaga w stanach zmęczenia fizycznego i psychicznego.
Wreszcie mleczko pszczele, które wzmacnia organizm i pozwala mu lepiej radzić sobie ze zmianami sezonowymi i okresami stresu.