Papież Paweł VI był człowiekiem powściągliwym i uprzejmym, o wyrafinowanym intelekcie i o wielkiej duchowości. Stał na czele Kościoła katolickiego w okresie wielkich przemian i potrafił łączyć tradycję z duchem odnowy w sposób godny podziwu.

Pomimo, iż mogłoby wydawać się to trudne, Kościół katolicki potrafił dostosować się do współczesnego świata, nie tracąc przy tym swoich fundamentalnych wartości i zasad.

Papież Paweł VI daje nam pouczający przykład tego, jak stało się to możliwe. Był on Papieżem w latach 1963-1978 ale już wcześniej wspierał swoich poprzedników i sprawował role o kluczowym znaczeniu, zarówno na włoskiej jak i światowej scenie religijnej.

Na przestrzeni lat 1960 i 1980,  światowa rzeczywistość społeczna i polityczna uległa radykalnej zmianie. W wielu przypadkach odchodziła nie tylko od tradycyjnych społecznych wartości i konwencji, które utrwaliły się w poprzednich stuleciach, ale także oddzielała się od religii i duchowości. Przypomnijmy o proteście młodzieży, którego kulminacją były zamieszki w 1968 roku, i który doprowadził do narodzin kultur alternatywnych i świeckich. Nie można także zapomnieć o zimnej wojnie i narzuceniu komunistycznej ideologii sowieckiego marksizmu, która była bardzo antyklerykalna.

Kościół był pogrążony w problemach ogólnoświatowych i jego rola wymagała transformacji, aby nadal mógł mieć możliwość wpływania na dokonywanie zmian. Słynne zdanie wygłoszone przez Pawła VI w 1968 r., kiedy duch sprzeciwu groził całkowitą dezintegracją doktryn i dogmatów: „Czekaliśmy na wiosnę, a nadeszła burza”.

Już Jan XXIII, który poprzedzał go na tronie papieskim, próbował pośredniczyć w nieporozumieniach pomiędzy Kościołem a nową rzeczywistością, która była w opozycji. W 1962 r. ustanowił Sobór Watykański II, który podkreślił znaczenie wiary i człowieczeństwa jako niezbędnych elementów współpracy między Kościołem a światem. Kościół dzięki temu ukazał swoje zreformowane oblicze zarówno wewnętrzne, jak i w swoim podejściu do nowoczesności a także do innych wyznań religijnych.

Kup:

Figura Papież Jan XXIII z brązu 65 cm na ZEWNĄTRZ

Dzieło kunsztownie wykonane przez włoską odlewnię artystyczną.

Ale oprócz zewnętrznych nacisków, które zagrażały tysiącletniej integralności Kościoła, Paweł VI musiał również zmierzyć się z problemami wewnętrznymi, które powodowały niestabilność jego autorytetu. Z jednej strony ultratradycjonaliści, którzy wyrażali swój sprzeciw wobec jakiejkolwiek próby dialogu i modernizacji, z drugiej strony przedstawiciele duchowieństwa bliscy środowiskom socjalistycznym, którzy postulowali potrzebę kolejnych innowacji, zarzucając Papieżowi brak woli do wprowadzania zmian. Doprowadziło to do ciągłych napięć między Papieżem a Kolegium Biskupim przez cały czas trwania jego mandatu.

O ile jego poprzednik Jan XXIII, z którym łączyła Pawła relacja wzajemnego szacunku i przyjaźni, był człowiekiem otwartym na świat, ekstrawertycznym i bliskim ludziom, Paweł VI był znacznie bardziej powściągliwy i surowy.

Nie przeszkodziło mu to w wykazaniu się wielkimi umiejętnościami dyplomatycznymi i politycznymi, także dzięki doświadczeniu zdobytemu najpierw na stanowisku wysokiego urzędnika Sekretariatu Stanu, potem jako arcybiskup Mediolanu, a wreszcie jako kardynał.

Był on człowiekiem uprzejmym, bardzo ludzkim, kulturalnym i należał do włoskiej klasy wyższej, która tworzyła polityczną i kulturalną historię kraju na przełomie dwóch wieków. Człowiek pozornie nieprzystosowany do stawienia czoła poważnym społecznym i kulturalnym rewolucjom tamtych czasów, jednak dzięki swojej równowadze był w stanie przeprowadzić Kościół przez burze tamtych niespokojnych lat.

Życie przed objęciem tronu papieskigo

Paweł VI urodził się 26 września 1897 roku w Concesio, na północ od Brescii, w rodzinie Montini, która należała do wyższej klasy średniej. Na chrzcie nadano mu imię Jana Chrzciciela. Jego ojciec Giorgio był prawnikiem, który prowadził katolicką gazetę Il Cittadino di Brescia, a następnie został zastępcą we Włoskiej Partii Ludowej Don Luigiego Sturzo. Jego matka Giuditta Alghisi, należała do małej lokalnej szlachty wiejskiej.

Kup:

Różaniec Papież Paweł VI koraliki szkło brązowe 6 mm

Różaniec Papież Paweł VI koraliki szkło brązowe 6 mm – Kolekcja Korony Wiary 29/47.

Z powodu złego stanu zdrowia, uczęszczał jako uczeń dochodzący do szkół w kolegium „Cesare Arici” w Brescii, prowadzonym przez jezuitów. Po uzyskaniu w 1916 roku dyplomu szkoły klasycznej, wstąpił do seminarium duchownego w Brescii, znów jako student eksternistyczny.

W 1919 roku został członkiem FUCI, Włoskiej Federacji Katolickich Uniwersytetów, której został narodowym asystentem kościelnym w 1925 roku.

Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1920 roku, w katedrze w Brescii.

Studiował na uniwersytecie w Mediolanie, uzyskując doktorat z prawa kanonicznego, a następnie w Rzymie uczęszczał na prawo cywilne, prawo kanoniczne, literaturę i filozofię. Uczęszczał także na kursy Papieskiej Akademii Kościelnej, a przez to, podczas trwania pontyfikatu Piusa XI, rozpoczął współpracę z Watykańskim Sekretariatem Stanu, organem odpowiedzialnym za koordynację różnych urzędów Stolicy Apostolskiej oraz stosunki z państwami i organizacjami międzynarodowymi.

W 1923 roku został wysłany na rok czasu jako pracownik nuncjatury apostolskiej w Warszawie, gdzie musiał mierzyć się z lokalnym nacjonalizmem, który z niechęcią odnosił się do cudzoziemców.

Po powrocie do Włoch uzyskał trzy stopnie naukowe i objął rolę narodowego asystenta kościelnego FUCI, które osiem lat później porzucił, nie tolerując ciągłego oporu jezuitów i innych przedstawicieli Kościoła wobec trudnego współistnienia Kościoła z faszyzmem i przemianami  kulturowymi i społecznymi trwającymi w tamtym okresie.

W 1937 Montini został mianowany zastępcą Sekretariatu Stanu i jako pełniący tą właśnie rolę, napisał komunikat radiowy mający zapobiec wybuchowi wojny, który został odczytany 24 sierpnia 1939 roku przez wybranego w międzyczasie papieża Piusa XII.

W czasie wojny pracował w watykańskim biurze informacyjnym. Uczestniczył także w tajnych operacjach ukrywania i ratowania tysięcy rzymskich Żydów.

W 1944 objął urząd Pro-sekretarza Stanu i kontynuował współpracę z papieżem Piusem XII, zwłaszcza w kwestii obrony świata katolickiego przed rozprzestrzenianiem się idei marksistowskich.

1 listopada 1954 został mianowany arcybiskupem Mediolanu. Jako arcybiskup wykazywał zainteresowanie kwestią warunków i kondycji klasy robotniczej i współpracował ze związkami i stowarzyszeniami, aby je poprawić. Rozpoczą również budowę dziesiątki nowych kościołów. Okazał się również otwarty i chętny do dialogu ze schizmatykami, protestantami, anglikanami, muzułmanami, ateistami, zyskując sobie tym samym opinię postępowego.

28 października 1958 r. na tron ​​papieski wstąpił Angelo Giuseppe Roncalli, papież Jan XXIII, wielki przyjaciel przyszłego Pawła VI, któremu to nadał imię Kardynała. W nowej roli podróżował po świecie jako przedstawiciel Papieża i był członkiem komisji przygotowawczej Soboru Watykańskiego II.

Papież od 1963 do 1978 roku

Po śmierci Papieża Jana XXIII, Giovanni Battista Montini został wybrany na Papieża 21 czerwca 1963 r. i przyją imię Paweł VI.

Paweł VI potrafił wspierać modernizację Kościoła, nie tracąc z oczu kwestii ochrony wiary i pierszeństwa ochrony praw człowieka, a przede wszystkim obrony życia.

Był pierwszym papieżem, który podróżował samolotem, co pozwoliło mu odwiedzać odległe kraje, utrzymując stosunki z mężami stanu i przywódcami religijnymi. W szczególności przy okazji swojej pierwszej podróży do Ziemi Świętej w styczniu 1964 r. złączył się w symbolicznym uścisku z prawosławnym patriarchą Konstantynopola Atenagorasa I. Gest ten doprowadził do zbliżenia między dwoma kościołami i do sformułowania Wspólnej Deklaracji Katolicko- Prawosławnej z 1965 r.

Był także pierwszym papieżem w historii, który odwiedził siedzibę ONZ, gdzie 4 października 1965 r. wygłosił serdeczny apel o pokój, transmitowany na cały świat. Było to w trakcie trwania Zimnej Wojny, gdy świat był podzielony na pół przez Pakt Atlantycki (USA i kraje proamerykańskie) oraz Układ Warszawski (państwa satelitarne Związku Radzieckiego).

Tak powiedział Papież, zwracając się do obecnych przedstawicieli państw i całego świata: „Sankcjonujecie podstawową zasadę, że stosunki między narodami muszą być regulowane kierując się rozumem, sprawiedliwością, prawem, negocjacjami, a nie siłą, nie przemocą, nie wojną ani strachem czy też oszutwem ”.

W 1967 ustanowił także Światowy Dzień Pokoju, który po raz pierwszy obchodzono 1 stycznia 1968 roku.

Kup:

Gołąbek pokoju na pniu Francesco Pinton 15 cm

Stylizowana figurka gołąbka pokoju, który siada na gałązce. Jest to symbol pokoju i nadziei.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, Paweł VI kontynuował dzieło swojego poprzednika Jana XXIII, uczestnicząc w pracach Soboru Watykańskiego II, który zakończył się w 1965 r. Najistotniejszymi punktami tego Soboru były:

• lepsze zrozumienie Kościoła katolickiego;
• reformy Kościoła;
• postęp w jednoczeniu chrześcijaństwa;
• dialog ze światem

W szczególności reforma liturgiczna zapoczątkowana już przez Piusa XII (1939-1958) została wdrożona z kolejnymi innowacjami. Już od czasów Piusa XII przyzwolono na używanie języków ojczystych podczas chrztów, pogrzebów i innych wydarzeń. Po Soborze Watykańskim, w 1969 roku, pomimo, iż Mszał nie uległ szczególnym zmianom, „nowa msza” w języku narodowym została zatwierdzona przez Pawła VI.

Ponadto Sacrosanctum Concilium nakazywał księdzu odprawianie mszy w pozycji skierowanej do wiernych (versus populum), a nie na wschód (ad Deum).

Dopuszczono również wprowadzenie muzyki folklorystycznej i współczesnej do celebracji liturgicznych, co do tej pory było stanowczo odrzucane.

W 1966 r. Paweł VI zniósł spis ksiąg zakazanych, utrzymywany przez ponad czterysta lat i wspierany przez najbardziej konserwatywne duchowieństwo.

Zrewolucjonizował także wybory papieskie, ustalając maksymalny wiek uczestnictwa w konklawe na 80 lat i ograniczając ostentacyjną charakter tej okazji. Paweł VI usunął wiele ornamentów, które od wieków wyróżniały papiestwo i znacząco zmodyfikował papieską ceremonię koronacyjną.

Z drugiej jednak strony, w encyklice Sacerdotalis Caelibatus z 24 czerwca 1967 r.,  podtrzymał to, co ustalił Sobór Trydencki w sprawie celibatu kapłańskiego, a także poparł tradycjonalistyczne stanowisko w sprawie antykoncepcji, potwierdzając w encyklice Humanae vitae z 25 lipca 1968 r. to co zostało już zadeklarowane przez papieża Piusa XI, a mianowicie, że stosowanie przez katolickich małżonków środków antykoncepcyjnych o charakterze chemicznym lub sztucznym było wykroczeniem.

Zasługą Pawła VI było również przyznanie tytułu Doktora Kościoła św. Teresie z Avila, 27 września 1970 r. listem apostolskim Multiformis sapientia Dei oraz św. Katarzynie ze Sieny, 4 października 1970 r. listem apostolskim Mirabilis in Ecclesia Deus. Były to pierwsze kobiety, które uzyskały ten tytuł.

Kiedy obchodzony jest dzień św. Pawła VI

To papież Jan Paweł II rozpoczął proces beatyfikacyjny Pawła VI. Papieżowi przypisano bowiem dwa cuda, jeden związany z uzdrowieniem dziecka, które powinno urodzić się z problemami fizycznymi, drugi, również związany z dzieckiem urodzonym podczas bardzo trudnego i wydawałoby się skazanego na niepowodzenie porodu.

Paweł VI został beatyfikowany 19 października 2014 r. przez papieża Franciszka. Również papież Franciszek 25 stycznia 2019 r. ustanowił wspomnienie liturgiczne św. Pawła VI w dniu 29 maja, w dniu jego święceń kapłańskich.

Encykliki papieskie

Wśród różnych encyklik napisanych przez Pawła VI, oprócz tych, o których już wspomnieliśmy, dwie poświęcone są Matce Bożej. Jest to encyklika Mense Maio z 29 kwietnia 1965 r., która wzywa do modlitwy do Matki Bożej o szczęśliwy wynik Soboru Watykańskiego i o pokój na świecie, oraz encyklika Christi Matri z 15 września 1966 r., która jest zaproszeniem wiernych do skierowania swoich modlitw do Matki Bożej aby zapewnić pokój na świecie. Oddanie Matce Chrystusa i jej naśladowanie były fundamentalne dla Pawła VI, który doszedł do przekonania, że ​​relacja Maryi z Kościołem jest integralną i zasadniczą częścią Boskiego planu.

Adhortacja apostolska Signum Magnum z 13 maja 1967 pogłębia tę relację i podkreśla rolę Maryi jako Matki nie tylko Jezusa ale również chrześcijan wszystkich czasów.

Oto wszystkie encykliki opublikowane przez papieża Pawła VI:

Ecclesiam Suam  – 6 sierpnia 1964 r.
Papieski Manifest Papieża Pawła VI, skupiający się na Kościele katolickim i jego gotowości do wypełniania swojej misji.

Mense Maio – 29 kwietnia 1965 r.
Zaproszenie do odprawiania nabożeństwa maryjnego w maju, w intencji pomyślnego wyniku Soboru Watykańskiego i w intencji pokoju na świecie.

Mysterium fidei – 3 września 1965.
Koncentruje się na doktrynie i kulcie Eucharystii.

Christi Matri – 15 września 1966.
Zaproszenie chrześcijan, aby w październiku zwracali się do Maryji o pokój na świecie.

Populorum progressio (Rozwój narodów) – 26 marca 1967 r.
Poświęcony współpracy między narodami i problemom krajów rozwijających się. Papież potępił pogłębianie się różnic ekonomicznych między krajami bogatymi i biednymi, neokolonializm, kapitalizm i marksistowski kolektywizm. Zaproponował również stworzenie światowego funduszu pomocy dla krajów rozwijających się.

Sacerdotalis Caelibatus (celibat kapłański) – 24 czerwca 1967
W tej encyklice papież Paweł VI broni tradycji Kościoła łacińskiego dotyczącej celibatu dla księży.

Humanae Vitae – 25 lipca 1968 r.
Ostatnia encyklika napisana przez papieża Pawła VI definiuje doktrynę o małżeństwie i potwierdza prokreacyjny cel aktu małżeńskiego, odrzucając stosowanie antykoncepcji przez małżonków.

Bazylika San Zeno w Weronie jest jednym z arcydzieł stylu romańskiego w Longobardach. Jego portal składający się z 73 brązowych paneli opowiada historię wiary i sztuki sakralnej

Bazylika San Zeno znajduje się w dzielnicy Werony o tej samej nazwie, do 1300 roku znajdującej się poza murami miasta, na terenie którego kiedyś znajdowała się duża rzymska nekropolia. Został tu pochowany w 371 r. n.e. Zenon, lub Zenon, ósmy biskup Werony, czczony jako święty przez Kościół katolicki i Kościół prawosławny. Całe osiedle rozwijało się i rozrastało wokół kościoła poświęconego jego czcigodnemu synowi, który na przestrzeni wieków był kilkakrotnie przebudowywany i przekształcany, aż do momentu, gdy powstał obecny budynek. Stoi on w miejscu, gdzie wcześniej stało co najmniej pięć różnych miejsc kultu. Bazylika, jaką znamy dzisiaj, przeszła niezbędne przebudowy i renowacje spowodowane trzęsieniami ziemi, pożarami, najazdami barbarzyńców i innymi nieszczęściami. Powstała pod koniec XI i na początku XII wieku i zachowała średniowieczny układ i styl romański. Nadal widoczne są elementy architektoniczne pochodzące z wcześniejszych budowli, jak np. krypta z X wieku i niektóre fragmenty murów. Duży portal pokryty panelami z brązu o różnych rozmiarach i stylach jest jedyny w swoim rodzaju.

Kup:

Krzyż San Zeno, 12,5 cm, do zawieszenia

Projekt krzyża San Zeno został zaczerpnięty z jednej z płaskorzeźb słynnego portalu bazyliki św. Zenona w Weronie.

Bazylika

Ogólnie rzecz biorąc, kościół San Zenone stanowi jeden z najbardziej harmonijnych i wspaniałych przykładów stylu romańskiego w stylu lombardzko-poteńskim, natomiast panele portalu, przedstawiające historie z Nowego Testamentu i hagiografię San Zenona, są bardziej współczesne i należą do gotyku lombardzkiego, ruchu artystycznego i architektonicznego, który rozwinął się w Lombardii, a w szczególności w Mediolanie, w drugiej połowie XIII wieku.

Z architektonicznego punktu widzenia styl romański lombardzki jest szczególnie zadłużony u tradycji europejskiej, która budowała imponujące katedry, zazwyczaj z trzema nawami, wspierającymi się na potężnych filarach i podzielone na trzy poziomy: główny, prezbiterium, w którym znajduje się ołtarz, oraz kryptę, w której przechowywane są grobowce i relikwie. Wielkość i poczucie solidności tych budynków miały fundamentalne znaczenie, ponieważ wyrażały one swoją rolę nie tylko architektoniczną, ale i symboliczną. Podobnie jest w przypadku bazyliki San Zeno, która również posiada trzy duże absydy: większą odpowiadającą nawie głównej i mniejszą po lewej stronie, obie widoczne z zewnątrz. Tego po prawej nie widać z zewnątrz, ponieważ został wkomponowany w późniejsze budynki.

Kup:

Zestaw ołtarzowy krzyż San Zeno z podstawą i 2 podstawy pod świece

Zestaw ołtarzowy składa się z dwóch brązowych świeczników San Zeno każdy oraz krzyża San Zeno z podstawą

Kolejnym typowym elementem europejskiego stylu romańskiego jest duża centralna rozeta, znana jako „Koło Fortuny”. Dzieło wykonał Brioloto de Balneo, lokalny rzeźbiarz i architekt. Swoją nazwę zawdzięcza sześciu zdobiącym je posągom przedstawiającym etapy ludzkiego życia. W starożytności tympanon nad rozetą zdobiła płaskorzeźba przedstawiająca Sąd Ostateczny.

Fasada bazyliki San Zeno w Weronie nawiązuje do podziału wnętrza na trzy części. Dwie zewnętrzne sekcje odpowiadające nawom mniejszym są zbudowane z tufu, reszta fasady i ścian zewnętrznych jest z kamienia i ozdobiona licznymi fryzami i płaskorzeźbami. Wejście charakteryzuje się protiro, małym portykiem z ostrołukiem, który chroni portal i jest ozdobiony wysokimi płaskorzeźbami i płaskorzeźbami o charakterze zarówno sakralnym, jak i świeckim. Duży portal jest sławny. Składa się z drewnianych drzwi, do których na przestrzeni wieków przymocowano za pomocą żelaznych gwoździ 73 brązowe panele o różnych rozmiarach, bez widocznej symetrii.

Obecna dzwonnica stoi na ruinach poprzedniej i pochodzi z początku XI wieku. Znajduje się na wysokim, prostokątnym cokole wykonanym z bloków kamiennych.

Ołtarz San Zeno

Wewnątrz bazyliki San Zeno, wśród licznych dzieł sztuki, przechowywany jest Pala di San Zeno, obraz temperowy na drewnie namalowany przez Andreę Mantegnę w latach 1456–1459. Obraz znajduje się na ołtarzu głównym i składa się z trzech paneli. Przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem w otoczeniu grających i śpiewających aniołów (panel środkowy) oraz ośmiu świętych (po czterech na każdym panelu bocznym) pogrążonych w świętej rozmowie. Święci to: Święty Piotr, o czcigodnym wyglądzie i z kluczami; Św. Paweł z mieczem w ręku; Św. Jan Ewangelista, przedstawiony jako młody człowiek; Święty Zenon w szatach biskupich; Święty Benedykt, namalowany jako mnich; Święty Wawrzyniec ze śladami męczeństwa; Święty Grzegorz Wielki w przebraniu papieża; Św. Jan Chrzciciel w stroju pustelnika. Dzieło to jest arcydziełem włoskiego renesansu.

Panele portalu bazyliki San Zeno na Holyart

Płytki San Zeno, jak już wspomnieliśmy, powstawały w różnych epokach i tworzyli je różni mistrzowie włoskiej sztuki krajobrazowej. Niektóre z paneli pochodzą z wcześniejszego portalu z XI wieku i są silnie inspirowane ówczesną sztuką niemiecką. Nazywa się je „panelami Pierwszego Mistrza”. Gdy w 1138 roku wybudowano bazylikę na planie, który znamy do dziś, powiększono drzwi i zaistniała potrzeba wykonania nowych paneli. Małe panele autorstwa Drugiego Mistrza (choć prawdopodobnie są efektem pracy zespołowej) zajmują prawe drzwi i są inspirowane historiami i Starego Testamentu. Według niektórych uczonych, na przełomie XII i XIII wieku działał Trzeci Mistrz, który pracował nad panelami prawych drzwi i umieścił na nich sceny z życia San Zenone. Z biegiem czasu panele przenoszono, wymieniano i kolorowano zgodnie z panującymi w danej epoce trendami i różnymi ingerencjami w fasadę Bazyliki.

Prestiżowa odlewnia w Weronie, wychodząc od płytek San Zeno, stworzyła trzy modele specjalnie dla naszego sklepu. Oryginalne płytki znajdziesz wyłącznie w naszym sklepie internetowym. Płytki wykonane są z brązu, wyposażone w haczyk umożliwiający ich zawieszenie, każda ma wymiary 7X7 cm, a ich kolor waha się od złotego do ciemnozielonego. Przedstawiają one kolejno: narodzenie Jezusa z pasterzami i mędrcami; Ucieczka do Egiptu; Zwiastowanie Gabriela Maryi Dziewicy.

Płytka ścienna San Zeno Werona Narodziny Jezusa Pasterze Królowie Mędrcy, brąz, haczyk kup na Holyart

Płytka ścienna San Zeno Werona Ucieczka do Egiptu, brąz, haczyk kup na Holyart

Płytka ścienna San Zeno Werona Zwiastowanie, brąz, haczyk kup na Holyart

Informacje o papieżu Franciszku, ciekawostki i szczególne momenty jego pontyfikatu. Papież, który stał się niezwykle kochany i którego nigdy nie zapomnimy

Są ludzie, którzy odcisnęli tak głębokie piętno na historii, że sama ich obecność czyni świat lepszym miejscem. Jorge Mario Bergoglio, znany światu jako papież Franciszek, był jedną z tych nielicznych oświeconych dusz. Jego ziemska podróż pozostawiła niezatarty ślad w sercach wierzących i niewierzących, przypominając nam, że prawdziwa wielkość tkwi w prostocie i autentyczności. Gdy zastanawiamy się nad jego niezwykłym dziedzictwem, staje się jasne, jak cenna była jego obecność dla całej ludzkości. Był nie tylko przywódcą duchowym, ale także wzorem duchowości i człowieczeństwa w burzliwych czasach, głosem mądrości, gdy świat zdawał się tracić swój moralny kompas. Jego zdolność do przemawiania do ludzkich serc, patrzenia ponad różnice i obejmowania ludzkości w jej całości, była żywą lekcją tego, co znaczy być prawdziwie „uniwersalnym”. Każdy szczegół jego życia, każdy gest, każde wypowiedziane przez niego słowo było lekcją, która będzie dla nas nadal drogowskazem. Przechowywanie i przekazywanie tych wspomnień, upowszechnianie i strzeżenie, nawet z uczuciem, informacji o papieżu Franciszku, to nie tylko akt pamięci, ale moralny obowiązek wobec przyszłych pokoleń, aby mogły zrozumieć, jak jeden człowiek, dzięki sile swojej pokory i wiary, zdołał poruszyć i przemienić tak wiele istnień.

Kup:

Papież Franciszek

Kategoria zadedykowana Papieżowi Jorge Mario Bergoglio.

Prześledźmy wspólnie dwadzieścia momentów i ciekawostek, które uczyniły jego ziemską podróż wyjątkową i niezapomnianą:

1. Był pierwszym papieżem pochodzącym z Ameryki Łacińskiej, co pozwoliło mu przywieźć ze sobą nie tylko świeżość nowego kontynentu, ale także głębokie zrozumienie wyzwań stojących przed krajami rozwijającymi się. Jego wybór w 2013 r. zapoczątkował nową erę w dziejach Kościoła.
2. Wybór imienia Franciszek był rewolucyjny: żaden papież przed nim nie odważył się przyjąć imienia świętego z Asyżu, obawiając się, że nie sprosta tak duchowemu dziedzictwu. Jego pokora pozwoliła mu dokonać odważnego wyboru.
3. Postanowił zamieszkać w prostym apartamencie w Casa Santa Marta, odrzucając apartamenty papieskie w Pałacu Apostolskim. Ten gest pokory wywarł głębokie wrażenie na wiernych, co stanowiło kolejny dowód na to, że prostota nie była dla niego tylko pustym słowem, ale sposobem życia.
4. Jako młody człowiek pracował jako ochroniarz w klubie nocnym w Buenos Aires. To szczegół ze swojego życia, o którym zawsze opowiadał z uśmiechem, pokazując, że każde doświadczenie może przyczynić się do duchowej podróży.
5. Był wielkim fanem tanga (które tańczył ze swoją dziewczyną…) i literatury, szczególnie Dostojewskiego i Borgesa. Jego kultura wykraczała daleko poza granice teologii, wzbogacając jego sposób komunikowania się z wiernymi.
6. Był pierwszym papieżem, który aktywnie korzystał z mediów społecznościowych, ponieważ rozumiał, jak ważne jest dotarcie do młodych ludzi za pośrednictwem nowych środków komunikacji. Jego konto na Twitterze @Pontifex szybko stało się punktem odniesienia dla milionów wiernych.
7. Uwielbiał piłkę nożną i kibicował San Lorenzo, drużynie z Buenos Aires. Ta pasja uczyniła go jeszcze bardziej ludzkim w oczach wiernych, pokazując, jak wiara może współistnieć z doczesnymi interesami.
8. Podczas swego pontyfikatu odbył ponad 40 podróży apostolskich, docierając nawet do najbardziej odległych miejsc na świecie. Jego niestrudzona działalność misyjna niosła orędzie Kościoła do każdego zakątka świata.
9. Był znany ze swoich improwizacji w trakcie przesłuchań publicznych. Często rezygnował z przygotowanych przemówień i mówił prosto z serca, co pozwalało mu na tworzenie momentów autentycznej więzi z wiernymi. Te improwizacje sprawiły, że nadgarstki wielu osób zaczęły drżeć!
10. Był pierwszym papieżem, który wybrał Forda Focusa jako swój osobisty samochód, odrzucając luksusowe limuzyny używane przez swoich poprzedników. Ten gest miał symbolizować jego zaangażowanie na rzecz bardziej powściągliwego Kościoła.
11. Mówił płynnie po hiszpańsku, włosku i niemiecku, rozumiał też łacinę, portugalski i angielski. Dzięki tym zdolnościom językowym mógł bezpośrednio komunikować się z wiernymi różnych narodowości.
12. Zanim wstąpił do seminarium duchownego, uzyskał dyplom inżyniera chemika, a jego naukowe wykształcenie wpłynęło na jego pragmatyczne podejście do wielu zagadnień.
13. Był pierwszym papieżem, który 24 maja 2015 r. opublikował encyklikę poświęconą ochronie środowiska, Laudato Si’, czym wykazał się niezwykłą wrażliwością na kwestie ekologiczne i przyszłość planety, a także potwierdził swój związek z postacią św. Franciszka, autora Pieśni nad pieśniami.
14. Był szczególnie oddany Maryi Rozwiązującej Węzły. Jej wizerunek odkrył podczas studiów w Niemczech i przyczynił się do jego rozpowszechnienia na całym świecie.
15. Osobiście dzwonił do zwykłych ludzi, którzy pisali do niego listy. Te nieoczekiwane połączenia chwile wywołały zachwyt i radość u tych, którzy je otrzymali.
16. Odwiedził Błękitny Meczet w Stambule, podobnie jak papież Benedykt XVI, a także udał się na modlitwę przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie, podobnie jak św. Wojtyła, wykazując się niezwykłym zaangażowaniem w dialog międzyreligijny.
17. Uwielbiał gotować i w młodości często przygotowywał posiłki dla swoich współbraci jezuitów. Jego pasja do gotowania odzwierciedlała jego miłość do dzielenia się i poczucie wspólnoty.
18. Od początku swojego pontyfikatu (13 marca 2013 r.) kanonizował ponad 900 świętych, w tym Matkę Teresę z Kalkuty, wykazując się szczególną troską o postacie, które poświęciły swoje życie służbie najuboższym.
19. Był znany ze swojego poczucia humoru i zdolności do śmiania się z samego siebie, co sprawiało, że był szczególnie kochany, nawet przez niewierzących.
20. Zrewolucjonizował podejście Kościoła do złożonych problemów, takich jak rozwody, homoseksualizm i ochrona środowiska, otwierając debaty, które wcześniej uważano za tabu.

Jego pontyfikat był momentem głębokiej odnowy Kościoła katolickiego, charakteryzującym się symbolicznymi gestami o wielkim znaczeniu i nieustanną troską o najuboższych. Jego duchowe dziedzictwo żyje w sercach milionów ludzi, wierzących i niewierzących, którzy widzieli w nim nie tylko przewodnika duchowego, ale także przykład autentycznego i głębokiego człowieczeństwa.

Jego odejście pozostawiło pustkę nie do zapełnienia, ale także bogate dziedzictwo nauk i przykładów, które nadal inspirują ludzi na całym świecie. Jego przesłanie miłosierdzia, pokory i troski o najmniejszych pozostaje wzorem dla wszystkich i zaproszeniem dla przyszłych pokoleń.

Święty Dominik Savio, opiekun dzieci i kobiet w ciąży, był wzorem cnoty i cech nieosiągalnych nie tylko dla jego rówieśników. Zmarł bardzo młodo, ale zasłużył na ogłoszenie go świętym i jest najmłodszym świętym katolickim, który nie zginął śmiercią męczeńską.

Świętemu Dominikowi Savio, uczniowi świętego Jana Bosko, patrona kobiet rodzących, poświęciliśmy już krótki artykuł poświęcony patronom kobiet. Powód, dla którego kobiety ciężarne i przyszłe matki wzywają tego chłopca, zwłaszcza gdy znajdują się w niebezpieczeństwie, wiąże się z legendą o habicie świętego Dominika, dzięki któremu święty uratował życie swojej matce podczas trudnego porodu.

Ale święty Dominik jest także patronem dzieci, zwłaszcza pueri cantores i ministrantów, ponieważ zmarł bardzo młodo, mając zaledwie czternaście lat.

Matki rodzące, które obawiają się o siebie i swoje nienarodzone dziecko, udają się na pielgrzymkę do kaplicy sanktuarium Maryi Wspomożycielki Wiernych w Turynie. Tutaj przechowywane są szczątki młodego San Domenico.

Don Bosco i św. Dominik Savio

Kiedy Don Bosko poznał przyszłego świętego Dominika, ten miał zaledwie 12 lat. Jednakże założyciel Salezjanów był pod wielkim wrażeniem tego miłego i bystrego chłopca, który, jak się wydawało, miał jasne wyobrażenie o swojej przyszłości, do tego stopnia, że ​​z radością przyjął pragnienie małego Domenica, aby się uczyć, i zabrał go ze sobą do oratorium na Valdocco w Turynie. Dominik nie chciał po prostu zostać księdzem: wiedział i czuł, że jego przeznaczeniem jest zostać świętym. Napisał to w notatce, gdy Święty Jan poprosił wszystkich swoich synów, aby napisali, czego chcą, a Dominik odpisał: „Pomóż mi zostać świętym”.

Jednakże Domenico rozpoczął swoją drogę do świętości jeszcze przed spotkaniem swojego mentora. Chłopiec urodził się w skromnej rodzinie w San Giovanni di Riva w Piemoncie. Jego ojciec był kowalem, matka krawcową, a Domenico miał wielu braci i sióstr, z których większość zmarła w młodym wieku. On sam zawsze będzie miał słabe zdrowie i nie będzie w stanie pokonać gruźlicy, która miała go zabić w tak młodym wieku.

Kup:

Figura z żywicy Don Bosko e Dominik Savio h 20 cm

Figura z żywicy Don Bosko e Dominik Savio wysokość 20 cm, wykonana z żywicy i pomalowana ręcznie.

Przyjęty do Pierwszej Komunii w wieku zaledwie siedmiu lat, Domenico spisał na innej kartce papieru najważniejsze punkty swojego planu życiowego. Byłoby to oznaką naiwności, gdyby nie fakt, że czyny, które podjął w następnych latach, tych nielicznych, jakie dane mu było przeżyć, potwierdziły pod każdym względem jego determinację.

Oto co napisał młody Święty:

1. Będę się bardzo często spowiadał i przyjmował Komunię świętą, ilekroć spowiednik mi na to pozwoli;
2. Chcę uświęcać święta;
3. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;
4. Śmierć, lecz nie grzechy.

Dominik dodał do tych zasad życie naznaczone dobrocią, miłosierdziem i duchem poświęcenia, a także gorliwą pokutą i przystępowaniem do sakramentu Eucharystii.

Kup:

Pierwsza Komunia Święta

Pierwsza Komunia święta: sukienki i tuniki, upominki, bomboniere pamiątki…

Don Bosco nie zlekceważył prośby chłopca, aby „pomóc mu zostać świętym”. Wyjaśnił mu bowiem, na czym według niego polega tajemnica świętości: żyć radośnie, wypełniać obowiązki związane ze studiami i modlitwą, czynić dobro innym.  Święty Dominik tak dobrze wypełniał nauki swego mistrza, że ​​gdy zachorował i zmarł w 1857 roku, Don Bosco pośpieszył z spisaniem jego biografii i przedstawieniem Stolicy Apostolskiej heroiczności jego cnót.

Święty Dominik, któremu przypisywano liczne cuda uzdrowień, został w 1950 r. ogłoszony błogosławionym, a 12 czerwca 1954 r. kanonizowany. Jego wspomnienie liturgiczne przypada na 9 marca, ale Rodzina Salezjańska czci go 6 maja.

Cudowny nawyk św. Dominika Savio

Z nabożeństwa do świętego Dominika słynie „abitino”, czyli szkaplerz przedstawiający wizerunek świętego, który przypomina ten, który Dominik założył na szyję swojej matki, aby prosić Matkę Bożą o opiekę nad nią w czasie niebezpiecznej ciąży. Legenda głosi, że podczas nauki u Don Bosco, Domenico poprosił o możliwość odwiedzenia swojej matki, która cierpiała z powodu trudnej ciąży. Gdy chłopiec ją zobaczył, przytulił ją, pocałował, a gdy odszedł, kobieta czuła się już lepiej. Nie tylko wyzdrowiała, ale także urodziła zdrową dziewczynkę. Wokół jej szyi znaleziono mały, materiałowy szkaplerz, uszyty na kształt sukienki i przewiązany wstążką. Zapytany o to, Domenico przyznał, że założył matce na szyję coś, co sam określił jako „sukienka Madonny”. Z tego powodu św. Dominik jest również wzywany jako święty kołyski i matek rodzących, a mała sukieneczka stała się przedmiotem kultu, który chroni i strzeże przyszłych matek i ich dzieci.

Modlitwa do św. Dominika Savio

Oto modlitwa, którą kobiety spodziewające się dziecka mogą zanosić do św. Dominika Savio, prosząc o jego opiekę w czasie ciąży:

Boże, Ty obdarzyłeś św. Dominika Savio, ucznia św. Jana Bosko i ulubieńca Maryi, mocą chronienia matek w obliczu ryzyka i cierpień, jakie niesie ich misja, udziel nam przez jego wstawiennictwo upragnionej łaski macierzyństwa.

Z całą ufnością proszę Cię o ten wielki dar, prosząc o wstawiennictwo Maryi, Twojej i naszej. Matki i św. Dominika Savio, patrona kołysek i matek.

Amen

Można również odmawiać Nowennę do św. Dominika Savio, począwszy od 28 lutego, aby uczcić jego liturgiczne wspomnienie.

Kup:

Obrazek Święty Dominik Savio 10×5 cm

Oryginalny obrazek firmy Fratelli Bonella.