Indeks1 Krizevac: góra z krzyżem2 Podbrdo3 Kościół Świętego Jakuba w Medjugorie4 Szlaki Medjugorie Matka Boża z Medjugorie, tę anonimową wioskę w Bośni i Hercegowinie uczyniła wyjątkową i rozpoznawalną. Odkryjmy wspólnie miejsca kultu, które od 1981 roku przyciągają tysiące wiernych z całego świata. W innych artykułach…
Indeks1 Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy2 Kiedy wzywana jest Matka Boża Nieustającej Pomocy3 Modlitwy do Matki Bożej Nieustającej Pomocy „Matka Boża Nieustającej Pomocy” jest jedną z form, której używamy zwracając się do Maryi, Matki Jezusa, zwłaszcza w chwilach największej niepewności i trudności. Przyjrzyjmy się skąd…
Indeks
Postać Jana Chrzciciela jest jedyną postacią z Pisma Świętego, która jako pierwsza cieszyła się z wiadomości o nadchodzących narodzinach Jezusa, zanim jeszcze on się narodził. Jego matka Elżbieta, zawsze uważana za bezpłodną i będąc już w podeszłym wieku, w cudowny sposób została brzemienną. Odwiedziła ją kuzynka Maria z Nazaretu, która nosiła Zbawiciela w swoim łonie. Z tej okazji Maryja zaśpiewała Magnificat, hymn dziękczynienia i radości skierowany do Boga, a Elżbieta pobłogosławiła ją. W tym momencie dziecko, którego oczekiwała, poruszyło się z radości. Można więc powiedzieć, że bliskość Maryi i Jezusa uświęciła małego Jana jeszcze przed jego przyjściem na świat.
Ale z pewnością nie było to jedyne cudowne wydarzenie związane z poczęciem i narodzinami Jana Chrzciciela. To nie przypadek, że Kościół wspomina go nie tylko w dniu jego śmierci (29 sierpnia), ale także w dniu jego narodzin (24 czerwca), jak to się dzieje tylko w przypadku Matki Boskiej.
Oprócz tego, że był prorokiem Chrystusa jeszcze przed jego narodzinami, jego własne poczęcie miało miejsce w niezwykłych okolicznościach. Oboje jego rodzice, Zachariasz i Elżbieta, należący do kasty kapłańskiej, byli w podeszłym wieku i nie mieli dzieci. Elżbieta, potomek Aarona, była, jak już powiedzieliśmy, krewną Marii. Przypuszczalnie mieszkali w Ain Karem, niedaleko Jerozolimy. Pewnego dnia Archanioł Gabriel pojawił się przed Zachariaszem, który ofiarowywał kadzidło w świątyni i powiedział mu, że jego żona Elżbieta urodzi syna, którego powinien nazywać Jan. Powiedział mu również, że zostanie „napełniony Duchem Świętym”, że będzie „wielki przed Panem” i Jego poprzednikiem.
I tak się stało. Elżbieta zaszła w ciążę, a gdy sześć miesięcy później również do Maryi przybył Archanioł Gabriel aby ogłosić narodziny Jezusa, powiedział między innymi: „A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. 37 Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,36-37)
Zwiastowanie Pańskie: dlaczego jest obchodzone 25 marca
25 marca Kościół obchodzi święto Zwiastowania Pańskiego, które jest poświęcone nie tylko Jezusowi…
Co więcej, po jego narodzinach jego ojciec Zachariasz odzyskał głos, po tym jak zamilkł po ogłoszeniu Gabriela. Sam Jezus powie o św. Janie: „Powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on”. (Łk 7,28)
Ewangelie kanoniczne zawierają wszystkie informacje, które dotarły do nas na temat św. Jana Chrzciciela. W szczególności Ewangelia Łukasza. Dzięki niemu wiemy, że Jan ochrzcił Jezusa w wodach Jordanu (Łk 3,21-22) i że zmarł z woli króla Heroda Antypasa (Łk 3,19-20; 9,7-9), który kazał ściąć mu głowę, aby ją oddać swojej pasierbicy Salome w nagrodę za taniec dla niego na bankiecie.
Podobnie jak w przypadku św. Józefa, tradycja głosi, że Jan Chrzciciel zmartwychwstał z ciałem i duszą i wstąpił z Jezusem do nieba w momencie Wniebowstąpienia.
Pisał o nim także Tytus Flawiusz Józef, rzymski pisarz i historyk pochodzenia żydowskiego. W Ewangelii według Jana zaprzecza się jednak, aby Jan Chrzciciel i Jezus znali się nawzajem, podczas gdy w Ewangelii Łukasza są ze sobą spokrewnieni.
Na początku powiedzieliśmy, że Jan Chrzciciel był ostatnim prorokiem Starego Testamentu i pierwszym Apostołem Jezusa.
Gdy Jan Chrzciciel dorósł, zamieszkał na pustyni, gdzie prowadził życie na pokucie i modlitwie, ubrany w wielbłądzią sierść i skórzany pas wokół bioder. Jego pokarmem była szarańcza i dziki miód (Mk 1, 6).
Następnie rozpoczął swoją misję, głosząc przyjście Mesjasza. Według Ewangelistów to właśnie on był postacią ze starożytnych proroctw, które obiecywały nadejście posłańca przygotowującego drogę dla Mesjasza. Pomyślmy o Księdze Izajasza 40: 3-4 („Głos się rozlega: „Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką.”) i Malachiasza 3:1 („Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów.”)
Dla ewangelistów Jan stał się w ten sposób „głosem wołającego na pustyni”: „Jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona!” (Łk 3,4)
Tak więc Jan ogłaszał Żydom przyjście Mesjasza-Chrystusa. Był prorokiem eschatologicznym, wysłanym, by przygotować ludzi na nadchodzącą zmianę. Głosił, iż w związku z tym nadejściem nastąpią głębokie przemiany społeczne i historyczne. W Janie Chrzcicielu płonie oczekiwanie, które wykorzystuje jako okazję do przygotowania świata na działanie Boga.
Oczekiwanie i przygotowanie, ale także zaproszenie do nawrócenia w obliczu nadchodzącego przyjścia Jezusa. Tym, którzy Go pytali, czy jest Mesjaszem, Jan ofiarowywał przebaczenie wszystkich grzechów poprzez chrzest i mówił: „Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem.” (Łk 3,16).
Mówiliśmy już o tym, jak św. Jan Chrzciciel gdy był jeszcze w łonie swojej matki został uświęcony przez brzemienną Maryję, która odwiedziła Elżbietę.
Co więcej, jego narodziny zapowiedziane przez Archanioła Gabriela zbliżają go jeszcze bardziej do samego Jezusa i od zawsze jest uznawany jego Prekursorem.
Prekursorem zatem, ponieważ poznał Jezusa jeszcze przed Jego narodzinami, ale również dlatego, iż zapowiedź Jego przyjścia stała się jego życiową misją.
Po wielu latach życia na pustyni św. Jan rozpoczął swoje przepowiadanie nad Jordanem, wzywając wszystkich do nawrócenia się w obliczu rychłego przybycia Mesjasza. Tym, którzy gromadzili się by go słuchać uważając go za proroka, Jan oferował możliwość oczyszczenia ze wszystkich grzechów przez chrzest. Dlatego też wielu myliło go z samym Mesjaszem.
Wielkim kapłanom, którzy wysłali do niego oficjalną delegację aby zrozumieć o czym mówi, Jan odpowiedział, że nie jest Mesjaszem, jak wielu uważało, ale tylko tym, który woła na pustyni zapowiadając spełnienie się proroctwa Izajasza.
Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił nad Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”. (Łk 3, 21-22)
Moment Chrztu Jezusa możemy uznać za początek Jego nauczania i misji na ziemi. I to właśnie Jan Chrzciciel ochrzcił go, kiedy Jezus stawił się przed nim nad rzeką Jordan. Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata!” (Jan 1, 29). Możemy powiedzieć, że misja Jezusa zaczyna się gdy św. Jan kończy swoją. I rzeczywiście niedługo po Chrzcie Jezusa nad rzeką Jordan, Jan zostanie aresztowany z rozkazu króla Heroda i stracony.
Interesujący jest fakt, iż w ewangeliach synoptycznych (Mateusza, Marka i Łukasza) opowiedziany jest chrzest Jezusa, natomiast w Ewangelii Jana jest opisane zstąpienie Ducha Świętego na Jezusa, z punktu widzenia Jana Chrzciciela, ale nie ma mowy o chrzcie.
Musimy interpretować chrzest Jezusa w jego najgłębszym znaczeniu. W rzeczywistości Jezus był bez grzechu, nie potrzebował chrztu, ponieważ chrzest ofiarowany przez Jana Chrzciciela miał na celu odpuszczenie grzechów. Ale to właśnie sam Chrystus nakłaniał Chrzciciela do ochrzczenia go, podając jako motywację: „Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe” (Mt 3,15).
Kościół katolicki celebruje Chrzest Pański w niedzielę po Objawieniu Pańskim, a więc w niedzielę między 7 a 13 stycznia.
Ikonografia dotycząca św. Jana Chrzciciela jest bardzo ważna, ponieważ jest on najczęściej przedstawianym świętym w sztuce wszystkich czasów. Zwykle przedstawiano go ubranego w skórę zwierzęcia i trzymającego kij z krzyżem na czubku. Alternatywnie możemy go zobaczyć w pracach Rafaela czy Leonarda jako dziecko bawiące się z małym Jezusem. W sztuce możemy również często spotkać przedstawienie go podczas Chrztu Jezusa, a także przedstawienie jego męczeństwa i jego głowy na tacy, podarowanej Salome przez Heroda.
Madonna ze szczygłem to obraz Raffaello Sanzio z 1506 roku, przechowywany w Galerii Uffizi we Florencji. Przedstawia Madonnę, Dzieciątko Jezus i małego Świętego Jana. Dwoje dzieci bawi się małym ptaszkiem, szczygłem. Właśnie ten element, wydawałoby się pozornie nieistotny, ma tutaj znaczącą rolę, gdyż szczygieł w zamyśle artysty miałby reprezentować Mękę Pańską. W ikonografii chrześcijańskiej, z Męką i śmiercią Jezusa kojarzone są trzy rodzaje ptaków: szczygieł, rudzik i zięba. Dzieje się tak, ponieważ jak twierdzi legenda, podczas Ukrzyżowania próbowały one pomóc Chrystusowi, wyrywając swoimi dziobami ciernie z korony. Czyniąc to, zostali jednak ranni i dlatego na piersi szczygła pojawiły się krwistoczerwone plamy, spuścizna po geście miłosierdzia ze strony tego małego stworzenia.
Widzieliśmy, że w historii sztuki fakt przedstawiania razem Madonny, Dzieciątka Jezus i św. Jana, występuje dość często. Znaczenie jakie posiada postać Jana, sprawia, iż jest on bliższy Jezusowi i Maryji bardziej niż jakikolwiek inny święty.
Tylko Jana Chrzciciela i Maryi Panny obchodzony jest zarówno dzień śmierci, jak i dzień narodzin ziemskich, podczas gdy innych świętych wspomina się tylko w dniu ich śmierci, zwanym „dies natalis”, czyli dniem odrodzenia do nowego życia w niebie.
Święto Świętego Jana 24 czerwca zawsze cieszyło się ogromnym zainteresowaniem. Oprócz oddawania czci świętemu, wiąże się ono z tradycjami, które nawiązują do dawnych kultów pogańskich, związanych z rolnictwem i cyklem słonecznym. W starożytnym Rzymie, 24 czerwca obchodzono przesilenie letnie, kiedy to słońce osiąga szczyt, a wraz z nim początek żniw. W ten sposób stopniowo przechodząc od zwyczajów pogańskich do ludowego kultu świętego, w noc św. Jana, wieśniacy tańczyli wokół ognisk rozpalonych na polach, kąpali się w błogosławionej rosie i tuż przed świtem zbierali zioła uważane za magiczne. Nawet dzisiaj, tradycje te pozostają w każdej kulturze jako echo przeszłości o niezaprzeczalnym uroku, gdzie często spotyka się sacrum i profanacja.
Jan, w jego nieskończonych odmianach i również w wersjach żeńskich, to jedno z najpopularniejszych imion na świecie. Imię to posiadało ponad pięciuset świętych, poczynając od św. Jana Ewangelisty, który był ulubieńcem Jezusa i praktycznie żył w czasach współczesnych Chrzcicielowi. Imię Jan wywodzi się z hebrajskiego Iehóhanan, co oznacza: „Bóg jest łaskawy”, a także „dar lub łaska Boża”.
Istnieje również wiele miast, które na cześć Świętego Jana noszą jego imię. Sto z nich znajduje się w samych Włoszech.
Święty Jan jest uznany za patrona dziewic, mnichów, pasterzy, rolników, krawców, garbarzy, kowali, kuśnierzy, rymarzy, abstynentów, niezamężnych matek i skazanych na śmierć.
Indeks1 Historia świętego2 Święty patron studentów3 Inni młodzi święci Święty Alojzy Gonzaga jest przedstawicielem tych młodych ludzi, którzy w historii Kościoła poświęcili swoje krótkie życie na pielęgnowanie cnót i na troskę o innych. Są to młodzi święci, którzy na zawsze pozostaną w historii jako wzory…
Indeks1 Sztuka piwowarstwa w klasztorach2 Piwo trapistów3 Święci patroni piwa4 Święci Piwowarzy: Swięty Arnulf z Soissons5 Święci Piwowarzy: Św. Armando z Maastricht6 Święci Piwowarzy: Św. Hildegarda z Bingen7 Święci i piwo: Święty Kolumban8 Święci i piwo: Święta Brygida Irlandzka9 Święci i piwo: Święty Arnulf z…
Indeks
W tym roku Zesłanie Ducha Świętego przypada 5 czerwiec. Jest to święto ruchome, którego termin jest uzależniony od terminu Wielkanoc. Pięćdziesiątnica przypada dokładnie pięćdziesiąt dni po Wielkanocy.
Zielone Świątki to jedna z najważniejszych uroczystości w Kościele katolickim. Pochodzi ze starożytnego żydowskiego święta Szawuot, obchodzonego siedem tygodni po Pesach i wymagającego pielgrzymki do Jerozolimy. Właśnie dla uczczenia Szawuot uczniowie i apostołowie zgromadzili się w Jerozolimie i to właśnie wtedy z nieba zstąpił Duch Święty.
Pięćdziesiątnica jest także jedną z uroczystości religijnych, podczas której wskazane jest odmówienie Nowenny, czyli szczególnej modlitwy, którą zazwyczaj kieruje się do Madonny lub świętej, aby prosić o jej wstawiennictwo w rozwiązaniu szczególnie trudnej kwestii. Aby była skuteczna, modlitwa musi być odmawiana przez dziewięć kolejnych dni. W świetle ostatnich wydarzeń, wydaje się słuszne zaproponowanie nowenny poświęconej Maryi rozwiązującej węzły, która oferuje swoją pomoc w rozwiązaniu wielu szczególnie splątanych życiowych węzłów.
Wspomnieliśmy, że pierwotnie Pięćdziesiątnica zbiegała się z Szawuot, Świętem Tygodni. Święto to przypadło 50 dni po Pesach, żydowskim święcie Paschy. Było to jedno z trzech świąt, z okazji których trzeba było udać się na pielgrzymkę do Jerozolimy, przynosząc dwa bochenki chleba do Świątyni jako ofiarę. W rzeczywistości Szawuot było świętem związanym z ziemią i żniwami. Nazywa się je również „Dożynkami” lub „Świętem Pierwocin” i jest ona radosnym momentem.
Ale podczas Szawuot świętuje się również podarowanie Mojżeszowi Dziesięciu Przykazań i akceptację przez naród żydowski ich przestrzegania.
Apostołowie i uczniowie Jezusa również obchodzili tę rocznicę.
W Dziejach Apostolskich (Dz 2,1-11) czytamy, że w dniu Pięćdziesiątnicy wszyscy spotykali się w tym samym miejscu. Według Dziejów, Wniebowstąpienie Jezusa miało miejsce zaledwie kilka dni wcześniej, 40 dni po Zmartwychwstaniu, podczas gdy według Ewangelii Łukasza miało to miejsce w dniu Zmartwychwstania.
Dlatego też po Wniebowstąpieniu Jezusa, Matka Boża i Apostołowie, zrzeszyli się na wspólnej modlitwie. W pewnym momencie ciszę tego wydarzenia przerwał ogłuszający hałas, a języki ognia spadły z nieba by dotknąć głów wszystkich tam obecnych. Apostołowie zaczęli nagle mówić we wszystkich językach świata a każdy z przybyłych obcokrajowców, którzy się tam znajdowali, rozpoznał swój ojczysty język. Zaniepokojonemu i zdumionemu tym cudem tłumowi, Piotr oświadczył, że to Jezus, „Pan i Mesjasz”, zmartwychwstały z królestwa umarłych, który wstąpił do nieba, dokonał tego cudu. Wielu natychmiast nawróciło się i poprosiło o chrzest. Maciej apostoł, który zastąpił Judasza Iskariotę wśród wybranych Dwunastu, był również obecny i Duch Święty również zstąpił na niego, obdarzając go zdolnością niesienia Słowa Bożego.
Ten tłum zgromadzony wokół Apostołów, którzy opowiadali o życiu Jezusa, o Jego cudach, o Jego wielkości, o Jego śmierci i zmartwychwstaniu, był pierwszym zarodkiem Kościoła katolickiego, który powstał dzięki działaniu Ducha Świętego zstępującego w postaci ognia, aby dać wymowę uczniom Jezusa.
Duch Święty uważany jest za Trzecią Osobę Trójcy Świętej. Boska substancja, która jest jedna, przejawia się w trzech różnych postaciach. Proces ten nazywa się hipostazą, od greckiej hipostazy „istota samoistna”, „substancja”.
Tajemnica Świętej Trójcy składa się zatem z Boga Ojca, Bożego Syna i Ducha Świętego, jak mówi Wyznanie Wiary Nicejsko-Konstantynopolitańskie: „Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówi[ł] przez Proroków.”.
Ta formuła wiary powstała na pierwszym soborze nicejskim (325), a następnie części dotyczące Ducha Świętego, zostały dodane na pierwszym soborze w Konstantynopolu.
Trójca Święta: znaczenie i ikonograficzne przedstawienie
Pojęcie Trójcy Świętej streszcza fundamentalną doktrynę Kościoła katolickiego…
W Biblii Duch Święty występuje pod różnymi postaciami:
W Starym Testamencie Duch Święty jest wymieniany począwszy od Księgi Rodzaju, jako element towarzyszący stworzeniu. Duch jest również żywotnym oddechem, którym Bóg wlewa życie w stworzenie, odnawiając je i zmieniając w czasie. Później Duch Święty otrzyma również funkcję przewodnika, który będzie prowadził w imię Boga króli, proroków i całe narody.
W Nowym Testamencie Duch Święty objawia się w swojej pełnej postaci. Towarzyszy Jezusowi od jego poczęcia: „Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym”. (Łukasz 1, 34-35)
Pojawi się natępnie podczas chrztu Jezusa, pod postacią gołębicy, która zstępuje z nieba i przemawia głosem Boga: „A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. (Mateusz 3, 16-17)
Duch Święty będzie towarzyszył wielu cudom dokonanym przez Jezusa, szczególnie tym, które były związane z cudownymi uzdrowieniami i wyzwoleniem opętanych mężczyzn i kobiet.
„Lecz jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was królestwo Boże”. (Mateusz 12:28)
„Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Oto mój Sługa; którego wybrałem, Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom.” (Mateusz 12, 15-18)
Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”. Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: „Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. Mówili bowiem: „Ma ducha nieczystego”. (Marek 3, 22-30)
W chwili śmierci, według wszystkich Ewangelii: „Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha.”. (Marek 15, 37)
Po śmierci Jezusa i jego Wniebowstąpieniu, Duch Święty powróci właśnie w dzień Pięćdziesiątnicy, zstępując z nieba w postaci języków ognia, które spoczęły na uczniach i Maryi, dając im możliwość głoszenia Ewangelii w nieznanych im wcześniej językach.
Musimy pamiętać, że sam Jezus zachęcał swoich uczniów aby po jego śmierci modlili się o zstąpienie na nich Ducha Świętego:
„W tym czasie Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.” (Jan 15, 26-27).
„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz [jeszcze] znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.” (Jan 16,12-15).
Według doktryny chrześcijańskiej, Duch Święty przynosi siedem darów tym, którzy Go przyjmują i znajdują się w stanie łaski. Kto posiada cnotę Miłosierdzia, jest już w posiadaniu wszystkich 7 darów. Te dary niekoniecznie są związane ze Świętością, ale są niezbędne do zbawienia.
Są to:
Św. Paweł z kolei wymienił dziewięć owoców Ducha Świętego, które zrodzą się w tych, którzy chcą Go przyjąć w sobie: „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa”. (List do Galacjan 5, 22).
Pięćdziesiątnica jest zatem idealną okazją do odmówienia Nowenny do Maryi rozwiązującej węzły.
Po Wniebowstąpieniu Jezusa, Matka Boża i Apostołowie modlili się razem przez dziewięć dni, aż do Pięćdziesiątnicy, kiedy w końcu zstąpił na nich Duch Święty. Zapewne stąd wywodzi się zwyczaj odmawiania Nowenny, szczególnie docenianej przez tych, którzy znajdują się w trudnej sytuacji i cierpią.
Powodem dla którego odmawiana jest ta Nowenna, jest uzyskanie pomocy od Matki Bożej w rozwiązaniu szczególnego „węzła”, który rodzi kłopoty i cierpienie. Nowennę należy odmawiać przez dziewięć kolejnych dni, modląc się z pokorą i absolutną ufnością, i „zawsze powinni modlić się i nie ustawać” (Łukasz 18, 1), jak powiedział Jezus.
Nabożeństwo do Maryi rozwiązującej węzły, zostało przede wszystkim rozpowszechnione przez kardynała Bergoglio, dziś papieża Franciszka. Pierwsza Nowenna do Marii Rozwiązującej Węzły została napisana w 1998 roku przez księdza z Buenos Aires, Juana Ramóna Celeiro.
Obecnie Nowenna jest odmawiana na całym świecie i posiada wiele wersji.
Oto jedna z modlitw do Maryi rozwiązującej węzły:
Dziewico Maryjo, Matko pięknej Miłości,
Matko, która nigdy nie opuściłaś dziecka,wołającego o pomoc,
Matko, której ręce nieustannie pracują dla Twoich ukochanych dzieci,
gdyż przynagla je Miłość Boża i nieskończone Miłosierdzie,
które wylewa się z Twojego serca, zwróć ku mnie Twoje współczujące spojrzenie.
Wejrzyj na kłębowisko węzłów, w których dusi się moje życie.
Ty znasz moją rozpacz i mój ból.
Wiesz jak bardzo te węzły mnie paraliżują.
Maryjo, Matko, której Bóg powierzył rozwiązanie „węzłów” życia Twoich dzieci,
składam w Twoje ręce wstęgę mego życia.
Nikt, nawet Zły Duch, nie może jej pozbawić Twojej miłosiernej pomocy.
W Twoich rękach, nie ma ani jednego węzła, który nie mógłby zostać rozwiązany.
Matko Wszechmogąca, w swej łasce i mocy, z jaką się wstawiasz u Swojego Syna Jezusa,
mojego Zbawcy, przyjmij dzisiaj ten „węzeł” … (nazwać go w miarę możności).
Na chwałę Boga, proszę Cię, byś go rozwiązała, rozwiązała na zawsze.
Pokładam w Tobie nadzieję. Jesteś jedyną Pocieszycielką, jaką dał mi Bóg,
jesteś fortecą w mojej słabości, bogactwem w mojej nędzy,
wyswobodzeniem ze wszystkiego, co mi przeszkadza być z Chrystusem.
Przyjmij moje wołanie.
Strzeż mnie, prowadź mnie, chroń mnie. Ty jesteś moim bezpiecznym schronieniem.
Maryjo, Ty, która rozwiązujesz węzły, módl się za mną.
Amen
Węzły, o rozwiązanie których wzywamy Maryję, mogą być tymi wszystkimi problemami, które nas trapią, czasami nawet przez lata, a których nie jesteśmy w stanie rozwiązać. Nieporozumienia i przemoc w rodzinie, problematyczne dzieci, choroby dzieci, kryzysy małżeńskie, ale także niebezpieczne nałogi, takie jak alkoholizm i narkomania czy nałóg hazardu.
A także nieuleczalne choroby, depresja, bezrobocie, ale też uraza, poczucie winy, negatywne uczucia, które zatruwają duszę.
Ta uprzejma Madonna, przedstawiona ze sznurem w dłoniach pełnym węzłów, które rozwiązuje jej palce, przyjmuje węzły tych, którzy zwracają się do niej ze szczerym sercem i z nadzieją, że powstrzyma jej ból.
Indeks1 Historia Joanny d’Arc2 Proces i śmierć na stosie3 Rewizja procesu4 Święta Joanna d’Arc jak Święta Katarzyna ze Sieny Joanna d’Arc, zwana również Dziewicą Orleańską, jest patronką Francji. Jej postać i postawa inspirowała ludzi do pobożności, a tragiczna śmierć, którą zginęła, uczyniła ją cenioną i…
Indeks1 Historia Matki Bożej Fatimskiej2 Trzech pastuszków z Fatimy3 Tajemnice Fatimskie4 Pierwsza i druga Tajemnica Fatimska5 Trzecia Tajemnica Fatimska6 Sanktuarium Fatimskie 13 maja obchodzone jest Święto Matki Bożej Fatimskiej. Jej wezwanie do pokuty i modlitwy jako drogi do zbawienia jest dziś aktualne bardziej niż kiedykolwiek.…
Miesiąc Maj od zawsze jest miesiącem ściśle związanym z symboliką odrodzenia i z powtarzającym się cyklem życia.
W tym roku, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, wydaje się ważna świadomość tego jak należy modlić się o otrzymanie łaski w tym miesiącu maju, który jest inny od tych w latach ubiegłych. Pomimo lęków i zmartwień, pomimo bólu z powodu straty tych, których już nie ma i ciągłego niepokoju o tych, którzy są chorzy lub mogą zachorować, nie możemy powstrzymać nadejścia tej wspaniałej i radosnej pary roku jaką jest wiosna. Na przekór wszystkiemu nadal świeci słońce a przyroda znów budzi się do życia, które toczy się dalej w swojej nieustannej odnowie. Nadchodzący maj znów przynosi nam nadzieję i pragnienie, by iść naprzód.
Tradycja świętowania odnowy w miesiącu maju ma swój początek w kulturach znacznie poprzedzających chrześcijaństwo. W poprzednim artykule, poświęconym czczeniu Madonny w miesiącu maryjnym, wspomnieliśmy o tym jak kulty pogańskie poświęcone starożytnym bóstwom, symbolizującym powrót do życia i płodności, przekształciły się na przestrzeni wieków w formy nabożeństwa maryjnego. Stało się tak z obrzędami skierowanymi do Persefony lub Prozerpiny w mitologii rzymskiej, porwanej przez Hadesa, pana Podziemi, i zmuszonej do życia z nim w okresie zimowym, by potem mogła powrócić na Ziemię, przynosząc ze sobą wiosnę. Innym przykładem może być Maja, matka Hermesa, bogini płodności i wiosennego przebudzenia natury, od imienia której pochodzi nazwa miasiąca „maj”.
Tak więc maj jest miesiącem odrodzenia, odnowy, ale także miesiącem miłości. W dawnych czasach wieszano wieńce z róż na drzwiach ukochanej dziewczyny, aby w ten sposób wyrazić swoją miłość. Z biegiem czasu ten romantyczny zwyczaj przekształcił się w wyższą i bardziej duchową formę miłości, a girlandy z róż zaczęły być używane do ozdabiania figur Madonny w miesiącu maju. Właśnie z tego zwyczaju wywodzi się również praktyka Różańca.
W tym artykule chcemy w szczególności skoncentrować się na tym, jak modlić się o łaskę w miesiącu maryjnym. Przytoczymy tutaj nabożeństwo do Matki Bożej rozwiązującej węzły. Jest to szczególna forma modlitwy, którą możemy kierować do Maryi w chwilach szczególnie trudnych, aby pomogła nam rozwiązać problem lub znaleźć pocieszenie w szczególnie trudnej sytuacji. Węzły to różnego rodzaju blokady, które uniemożliwiają nam spokojne życie i całkowite przyjęcie Boga do naszego serca.
Mogą to być formy dyskomfortu fizycznego lub psychicznego, poważne uzależnienia na przykład od alkoholu, narkotyków, ale także życie z osobami chorymi lub niepełnosprawnymi, a także problematycznymi i wymagającymi szczególnej opieki. Madonna rozwiązująca węzły jest przedstawiona ze sznurem w dłoniach, na którym są obecne liczne węzły, i które ona rozwiązuje.
Ten symboliczny obraz nabiera głębokiego duchowego znaczenia, gdy zwracamy się do niej o pomoc. Podobnie jak w wielu innych przedstawieniach Matki Bożej, również i w tym, odnajdujemy idealny i doskonały punkt odniesienia, aby znaleźć pocieszenie i pomoc. Maryja, Matka wszystkich matek, prowadzi nas i towarzyszy nam podczas wędrówki po najbardziej krętych i trudnych drogach, jest u naszego boku, aby stawić czoła najtrudniejszym próbom.
Istnieje szczególna Nowenna poświęcona Matce Bożej rozwiązującej węzły. Powinna ona być odmawiana przez dziewięć kolejnych dni jako wstęp do Różańca Świętego. Ewentualnie tą modlitwę błagalną można odmówić na końcu różańca.
Ta szczególna Nowenna, i ogólnie nabożeństwo do Matki Bożej rozwiązującej węzły, są bardzo cenione przez papieża Franciszka. Odkąd pierwsza Nowenna do Maryi rozwiązującej węzły została napisana przez argentyńskiego księdza Juana Ramóna Celeiro w 1998 roku, Bergoglio będący ówcześnie kardynałem, zaczął ją popierać i zalecał jej rozpowszechnianie.
Papież Franciszek zaproponował również swoją modlitwę do Matki Bożej rozwiązującej węzły. Należy ją odmawiać w miesiącu maryjnym aby uzyskać łaskę.
Dziewico Maryjo, Matko pięknej miłości, Matko, która nigdy nie opuszczasz dziecka wołającego o pomoc, której ręce nieustannie pracują dla dobra Twoich umiłowanych dzieci, a serce przepełnia Boża miłość i nieskończone miłosierdzie – zwróć ku mnie swoje spojrzenie pełne współczucia.
Ty wiesz, jak bardzo brak mi nadziei i jak cierpię, i wiesz, jak te węzły mnie paraliżują.
Maryjo, Matko, której Bóg powierzył rozwiązywanie zawiłości serc Jego dzieci, w Twoje ręce składam wstęgę mojego życia. Nikt, nawet Zły, nie może pozbawić Cię możliwości udzielenia mi miłosiernej pomocy. Nie ma takich węzłów, których Ty nie mogłabyś rozwiązać.
Matko wszechmocna, proszę, weź dzisiaj tę zawiłość (wymienić, jeśli to możliwe) i dla chwały Boga, dzięki Twojej łasce oraz mocy wstawiennictwa u Twojego Syna Jezusa, mojego Wyzwoliciela, rozwiąż ją i rozwiąż na zawsze.
Jesteś pocieszeniem danym mi przez Boga, umocnieniem moich wątłych sił, ubogaceniem w mojej nędzy, oswobodzeniem od wszystkiego, co przeszkadza mi być z Chrystusem. Przyjmij moje wołanie. Chroń mnie, prowadź i strzeż. Ty jesteś moją najpewniejszą ostoją. Amen.
Maryjo rozwiązująca węzły, módl się za mną.
W tym roku, w obliczu trudnej sytuacji z którą wszyscy się zmagamy, papież Franciszek napisał list skierowany do wszystkich wiernych, właśnie z okazji zbliżającego się miesiąca maryjnego. Zaprasza on w nim do wspólnej modlitwy, odmawiania różańca w domu, z rodziną, aby wspomóc walkę z pandemią. Wskazane jest pozostanie zamkniętymi w swoich domach, jednak ważne jest, aby serca były otwarte na światło nadziei, iż wkrótce wszystko powróci do normy. Właśnie dlatego tak miło jest powrócić do tradycji odmawiania w domu majowego różańca, wraz z bliskimi, jak to miało miejsce w przeszłości, odkrywając na nowo krąg rodzinny.
Oprócz Nowenny do Matki Bożej rozwiązującej węzły, czy też modlitwy Papieża Franciszka, co jeszcze możemy zrobić? Jak modlić się o łaskę w miesiącu maryjnym i w ogóle w tym trudnym momencie?
Zobowiązania, ofiary, obietnice czy też pozbawienie się czegoś co lubimy są intymnym i potężnym narzędziem oddania się Jezusowi lub Matce Bożej.
Inną formą pobożności ludowej, która zawsze była szeroko rozpowszechniona, zwłaszcza w sytuacjach trudnych, są wota błagalne lub dziękczynne.
Są to przedmioty podarowane Bogu, Matce Bożej lub świętemu, przez kogoś, kto otrzymał łaskę. Są to materialne znaki miłości Bożej, a także przejawy radości, ulgi i nadziei. Wota wywodzą się z tradycji składania darów bogom, praktykowane w starożytnych religiach jako podziękowanie i okazanie wdzięczności za gesty życzliwości.
Chrześcijaństwo przyswoiło sobie tę tradycję i z biegiem czasu, poza wymiarem religijnym, wota stały się przejawami sztuki popularnej a nawet prawdziwymi dziełami sztuki i przedmiotami kolekcjonerskimi. W rzeczywistości, chociaż każdy przedmiot może stać się wotem, zwykle jest to przedmiot, który brał czynny udział w osiągnięciu łaski lub coś, co go reprezentuje.
Są to więc kule ortopedyczne, narzędzia pracy, elementy garderoby, bukiety ślubne, ale także dzieła sztuki czy przedmioty kultu takie jak krzyż, kielich, lampa. Istnieją również wota, które przedstawiają części anatomiczne, np. serce. Często przybierają one formę biżuterii.
Indeks1 Jej historia2 Patronka Włoch3 Nowenna do Świętej Katarzyny ze Sieny Święta Katarzyna ze Sieny, z kobiety wywodzącej się z ludu, stała się doradcą papieży i książąt. Odważna, mądra i całkowicie oddana Chrystusowi. Poznajmy lepiej tą świętą, która jest patronką Włoch. Myśląc o Katarzynie ze…
Indeks1 Jakub2 Józef i jego bracia3 Samson i Dalila4 Królowa Estera5 Historie biblijne dla dzieci Historie biblijne są liczne i tak fascynujące, że przez wieki inspirowały niezliczonych artystów i pisarzy, aż po współczesnych twórców, którzy nakręcili na ich podstawie filmy i seriale telewizyjne. Odkryjmy jakie…
Indeks
Codziennie powinniśmy pamiętać o tym jak ważna jest osoba matki i jej rola. Niestety nie zawsze mamy to na uwadze. Tylko matka jest w stanie czuć miłość do stworzenia, które nosiła pod sercem przez 9 miesięcy a następnie w ogromnym bólu wydała na świat, czując po tym wielką radość.
„Człowiek jako jednostka jest niepodzielny. A jednak matki się „dzielą”, poczynając od przyjęcia nowo rozwijającego się życia w swoim ciele, aby natępnie wydać je na świat i je wychować.” Są to słowa Papieża Franciszka, które bardzo wyraźnie określają, kim jest matka: osobą, która wyrzeka się swojej indywidualności, która bierze na siebie zobowiązanie nie tylko do stworzenia nowego życia, ale także do dbania o nie już zawsze. z czułością i oddaniem, odczuwając jego radości. To wymaga tak wiele, tak wiele miłości, tak wiele ducha poświęcenia i dlatego łamie się serce widząc matki, którą są niedocenione, zapomniane przez dzieci, które zbyt zajęte swoim życiem zapominają komu zawdzięczają wszystko to co mają i wszystko to czym są.
Papież Franciszek podkreśla znaczenie i ogromną rolę matek, począwszy od Maryi, Matki Jezusa, która jest matką wszystkich matek i centrum życia Kościoła. Papież stwierdza między innymi, że „społeczeństwo bez matek byłoby społeczeństwem nieludzkim, ponieważ matki są zawsze przykładem czułości, oddania i siły moralnej, nawet w najgorszych chwilach”.
Rozpoczął się maj, miesiąc maryjny i, co nie dziwi, jest to również miesiąc w którym przypada Dzień Matki. Jest to wspaniała okazja do uczczenia wszystkich matek, które w tym ostatnim trudnym okresie musiały jeszcze bardziej niż zwykle zająć się opieką i bezpieczeństwem swoich dzieci i całej rodziny. To nie przypadek, że to święto przypada w maju, miesiącu poświęconym Matce Bożej, najbardziej szczególnej wśród matek, o czym pisaliśmy w poprzednim artykule.
Ale oprócz Maryi w świętych tekstach są obecne także inne postacie matek. Chcemy je przeanalizować aby zrozumieć jak pojęcie macierzyństwa rozwijało się na przestrzeni czasu, zarówno w sferze chrześcijańskiej jak i poza nią. Zmiany społeczne, przekształcenia związane z wydarzeniami historycznymi doprowadziły do postępującej, w porównaniu z przeszłością, emancypacji kobiet i radykalnej zmiany postrzegania ról również w rodzinie. Są jednak aspekty bycia kobietą i matką, które nigdy się nie zmieniły, inne natomiast ewoluowały, co było nieuniknione.
W kulturze żydowskiej macierzyństwo stanowiło dla kobiety najwyższą aspirację i pełne spełnienie. Bycie bezpłodnym uważano za największe z możliwych nieszczęść. Matki były szanowane i cenione. Bardzo opiekowały się swoimi dziećmi, karmiąc je piersią nawet przez dwa, trzy lub więcej lat, i dla ich dobra potrafiły przeciwstawić się mężowi, nawet wbrew jego woli. Przytoczmy przykład Sary, żony Abrahama i matki Izaaka, która zmusiła męża do wypędzenia niewolnicy Hagar z którą miał syna, gdy ten zaczął znęcać się nad swoim przyrodnim bratem (Rdz 21:8,9 ). Biblia mówi nam, że sam Bóg przyjął za słuszne stanowisko Sary i nakazał Abrahamowi zrobić to, o co prosiła.
Generalnie w całym Piśmie Świętym znajdują się nakazy, które zalecają szacunek i miłość do matki: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (Wj 20,12; por. Pwt 5,16); „Każdy, kto uderzy ojca lub matkę, musi zostać skazany na śmierć”. (Wj 21,15); „Nie pogardzaj swoją matką, gdy się zestarzeje” (Prz 23,22); i tak dalej.
Cofnijmy się jednak o krok i przyjrzyjmy się niektórym figurom matek w Piśmie Świętym, zaczynając od Ewy, matki wszystkich ludzi.
Ewa była pierwszą kobietą stworzoną przez Boga w Ziemskim Raju. Stworzona razem z Adamem z gliny lub z żebra mężczyzny, w zależności od wersji Księgi Rodzaju. Została stworzona, aby mu pomagać, wspierać go, kochać. Początkowo nazywana jest tylko „kobietą” („iššhāh”, żeńska forma od „išh” czyli „mężczyzna”). Po popełnienu grzechu pierworodnego i wygnaniu z nieba, Adam nazwie ją Ewą, od słowa „hawwah” co oznacza „żywa” lub „życiodajna”. Kiedy ona i Adam zostali wygnani z Ziemskiego Raju, Ewa została przeklęta przez Boga: „Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci”. (Księga Rodzaju 3,16).
Przekleństwo Boga dotyczy więc właśnie ciąży i bycia matką. Nawet dzisiaj żydowskie kobiety próbują zadośćuczynić winie Ewy, za pomocą rytuałów, takich jak zapalanie świeczek przed szabatem.
Ogród Eden w Księdze Rodzaju
Ogród Eden jest pierwszym, wielkim darem, jakim Bóg obdarował mężczyznę i kobietę. Utracony przez popełnienie grzechu…
Batszeba była żoną króla Dawida, któremu urodziła trzech synów, w tym wielkiego Salomona. Pierwsze dziecko zmarło zaraz po urodzeniu. Biblia podaje, że Dawid zakochał się w Batszebie, gdy zobaczył ją kąpiącą się nago. Chociaż była żoną jednego z jego oficerów, Uriasza, król ją uwiódł. Kiedy kobieta zaszła w ciążę, Dawid najpierw próbował przekonać Uriasza, że dziecko, które ma się urodzić, jest jego synem; następnie, w obawie przed wyjściem prawdy na jaw, nakazał wysłać Uriasza do walki na linii frontu, gdzie zginął.
Bóg ukarał zły czyn Dawida, sprawiając, że syn zrodzony z jego związku z Batsbeą zmarł, ale później dał im jeszcze dwóch synów, Salomona, jednego z największych królów Izraela, i Natana. Salomon zawsze szanował swoją matkę Batszebę, do tego stopnia, że słuchał jej rad nawet w sprawach politycznych. Tak jak wtedy, gdy Adoniasz, przyrodni brat Salomona, a także pretendent do tronu czyli jego rywal, poprosił Batszebę, aby wstawiła się za nim u Salomona w sprawie jego starań o rękę Szunamitki Abisag.
Batszeba poszła do syna, aby porozmawiać z nim w imieniu Adoniasza. Oto, co się wydarzyło: „Batszeba więc weszła do króla Salomona, aby przemówić do niego w sprawie Adoniasza. Wtedy król wstał na jej spotkanie, oddał jej pokłon, a potem usiadł na swym tronie. A wtedy postawiono tron dla matki króla, aby usiadła po jego prawej ręce. 20 Ona wtedy powiedziała mu: «Mam do ciebie jedną małą prośbę. Nie odmawiaj mi!» A król jej odrzekł: «Proś, moja matko, bo tobie nie będę odmawiał”. (1Krl 2: 19,20)
Mówiliśmy jak ważne i cenne jest macierzyństwo dla żydowskich kobiet. Tak ważne, że były one gotowe zaryzykować wszystko, aby uratować swoje dzieci przed krzywdą. Jochebed, żona Amrama, była matką Mojżesza, Aarona i Miriam. Kiedy faraon wydał rozkaz utopienia wszystkich nowo narodzonych Żydów płci męskiej, Jochebed zamknęła małego trzymiesięcznego Mojżesza w koszu zasłanym bitumem i powierzyła go Nilowi, aby go ratował. Dziecko zostało później odnalezione przez księżniczkę Bithię, która wychowała go jako własnego syna. Chcielibyśmy tutaj podkreślić rozpaczliwą miłość matki, która chcąc ocalić swoje dziecko, rezygnuje z niego. Rozdziera serce troska Iochebeda, która przygotowywuje koszyk dla dziecka, aby pozostał suchy i okryty, i upewnia się, że zostanie on odnaleziony, upewniając się, że będzie on podążał z nurtem wzdłuż rzeki. Jest ona symbolem wszystkich odważnych matek, jak i przykładem absolutnego poświęcenia, którego może dokonać tylko matka.
Elżbieta była jedną z córek Aarona, żoną św. Zachariasza i kuzynką Marii. Była kobietą oddaną, kulturalną i należała do kasty kapłańskiej. Niestety była bezpłodna a ten stan był dla niej jeszcze bardziej upokarzający i nie do zniesienia właśnie dlatego, że była córką i żoną kapłanów. Jednak Bóg obdarzył ją cudem posiadania dziecka, pomimo jej bezpłodności i podeszłego wieku.
Pewnego dnia anioł przedstawił się jej mężowi Zachariaszowi i oznajmił, że jego żona urodzi syna, któremu zostanie nadane imię Jan. Tak właśnie narodził Jan Chrzciciel.
Kiedy Elżbieta była już w szóstym miesiącu ciąży, Maria, jej kuzynka i wciąż dziewica, również zaszła w ciążę. Kiedy Maryja poszła odwiedzić kuzynkę, Elżbieta jak i dziecko, które w sobie nosiła, ucieszyli się, ponieważ rozpoznali w Maryi matkę obiecanego Mesjasza.
I tak dochodzimy do Maryi, matki najwspanialszej, która według Papieża jest centrum Kościoła. W niej odnajdujemy wszystkie cechy, które przypisaliśmy matce: czułość, poświęcenie, zdolność anulowania siebie z miłości do dziecka, przetrwania każdego bólu aby pozostać blisko Syna aż do końca. Maryja przeżyła na własnej skórze i całym swoim sercem mękę Jezusa. Godziła w nią każda zadana Mu rana, którą jej miłość do Niego potęgowała tysiąckrotnie, a jednak to nie wystarczyło, by Go ocalić i ochronić od zła. Maryja nie tylko poddała się woli Bożej ale postanowła czynić Jego wolę stając się Jego narzędziem. Bardziej niż ktokolwiek inny Maryja poświęciła swoje życie swojej misji, a jej misją był jej Syn, w którego imieniu zrezygnowała ze wszystkiego innego. Ta postać matki udręczonej cierpieniem zadanym ciału, które zrodziło się z jej ciała, która jest niezwykłą kobietą, symbolem i wcieleniem nadziei Kościoła, do dziś zachowuje swoją rolę Matki miłosiernej i nieskończenie kochającej, która wstawia się za ludźmi u Boga i czuwa nad wszystkimi swoimi dziećmi w najtrudniejszych chwilach.
„Nikt z nas nie jest sierotami: jesteśmy dziećmi Kościoła, Matki Bożej, naszych matek”. Tym zdaniem papieża Franciszka kończymy nasz przegląd postaci Matek w Biblii.