Miłośnicy samodzielnego przygotowania szopki, poznajcie świat papieru skały! Który wybierzesz: papier skała tradycyjny czy do modelowania? Zbliża się Boże Narodzenie i podczas gdy większość skupia się na błyszczących dekoracjach, niektórzy zaopatrują się w kamyczki, gałązki i mech do tegorocznej szopki. Dla wszystkich miłośników majsterkowania przy…
Efekty wodne, takie jak fontanny, rzeki lub wodospady, sprawiają, że szopka samodzielnie wykonana jest wyjątkowa. Ale co zrobić, gdy pompa wodna przestanie działać? Istnieją dwa sposoby: oczyść pompę z kamienia i zanieczyszczeń lub wymień pompę. Dla miłośników Bożego Narodzenia nigdy nie jest za wcześnie, aby…
Indeks
Wielu prawdopodobnie myśli, że umieszczenie światełek i bombek na sztucznym drzewku nie jest takie trudne. Ale czy jest to prawdą?
Poprowadzimy Cię krok po kroku, od wyboru choinki, po dobór odpowiednich świateł i dekoracji, podpowiadając najlepsze rozwiązania, aby uzyskać efekt godny najlepszych magazynów z urządzaniem wnętrz.
Małe, duże, wysokie, niskie, wąskie, szerokie, pokryte śniegiem lub nie, asortyment choinek jest ogromny, a możliwość wyboru spośród tak wielu propozycji może być skomplikowana.
Jeśli masz duży dom i dużo miejsca, radzimy zaopatrzyć się w wysokie drzewo o dość szerokiej podstawie, której gałązki dotykają podłogi, tak aby nie było widać stojaka. Jest to zdecydowanie najbardziej malowniczy rodzaj drzewa.
Jeżeli jednak nie masz wiele przestrzeni, spróbuj wykorzystać wysokość i w tym wypadku możesz postawić na smukłe choinki,które nie są masywne ale również bardzo efektowne.
Oczywiście wymiar pomieszczenia ma fundamentalne znaczenie. Zasada wymaga, aby czubek choinki sięgał maksymalnie 50 cm od sufitu a nie wyżej.
Inną rzeczą, którą należy wziąć pod uwagę jest liczba gałęzi z których składa się drzewko. Wydaje się to banalne ale im więcej gałęzi, tym piękniejsza będzie choinka. Krótkie igły i dużo gałązek na końcach to dodatkowe akcenty, które sprawią, że Twoje drzewo będzie wyglądało na grubsze.
Stojak choinki jest najbardziej „nieestetyczną” częścią, która czasami może zaburzyć piękno magicznej atmosfery, którą starają się stworzyć światełka i blask ozdób. Należałoby go przykryć stosując niewielkie sztuczki.
Jeśli szukasz czegoś gotowego do użycia, warto zaopatrzyć się w specjalne przykrycia na stojak choinkowy, które idealnie komponują się z kolorem choinki lub posiadają rysunki reniferów i bałwanów zgodne ze świąteczną tematyką, które napewno uszczęśliwią dzieci.
Czy wydaje ci się to trywialne? Wolisz bardziej kreatywne rozwiązania? Twoim jedynym ograniczeniem jest Twoja wyobraźnia. Atrapy prezentów, wiklinowe kosze czy kawałki drewna można umieścić w dolnej części choinki aby uzyskać nowoczesny i przyjemny efekt.
Możesz również połączyć nowoczesność i tradycję, ustawiając u podstawy choinki szopkę. Pozwoli Ci to połączyć dwa najważniejsze symbole Bożego Narodzenia, nadając każdemu z nich znaczenia na jakie zasługuje.
Umieszczanie światełek na choince to chyba najbardziej skomplikowana i zarazem najbardziej niedoceniana rzecz.
Zobaczmy więc razem, jakie są podstawowe kroki:
Doszliśmy do ostatniego etapu dekoracji choinki, najbardziej wyczekiwanego przez dzieci: momentu w którym ozdoby zawieszone są na gałązkach i choinka w końcu zaczyna nabierać pięknego wyglądu.
Po wybraniu odpowiedniego typu choinki, przykryciu stojaka i umieszczeniu światełek, wystarczy powiesić dekoracje. Ale jakie? ile? i gdzie? Trudno udzielić odpowiedzi, która byłaby odpowiednia dla każdego. Wiele zależy od stylu w jakim chcesz udekorować Twoje drzewko, jego wielkości i wielu innych czynników.
Możemy jednak podać trzy proste wskazówki, jak uniknąć popełniania błędów:
Indeks1 Czym są pompy do szopki?2 Dlaczego woda jest tak ważna w szopce?3 Jak wybrać pompę do szopki?4 Konserwacja pompy wodnej Pompy do szopki, niezbędne akcesoria do stworzenia ciekawych efektów poruszającej się wody w naszej szopce. Dowiedzmy się, jak wybrać tą najbardziej odpowiednią dla naszych…
Jednostka sterująca do szopki może sprawić, że święta będą naprawdę wyjątkowe. Oto jak dzięki odpowiednim urządzeniom uczynić szopkę wyjątkową i oryginalną. W okresie Bożego Narodzenia, w domu chrześcijańskiej rodziny, nie może zabraknąć szopki. Nie musi ona być duża, z mnóstwem postaci i scenografii, wystarczy nawet…
Omawialiśmy już w wielu artykułach, że święta poświęcone świętym lub Maryi Dziewicy mają swoje korzenie w starszych obchodach, poprzedzających pojawienie się chrześcijaństwa, lub w pogańskich świętach związanych z cyklem pór roku. Najprawdopodobniej Dzień Świętego Marcina również wywodzi się z przekształcenia pogańskiego święta związanego ze zbiorami i początkiem zimy obchodzonego w niektórych krajach europejskich. Później wiązano je również ze św. Marcinem z Tours, chrześcijańskim biskupem z IV wieku, który zmarł właśnie w tym dniu. W kontekście tego święta ma miejsce tradycja Lampionów Świętego Marcina, którą omówimy w tym artykule.
Ale kim był święty Marcin?
Był to młodzieniec urodzony w Sabaria Sicca, rzymskiej placówce położonej na terenie dzisiejszych Węgier. Jego ojciec był trybunem wojskowym i kiedy Marcin, nazwany tak na cześć Marsa, Boga Wojny, był zaledwie dzieckiem, przeniósł się wraz z całą rodziną do Pavii. Marcin jako syn weterana również musiał zaciągnąć się do wojska gdy był chłopcem i został wysłany do Galii ze specjalnym korpusem, który miał zapewnić porządek publiczny. Podczas nocnego patrolu natknął się na żebraka. Była to bardzo zimna noc a biedak był półnagi i drżał z zimna. Marcin był szczodrym i dobrodusznym młodzieńcem i widząc tak nieszczęśliwego człowieka chciał mu pomóc ale oddał już cały swój zarobek biednym chłopom. Bez wahania wziął więc swój własny płaszcz, chwycił za miecz i jednym zdecydowanym uderzeniem przeciął szatę na dwie części, ofiarowując ją żebrakowi, aby ten mógł schronić się przed mrozem.
Legenda głosi, że następnej nocy Jezus ukazał się Marcinowi. Miał na sobie połowę jego płaszcza i zwracając się do aniołów powiedział: „Oto Marcin, żołnierz rzymski, który nie jest ochrzczony, on mnie przyodział.” Po przebudzeniu Marcin znalazł cenną pelerynę obok łóżka, całkowicie nienaruszoną.
Objawienie skłoniło młodego człowieka do przyjęcia chrześcijaństwa i poproszenia o chrzest. Mimo to Marcin nadal wypełniał swoje obowiązki jako żołnierz i rozpoczął błyskotliwą karierę wojskową. Dopiero gdy osiągnął wiek czterdziestu lat, opuścił armię i zaczął prowadzić inną wojnę – przeciwko herezji ariańskiej, która była rozpowszechniona na terenach dzisiejszej Francji.
Następnie przez cztery lata żył jako pustelnik na wyspie Gallinara, gdzie został uratowany dzięki boskiej interwencji, gdy będąc na granicy śmierci z powodu zjedzenia ciemiernika, bardzo trującej rośliny, został cudownie ocalony po nocy intensywnej modlitwy. Później wrócił do Poitiers, został mnichem, a następnie biskupem. Piastując ten urząd nadal zwalczał herezje i pogaństwo. Lud bardzo go kochał, a nawet przypisywał mu moce taumaturgiczne.
Był założycielem wielu klasztorów i propagował wśród mnichów misję ewangelizacyjną.
Jak wszystkie święta wywodzące się z wcześniejszych kultów, związanych głównie z pracą na roli i zmianą pór roku, obchodzony 11 listopada dzień św. Marcina nabiera różniących się od siebie cech, w zależności od kraju i regionu gdzie jest obchodzone. Dni przed i po tej dacie znane są jako Lato Świętego Marcina i często charakteryzują się piękną pogodą i ciepłem, odciągając na kilka dni pierwsze oznaki zimy. Są to również dni, w których otwiera się beczki z nowym winem i je pierwsze kasztany. W czasach starożytnych był to również czas, kiedy rolnicy musieli płacić podatki swoim panom.
Święto Plonów i pierwszego zlewania nowego wina z beczki, ale w niektórych częściach Europy charakteryzuje się także bardzo urokliwą i malowniczą tradycją: lampionami św. Marcina, czyli procesją z pochodniami św. Marcina. Zwyczaj ten jest rozpowszechniony w niektórych rejonach Niemiec, gdzie nosi nazwę Laternenumzug, a także w Belgii, Holandii i północnej Francji. W nocy 11 listopada dzieci wychodzą na ulice niosąc lampiony. Lampiony te są następnie zapalane i czasami wieszane na drzewach, podczas gdy dzieci śpiewają piosenki i rymowanki poświęcone św. Marcinowi.
Przy okazji omawiania świec liturgicznych przypomnieliśmy, jak ważna dla chrześcijan jest symbolika światła, jak jest ona ściśle związana z samym pojęciem Boga. Światło rozświetla, ogrzewa, ożywia, odżywia i chroni przed ciemnością. W ten sposób lampiony św. Marcina stają się symbolami światła i nadziei, zwłaszcza o tej porze roku, kiedy zima zaczyna się zbliżać, a chłód i ciemność stają się bardziej zaakcentowane. Te małe kolorowe światełka rozświetlające noc, rozjaśniające drogę i rozgrzewające serca, są preludium do rozpoczynającego się wkrótce Adwentu i w pewien sposób są zapowiedzią świątecznego nastróju i głębokiego poczucia ciepła i radości zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia.
Kiedyś dzieci nosiły jako latarnie wydrążone rzepy z zapaloną świecą w środku i przymocowane do kija. Tradycja ta miałaby dać początek dyniom drążonym w Haloween przez amerykańskie dzieci, które były używane do odpędzania złych duchów. I podobnie jak amerykańskie dzieci w Halloween, w niektórych regionach dzieci chodzą od domu do domu z lampionami i domagają się słodyczy i owoców.
Dziś dzieci w Europie używają kolorowych papierowych lampionów, które często same wykonują i które są następnie zapalane wszystkie razem podczas dużego przyjęcia. Zapalanie lampionów przynosi szczęście i należałoby utrzymać je zapalone przez wszystkie noce aż do Bożego Narodzenie aby utrzymać żywy duch ciepłego lata. W dawnych czasach dzieci zapalały lampiony po południu i za ich pomocą odprowadzały leśne zwierzęta do ich nor. Zwyczaj ten jest wciąż praktykowany w niektórych rejonach, gdzie dzieci w towarzystwie rodziców chodzą o zmierzchu na spacery po lesie niosąc ze sobą lampiony.
Posiadanie lampy lub zapalonego lampionu w swoim domu w oczekiwaniu na Boże Narodzenie, może być sugestywnym sposobem symbolizującym obecność światła w domu, zapraszającym i ogrzewającym tych, którzy tam mieszkają. W naszym sklepie znajdą Państwo szeroki wybór lamp i lampionów na płynny wosk i na olej, w różnych rozmiarach, różnych rodzajów i z różnych materiałów. Wiele z naszych lamp i lampionów jest wykonywanych w całości ręcznie. Wpuść światło do swojego domu i pielęgnuj je jak cenny skarb. Przyniesie ono szczęście i da ochronę tym wszystkim, których kochasz.
Drzewo życia to symbol, który jest obecny w wielu kulturach. Odkryjmy jego znaczenie oraz przyjrzyjmy się dlaczego podarowanie biżuterii, która go reprezentuje, jest gestem wielkiego uczucia i przyjaźni Od czasów starożytnych ludzie nadawali otaczającej ich naturze silne znaczenie duchowe. W szczególności drzewa i rośliny były…
Indeks1 Starożytne ikony prawosławne2 Autor, tematyka i interpretacja ikony3 Ikona Zwiastowania Prawosławne ikony zawsze były efektem połączenia sztuki z czystą i uroczystą duchowością. Starożytne ikony pozostają wciąż żywą tradycją, która wykracza poza ramy czasowe i przestrzenne. Na stronie Holyart znajdziesz szeroki wybór świętych ikon: bizantyjskich,…
Słysząc o nadziewanych hostiach możemy początkowo się zdziwić. Od dziecka jesteśmy przyzwyczajeni do kojarzenia hostii wyłącznie z Eucharystią. Hostia, który znamy, to mały opłatek niekwaszonego chleba, który otrzymujemy od kapłana podczas komunii, lub większy opłatek, który widzimy w jego rękach podczas błogosławieństwa eucharystycznego. Opłatek ten jest wykonany wyłącznie z mąki pszennej, co zostało pierwotnie ustalone w Księdze Wyjścia, a później potwierdzone przez Kongregację Nauki Wiary, która orzekła, że użycie innych mąk czyni hostię „materiałem nieważnym dla Eucharystii”.
Według Kościoła katolickiego, podczas celebracji eucharystycznej, konsekrowana hostia staje się Ciałem Jezusa. Dzieje się tak na mocy transsubstancjacji, która przekształca substancję chleba w substancję Ciała Chrystusa. Cud ten dokonuje się na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, kiedy to Jezus ofiarował się swoim apostołom i dał im moc do powtarzania Jego ofiary w nadchodzącym czasie: „Potem wziął chleb i odmówiwszy dziękczynienie, połamał go i dał im, mówiąc: 'To jest Ciało moje za was wydane; to czyńcie na moją pamiątkę'” (Łk 22-19).
Konsekrowana hostia staje się w ten sposób Najświętszym Sakramentem, który po Mszy św. umieszcza się w Tabernakulum, gdzie pozostaje przedmiotem adoracji wiernych.
Wracając do używania niekonsekrowanych hostii poza celebracją eucharystyczną, ich zastosowanie w cukiernictwie ma starożytne korzenie. Wystarczy pomyśleć, że hostia jest podstawą do przygotowania charakterystycznych we włoskiej tradycji cukierniczej słodyczy, takich jak Panforte czy Torrone.
To podobno zakonnice z klasztoru klarysek jako pierwsze wymyśliły przepis na nadziewane opłatki. Legenda głosi, że mieszanka karmelizowanych migdałów z miodem i cukrem spadła na kuchenną półkę, a siostry próbowały ją podnieść za pomocą nieskonsekrowanych opłatków, odkrywając, że razem składniki smakują wybornie. Stało się to w kuchniach klasztoru kościoła Świętej Trójcy w Monte Sant’Angelo, w prowincji Foggia, ale wkrótce te niespodziewana słodycze rozprzestrzeniły się na wszystkie klasztory w kraju i poza nim.
Dowiedzmy się jednak, jak przygotowuje się hostie.
Dziś opłatki można bez problemu kupić w sklepach znajdujących się przy kościołach czy kapliczkach, ale także w firmach czy sklepach, które sprzedają produkty do wypieku. Są one również łatwo dostępne w aptekach, gdyż są przydatne przy przyjmowaniu niektórych leków.
Istnieją oczywiście sklepy internetowe, takie jak nasz, które oferują hostie i kominikanty każdej średnicy i rodzaju, w tym bezglutenowe dla celiaków.
Prawdę mówiąc przygotowanie hostii w domu jest bardzo proste. Na rynku sprzedawane są również specjalne formy do hostii, niezbędne do ich przygotowania.
Do przygotowania hostii potrzebne są:
Po dokładnym przesianiu mąki do dużego naczynia, wlewamy strużką wodę, wciąż mieszając drewnianą łyżką. Jest to ważne, aby nie dopuścić do powstania grudek. Gdy wszystko zostanie wymieszane, otrzymasz płynne, gładkie i nieco lepkie ciasto.
Teraz nasmaruj formę oliwą z oliwek i podgrzej ją na dużym ogniu, aż będzie gorąca. Do formy wlej łyżkę ciasta, szybko rozprowadź i zamknij dwa talerze maszynki. Piecz przez minutę, następnie odwróć formę i dokończ pieczenie z drugiej strony. Trzeba zachować pewną ostrożność, aby oderwać hostię od formy bez jej połamania i z czasem nabierzesz do tego wprawy.
Upieczone hostie ułóż na ręcznikach papierowych, następnie przykryj drugim arkuszem i umieść na nich płaski przedmiot, aby mogły zachować płaski kształt i się nie zwijały.
Tak przyrządzone hostie można przechowywać przez wiele dni, w szczelnie zamkniętej plastikowej torebce.
Wspomnieliśmy już o tym jak ważne są składniki opłatków przeznaczonych do konsekracji. Należy je sporządzać wyłącznie z wody i mąki pszennej, czyli z tych samych składników co chleb przaśny, pod rygorem unieważnienia hostii jako materiału do sprawowania Eucharystii.
Wraz ze wzrostem przypadków celiakii i nietolerancji glutenu, zgodnie z normami ustalonymi przez Kongregację Nauki Wiary, rozpoczęto również produkcję opłatków dla celiaków, wytwarzanych z mąki o minimalnej zawartości glutenu.
Hostie i komunikanty znajdujące się w naszym katalogu i dostępne w naszym sklepie internetowym, są pakowane z wielką starannością i zgodnością z kanonicznymi zasadami przygotowania.
Wśród przepisów na słodycze, do których wykorzystuje się hostie, wspomnieliśmy już o nadziewanych hostiach z Monte Sant’Angelo, „odkrytych” przez mniszki klaryski z klasztoru znajdującego się w wyjątkowej wiosce na Gargano.
„Rdzenni mieszkańcy tego miasta robią słodkie ciastko, składające się z migdałów i jabłek (miodu), umieszczonych między dwoma hostiami, które nazywają nadziewanymi hostiamii, i pod tą nazwą ofiarowują je w prezencie czy też przeznaczają na sprzedaż. ”
Tak pisał neapolitański kronikarz jeszcze pod koniec XVIII wieku, mówiąc o nadziewanych hostiach z Monte Sant’Angelo. Migdały i miód służą do wykonania pysznego i bardzo energetycznego kremu, który jest nadzieniem tych nieodpartych słodkości. Hostie używane do ich produkcji mają zwykle owalny kształt, długość około 10 cm i szerokość 5 cm.
Oto przepis na masę do 10 hostii:
Postaw patelnię na kuchence i wsyp migdały, mieszając przez kilka sekund. Następnie dodaj miód, a na końcu cukier. Ważne jest, aby przez cały czas mieszać zawartość drewnianą łyżką, aby pomóc składnikom roztopić się bez przywierania do dna patelni. Potrzeba będzie około 30 minut gotowania na małym ogniu. W ten sposób powstanie bardzo gęsty karmel, który należy zdjąć z ognia i pozwolić mu ostygnąć przez kilka minut. Po ostygnięciu rozłożyć masę na 5 hostii a następnie przykryć ją pozostałymi pięcioma hostiami. Następnie ułożyć ciastka warstwami pod drewnianą deską na której znajduje się obciążenie i pozostawić do ostygnięcia.
Nadziewane hostie z Monte Sant’Angelo można przechowywać przez długi okres czasu w szczelnych pojemnikach.
Agnone, w rejonie Molise we Włoszech, również ma swój specjalny przepis na nadziewane hostie. Nadziewane hostie z Agnone przygotowywane są szczególnie w okresie świąt Bożego Narodzenia, ale nie tylko. Również w przypadku tego przepisu, do pieczenia hostii potrzebna jest maszynka, jedyne narzędzie, które sprawi, że będą one cienkie i chrupiące tak jak należy.
Oto przepis na faszerowane hostie z Agnone:
Również w tym przepisie należy rozpuścić miód i cukier aby mógł powstać karmel. Najlepiej najpierw rozpuścić sam miód w kąpieli wodnej, a gdy zmieni kolor na bursztynowy, dodać cukier, następnie posiekaną czekoladę i gorzkie kakao. Gotować przez kilka minut, uważając, aby masa nie przywarła do dna garnka, następnie dodać posiekane migdały i orzechy włoskie. Krem powinien być dobrze połączony i aby to uzyskać należy go cały czas mieszać drewnianą łyżką przez co najmniej dziesięć minut. Po zdjęciu garnka z ognia posypujemy cynamonem i dodajemy startą skórkę z cytrusów. Tym bogatym nadzieniem smarujemy powierzchnię hostii a następnie przykrywamy drugimi hostiami i umieszczamy je pod ciężarem aby nadać im kształt.
Indeks1 Czasy liturgiczne Kościoła katolickiego2 Adwent3 Boże Narodzenie4 Czas zwykły 15 Wielki Post6 Czas Wielkanocy7 Czas zwykły 28 Kolory katolickich szat liturgicznych9 Wyjaśnienie dzieciom roku liturgicznego Rok liturgiczny jest podzielony na okresy. Przyjrzyjmy im się razem. Często słyszymy o roku liturgicznym i o okresach liturgicznych…
Indeks1 Hierarchia aniołów2 Święci i aniołowie3 Św. Franciszek z Asyżu4 Teresa z Avili5 Św. Ludwik Gonzaga6 Św. Filip Neri7 Święty Dominik Savio8 Święta Angela z Foligno Czym są aniołowie i w jaki sposób ingerują w życie człowieka? Życie świętych pomaga nam zrozumieć tajemnicę tych duchów…
Indeks
Co sprawia, że osoba święta jest tak wyjątkowa? Jest to definicja trudna do streszczenia w kilku zdaniach, bez popadania przy tym w banał czy nawet w błąd. Zajrzyj do dowolnego słownika, a przeczytasz, że w kontekście Kościoła katolickiego „święty” to mężczyzna lub kobieta, którzy potrafili żyć na wzór Jezusa i którzy w trakcie swojego życia wykazali się cnotami chrześcijańskimi do tego stopnia, że w imię swojej wiary unieważnili lub nawet poświęcili własną egzystencję. Jak bardzo wyjątkowymi mężczyznami i kobietami muszą być ci święci. Można by powiedzieć, że są wręcz bohaterami! Przyjrzyjmy się teraz św. Teresie z Lisieux, dziewczynie urodzonej i wychowanej w Normandii, w rodzinie jak wiele innych, która wstąpiła do karmelitów w bardzo młodym wieku, a zmarła mając zaledwie dwadzieścia pięć lat. W jaki sposób ta młoda kobieta mogła wykazać się tyloma zaletami, które uzasadniałyby jej konsekrację, a przede wszystkim tłumaczyłyby dlaczego wciąż jest obiektem wielkiej czci?
Na jej temat można powiedzieć wiele.
Święta Teresa z Lisieux to nie jest zwykła święta. Jest czczona jako patronka misjonarzy, jest też jedną z patronek Francji wraz ze św. Anną, matką Maryi Panny, i Joanną d’Arc. Ponadto od 1997 r. jest trzecią kobietą ogłoszoną doktorem Kościoła, obok Katarzyny ze Sieny i Teresy z Avila. Tytuł ten otrzymują tylko ci, którzy w swoich pismach, ale przede wszystkim w życiu, potrafili wykazać się wyjątkowym oświeceniem i wrażliwością teologiczną.
10 chrześcijanek, które zmieniły Kościół i świat
Chrześcijaństwo i kobiety – czy relacje były zawsze trudne? Być może, ale jeżeli weźmiemy pod uwagę przykład dziesięciu kobiet…
Co sprawia, że ta dziewczyna jest tak wyjątkowa? Dowiedzmy się tego razem.
Historia św. Teresy od Dzieciątka Jezus, czy też Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, nie wydaje się być historią wyjątkowej kobiety. Urodzona w kochającej i bardzo pobożnej rodzinie, w najmłodszych latach doświadczyła straty i żałoby, przede wszystkim po matce, która opuściła ją, gdy miała zaledwie cztery lata. Mimo to dorastała otoczona miłością ojca i czterech sióstr, pałając od najmłodszych lat niezwykłą miłością do Jezusa.
Urodzona w Alençon w Normandii w 1873 roku, po śmierci matki przeniosła się do Lisieux. Tu kształciła się u mniszek benedyktynek, ukazując przy tym nieśmiałą, melancholijną naturę i niewielkie skłonności do życia wspólnotowego.
Kiedy jej starsza siostra Paulina zdecydowała się wstąpić do zakonu karmelitanek, Teresa również poczuła, że może być szczęśliwa jako zakonnica. Po strasznej chorobie, z której została wyleczona dzięki modlitwom do Matki Bożej, młoda dziewczyna przyjęła Pierwszą Komunię Świętą, która potwierdziła jej zamiar poświęcenia swojego życia Jezusowi.
Jednak była zmuszona poczekać i zmagać się z wątpliwościami krewnych, zaniepokojonych jej młodym wiekiem i słabym zdrowiem. W końcu udała się na pielgrzymkę do Rzymu, błagając papieża Leona XIII o zgodę na złożenie ślubów. Zaraz po ukończeniu piętnastu lat wstąpiła do tego samego klasztoru, w którym mieszkały już jej dwie siostry, a po odbyciu okresu postulatu i nowicjatu w wieku siedemnastu i pół lat złożyła śluby wieczyste i przyjęła imię zakonne Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza.
Teresa zmarła 30 września 1897 roku, nie opuszczając nigdy klasztoru. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Mój Boże, kocham Cię”. W ciągu kilku lat spędzonych wśród zakonnic napisała autobiograficzne dzieło, Dzieje duszy, do dziś jeden z podstawowych tekstów duchowości uniwersalnej, a także liczne wiersze, sztuki teatralne, modlitwy i listy.
Została kanonizowana w 1925 roku przez papieża Piusa XI.
Ale o czym są dzieła pozostawione przez św. Teresę? Trzeba koniecznie zrozumieć na czym polegała jej doktryna, bo właśnie w niej leży ostateczna przyczyna jej świętości. Jak już wspomnieliśmy, jako dziecko Teresa wykazywała zadziwiającą skłonność do kochania Jezusa. To właśnie ta miłość będzie sercem teologicznej i literackiej twórczości Teresy, poszukiwanie świętości w małych, codziennych gestach, nawet tych najbardziej pozornie nieznaczących, które jednak stają się ogromne, gdy wykonywane są w imię miłości do Boga.
Nie ma tutaj żadnego aktu heroizmu, żadnej porażającej akcji. Św. Teresa podążała za tym, co sama nazywała „małą drogą„. W swoim poczuciu małości i niewystarczalności, w codziennej świadomości własnych ograniczeń, uświadomiła sobie ogrom Bożej miłości, z którą nie możemy zrobić nic innego, jak tylko powierzyć się jej jak dzieci, w absolutnym zaufaniu i niewinności. Im mniejsi czujemy się przed Bogiem, tym bardziej On będzie nas kochał, ponieważ Jego natura każe Mu pochylić się nad wszystkim, co jest małe i potrzebuje miłości. Dlatego też św. Teresa zwykła podpisywać swoje listy, dodając do swojego nazwiska określenie piccolissima (bardzo mała).
W tym ujęciu oddanie się Bogu zbiega się z naszym odczuwaniem nicości, z nieustannym przeżywaniem świadomości naszej nędzy, małości. Ta niewystarczalność, to poczucie wewnętrznej pustki zostaje w ten sposób wypełnione pełnią Bożej miłości. Jest to koncepcja rewolucyjna, ponieważ usprawiedliwia każdą wadę, każdą słabość, nawet grzech, które w ten sposób stają się tylko kolejnym sposobem zbliżenia człowieka, z natury małego i niedoskonałego, do Boga.
Oprócz tego ten, kto uznaje własną małości i pozwala, aby miłość Boża go ogarniała, wznosząc go ponad jego ludzkie ograniczenia, pociąga za sobą także tych, których kocha, w swoistej komunii miłości, spotkaniu dusz, które obejmuje cały Kościół, jak jedną wielką rodzinę.
W tej pochwale małości tkwi wielkość św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Pius X, który nazwał ją Gwiazdą mojego Pontyfikatu lub nawet Moją Małą Świętą, powiedział, że choć nie było w niej nic nadzwyczajnego, to właśnie jej skrajna prostota była najbardziej niezwykła i godna uwagi, i to właśnie ta prostota wyróżniała jej duszę. Natomiast Benedykt XVI mówiąc o jej najsłynniejszym dziele, Dzieje duszy, powiedział: „Dzieje duszy to wspaniała historia Miłości, opowiedziana z taką autentycznością, prostotą i świeżością, że czytelnik nie może nie być nią zafascynowany!”
To Jan Paweł II ogłosił św. Teresę doktorem Kościoła w 1997 roku, w setną rocznicę jej śmierci. I to pomimo tego, że Teresa nie była w stanie uczęszczać na uczelnię ani prowadzić regularnych studiów. Mimo to wiedziała jak żyć według swojego powołania, czyniąc przykazanie miłości swoim w tak pełny i całkowity sposób, żyjąc modlitwą i komunią, dając nieopisany przykład. Również z tego powodu jest czczona jako patronka misjonarzy, choć nigdy nie było jej dane pracować na misjach.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza zasłużyła na tytuł Doktora Kościoła, mimo że była tylko kobietą, która ponadto zmarła bardzo młodo, i mimo że z natury i z charakteru jej życia była kontemplatyczką, na pewno nie bohaterką ani osobą czynu. Jrdnak jej duchowa podróż była tak nowatorska i dojrzała, jej pisma tak bogate we wglądy w wiarę tak rozległe i głębokie, że stała się punktem odniesienia również dla tych, którzy byli znacznie bardziej znanymi i wielkimi intelektualistami oraz dla ludzi myśli i ducha.
Imię Teresa pochodzi z języka greckiego i oznacza „myśliwa”. Imię to, rozsławione przez Teresę z Avili, patronkę Neapolu i przez Teresę z Lisieux, a w nowszych czasach także przez Matkę Teresę z Kalkuty, ma w sobie kwaśną, a zarazem bardzo słodką nutę. Imieniny przypadają na 15 października (wspomnienie św. Teresy z Avili), 1 lub 3 października (wspomnienie św. Teresy z Lisieux).
Nowenna róż św. Teresy od Dzieciątka Jezus czerpie inspirację ze słów samej św. Teresy, która przepowiadając swoją śmierć, zapowiedziała: „Zobaczycie w chwili mojej śmierci, jaka kaskada róż spadnie na ziemię. Ikonografia często ukazuje nam św. Teresę z rękami pełnymi róż, symbolizującymi łaski, którymi obdarowywała za życia a także po śmierci.
W 1925 roku pewien jezuita o imieniu ojciec Putigan zaczął odmawiać nowennę, aby otrzymać ważną łaskę, i jako znak dobroci i zapewnienia, poprosił Boga o różę. Otrzymał ją trzeciego dnia, a wraz z nią łaskę, dlatego rozpoczął kolejną nowennę i prosił o kolejną różę.
Tak narodziła się cudowna nowenna do róży, która dziś jest praktykowana na całym świecie. Można go odmawiać w dowolnym czasie, ale czciciele św. Teresy zwykle odmawiają ją od 9 do 17 dnia każdego miesiąca.
Najświętsza Trójco, Ojcze, Synu i Duchu Święty, składam Ci dzięki za wszystkie dobrodziejstwa i łaski, którymi ubogaciłeś duszę Twojej służebnicy świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, podczas jej dwudziestu czterech lat spędzonych na ziemi. Przez zasługi tej Twojej świętej służebnicy udziel mi łaski, której tak gorąco pragnę ( wymienić intencję ) , jeśli to jest zgodne z Twoją wolą i dla dobra mojej duszy.
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, pomóż mej wierze i mojej nadziei; spełnij jeszcze raz swoją obietnicę, że będziesz spędzać swoje niebo czyniąc dobro na ziemi i pozwól abym otrzymał różę jako znak łaski, którą pragnę otrzymać.
Następnie odmawia się 24 Chwała Ojcu jako podziękowanie Bogu za łaski udzielone świętej w ciągu 24 lat jej życia.
Po każdym Chwała Ojcu dodaje się wezwanie:
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, módl się za nami.
