Indeks1 Wielkanoc żydowska2 Jak obliczana jest data żydowskiej Wielkanocy3 Wielkanoc chrześcijańska4 Jak obliczana jest Wielkanoc chrześcijańska5 Wielkanoc prawosławna Data Wielkanocy zmienia się kążdego roku ale pozostaje ona najważniejszym świętem: w tym artykule dowiesz się, jak oblicza się datę Wielkanocy w świecie żydowskim i chrześcijańskim Najważniejsze…
Indeks1 Początki upominków2 Rodzaje upominków3 Upominki ze Świętą Rodziną4 Kiedy obdarowywać pamiątkami Świętej Rodziny Pamiątka ze Świętą Rodziną: mały przedmiot o wielkiej wartości symbolicznej, który można ofiarować przyjaciołom i krewnym, aby upamiętnić ważne chwile. W jednym z poprzednich artykułów wspominaliśmy już o znaczeniu upominków, małych…
Indeks
Bazylika Grobu Świętego to znacznie więcej niż święte miejsce, które codziennie odwiedzają pielgrzymi i wierni z całego świata. Dla chrześcijan jest to samo serce świętego świata, miejsce, w którym zmarł i został pochowany Jezus. Już samo to wystarczy, abyśmy zrozumieli jak głęboką wartość symboliczną i jak szczególne znaczenie posiada to miejsce.
Świadomość dramatycznych i cudownych wydarzeń, jakie się odegrały w tym miejscu nie wystarczy aby uczynić je wyjątkowymi. Pomyślmy również o tym jak wielu ludzi przez wieki i tysiąclecia jeździło tam niosąc swoją wiarę, oczekiwania, obciążeni grzechami i nadzieją, że będą w stanie doznać ulgi, dostrzec duchową moc, która tutaj emanuje.
Dziś, tak jak wtedy, wierni dotykają Kamienia Namaszczenia, na którym złożono ciało Chrystusa zaraz po zdjęciu z krzyża, lub zatrzymują się w Kaplicy Kalwarii, miejscu ukrzyżowania Jezusa. W tych wymownych miejscach wiary odbywa się Droga Krzyżowa, która każdego dnia angażuje wiernych, którzy chcą odbyć duchową i świętą podróż do bazyliki. Procesja ta odbywa się od czasów starożytnych, pomimo niektórych zmian jakie zostały do niej wprowadzone. To nieuniknione, że każdy, kto przybywa do miejsca takiego jak to, pragnie zobaczyć i prześledzić miejsca męki i śmierci Jezusa aby jak najbardziej móc przybliżyć sobie jego przykład, jego ludzkie doświadczenie i poczuć go bliżej.
Ale gdzie znajduje się Bazylika Grobu Świętego?
W Ewangeliach i świętych tekstach jest powiedziane, że Kalwaria, góra, na której ukrzyżowano Jezusa, znajdowała się poza murami Jerozolimy, w miejscu, w którym niegdyś znajdował się kamieniołom, a w którym później odbywały się wyroki śmierci i pochówki zmarłych. Prawo żydowskie zabraniało dokonywania tych czynności wewnątrz murów miasta. Kalwaria, czyli Golgota, której nazwa oznacza „miejsce Czaszki”, była prawdopodobnie najwyższym punktem tej okolicy, i gdy straciła swoją użyteczność jako kamieniołom, była wykorzystywana jako ogrody, do uprawy warzyw i jako grobowce. Nazwa „miejsce Czaszki” miałaby pochodzić z wierzenia, że w tym miejscu znajduje się grób Adama ale bardziej prawdopodobny jest fakt, że swoją nazwę zawdzięcza temu, że nietrudno było natknąć się na czaszki ludzi skazanych tutaj na śmierć i nie pochowanych, albo dlatego, że miejsca używane do ukrzyżowania były ozdobione malowanymi czaszkami, znajdującymi się pod krzyżami.
Teren ten w późniejszym czasie, prawdopodobnie około 41-44 roku n.e., został otoczony nowymi murami zbudowanymi przez Heroda Agryppę.
Już bezpośrednio po śmierci Jezusa, miejsce jego męki i pochówku stało się dla pierwszych wiernych celem pielgrzymki. Ale Jerozolima była w tym czasie kolonią rzymską. Między 132 a 135 n.e. wybuchł gwałtowny bunt, który przeszedł do historii jako bunt Bar Kokhba nazwany tak na cześć Szymona Bar Kokheby, rzekomego mesjasza, który mu przewodził. Żydzi zbuntowali się przeciwko zakazowi praktykowania obrzezania wprowadzonego przez cesarza Hadriana i przeciwko jego planowi zburzenia starej Jerozolimy na miejscu której miało być zbudowane nowe miasto poświęcone kultowi Jowisza. I tak się właśnie stało a na ruinach Jerozolimy cesarz kazał zbudować Aelia Capitolina. Wszystkie miejsca, które były święte dla Żydów w obrębie murów miejskich, zostały zamienione na miejsca kultu pogańskich bogów a kolejna świątynia poświęcona Wenus została postawiona na dawnym miejscu pochówku odwiedzanym przez chrześcijan. Było to miejsce, w którym znajdował się grób Jezusa Chrystusa.
Cesarz Konstantyn był pomysłodawcą pierwszej bazyliki Grobu Świętego około 326 roku n.e. Z jego rozkazu biskup Jerozolimy Makary rozpoczął burzenie starożytnych pogańskich świątyń, a dokonując wykopów w pobliżu Golgoty, światłu dziennemu ukazały się resztki grobu Chrystusa. Mówi się, że matka cesarza, Elena, odegrała bardzo ważną rolę w wykopaliskach świętego miejsca, gdzie sama znalazła Prawdziwy Krzyż. Z rozkazu Konstantyna w tych miejscach wzniesiono pierwszą Bazylikę Grobu Świętego, którą zainaugurowano we wrześniu 335 r. n.e.
Bazylika Konstantyńska składała się z trzech głównych budynków: rzeczywistej bazyliki lub martyrium, imponującej konstrukcji składającej się z pięciu naw podzielonych kolumnami i filarami; triportico, duże atrium zamknięte kolumnadą, która otaczała skałę Kalwarii; Anástasis, kościół Zmartwychwstania, okrągłe mauzoleum zwieńczone kopułą z otwartym okulusem wzniesionym specjalnie w celu ochrony szczątków jaskini zidentyfikowanej jako miejsce pochówku Jezusa, które zostało włączone do edykułu lub kouvulkionu ( z greckiego sanktuarium). Wokół znajdowały się mniejsze budynki przeznaczone na mieszkania księży.
W 614 r. n.e. Persowie pod wodzą Khosrau II zajęli Jerozolimę. Najeźdźcy przez trzy dni niszczyli i plądrowali miasto i skradli nawet Krzyż Prawdziwy. Bazylika Konstantyńska została podpalona i wielu wiernych, którzy szukali tam schronienia, zginęło. Dopiero w 630 roku dzięki bizantyjskiemu cesarzowi Herakliuszowi, który wyzwolił miasto, oraz dzięki funduszom zebranym przez opata Świętego Teodora, odbudowano Bazylikę Grobu Świętego, a Krzyż Święty odzyskano i sprowadzono do Konstantynopola.
Kiedy w 638 r. miasto ponownie wpadło w ręce wroga, któremu przewodniczył kalif Omar, zostało ono poszanowane jako święte miejsce a kalif wydał dekret zabraniający muzułmanom modlenia się w murach martyrium. Omar pozwolił by pielgrzymki do Bazyliki Grobu Świętego dalej się odbywały a miejsce to wzbogaciło się o nowe budowle i cenne relikwie, takie jak kielich ostatniej wieczerzy, gąbka, którą wypełnioną octem podawano Jezusowi, i włócznia, którą Longinus przebił Jezusowi bok.
Między 746 r. n.e. a pozątkiem IX wieku bazylika została uszkodzona przez gwałtowne trzęsienia ziemi.
W październiku 1009 r. n.e. kościół został prawie całkowicie zniszczony na rozkaz fanatycznego kalifa Ai-Haklm bi-Amr Allaha, który postanowił zniszczyć wszystkie kościoły w Palestynie, Egipcie i Syrii. Zrównał z ziemią to, co pozostało z martyrium, a także edykuł, w którym znajdował się Grobowiec. Tylko część Anastasis wytrzymała niszczycielską furię ludzi kalifa, jednak wszystko to co było wartościowe zostało skradzione.
Cesarz bizantyjski zlecił przebudowę kompleksu architektonicznego w 1048 roku, ale niestety Bazylika Konstantyńska została na zawsze utracona.
Podczas Pierwszej Krucjaty Jerozolimę odbili żołnierze pod dowództwem Godfreya z Bouillon, który przyjmując pseudonim „Advocatus”, Obrońca Grobu Świętego, objął funkcję regenta miast. Z jego woli Sanktuarium Grobu Pańskiego zostało przebudowane w stylu romańskim na planie koła, z dodaniem dzwonnicy i Chóru Dominorum. W tych latach Bazylika przybrała bardziej niż kiedykolwiek wygląd miejsca przeznaczonego do gromadzenia, przechowywania i uwielbienia wszystkich przedmiotów i pamiątek upamiętniających śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa.
Jerozolima została następnie odbita przez muzułmanów pod wodzą Saladyna (1187), a Grobowiec Święty został ponownie zamknięty i zabroniono oddawania w nim czci. W 1244 r. inwazja na imperium Corasmio spowodowała nowe grabieże i zniszczenia.
Saladyn, aby zawrzeć pokój z papieżem Innocentym IV, postanowił naprawić szkody poniesione przez bazylikę, a następnie powierzyć opiekę nad nią dwóm muzułmańskim rodzinom palestyńskim, Nusayba i Ghudayya, aby umożliwiły odwiedzanie jej pielgrzymom. Pielgrzymi musieli uiszczać opłatę, która dawała im dostęp do bazyliki i do uczestnictwa w ceremonii. Do dziś Nusayba i Ghudayya przechowują klucz do drzwi wejściowych do kościoła Grobu Świętego.
Symbole templariuszy: historia i znaczenie tych starożytnych symboli
Zakon templariuszy już nie istnieje, ale pozostaje obecny w historii dzięki związanymi z nim ezoterycznymi symbolami templariuszy…
W następnych latach władcy zachodni podpisując umowy i negocjacje starali się zapewnić bezpieczeństwo i dostęp pielgrzymom, którzy udawali się do Grobu Świętego. W 1342 r. papież Klemens VI zgodził się na powierzenie pieczy nad Grobem Świętym zakonowi franciszkańskiemu, który od tamtej pory zajmuje się kaplicą Najświętszego Sakramentu zwaną też kaplicą Ukazania się Chrystusa swej Matce.
Kapłani różnych wyznań wiary zaczęli pokojowo koegzystować w murach Sanktuarium.
Wkrótce jednak powróciły konflikty dotyczące tego, kto ma prawo do opiekowania się Grobem Świętym. W dekrecie podpisanym w dniu 8 lutego 1852 roku, zwanym Statu Quo określono własność i prawa dostępu wspólnot chrześcijańskich do trzech sanktuariów Ziemi Świętej: Grobu Świętego w Jerozolimie; Grobu Maryi w Jerozolimie; Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem.
Edykt ten miał położyć kres dyskusji między Greckim Kościołem Prawosławnym a Kościołem Katolickim i szczególnie faworyzował ten pierwszy. Do dziś Patriarcha Greków Prawosławnych posiada w Bazylice katedrę i katolikon, główny kościół oraz ustanawia miejsca adoracji i celebracji dla innych obrządków.
25 lutego 2018 r. drzwi Bazyliki Grobu Świętego zostały ponownie zamknięte jako protest przeciwko władzom Jerozolimy, które chciały zmienić status quo poprzez nałożenie nowych podatków na kościoły. Prośba ta została później wycofana.
Bazylika Grobu Świętego pozostaje dziś niekwestionowanym miejscem, w którym niezliczone style architektoniczne i dekoracyjne mieszają się w często niespójny sposób, aby opowiedzieć historię zawierającą w sobie niezgodę i harmonię, cierpienie i odkupienie, ale przede wszystkim wiary, która przekracza wszelkie ramy czasowe.
Wielki Post, czas pokuty i poświęceń. Dziś przyjrzymy się Kwiatkom Świętego Franciszka, zbiorze epizodów z życia Biedaczyny z Asyżu i rekonstrukcji jego kazań przypominającej bajkę Mówiliśmy o znaczeniu postanowień i poświęceń w okresie Wielkiego Postu, o tym, jak mogą one okazać się cennym narzędziem przygotowującym…
Indeks1 Jak powstają religijne wyrzeczenia?2 Ale czego musimy się wyrzec?3 Przyrzeczenia religije nie dotrzymane Wielki Post, czas pokuty, modlitwy i pobożności. Jakie postanowienia byłyby najodpowiedniejsze na Wielki Post, abyśmy mogli jak najlepiej przygotować się do Wielkanocy? Ze wszystkich okresów roku liturgicznego, Wielki Post, czyli okres…
Indeks
Święto Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni jest ważne od czasu jego ustanowienia w IV wieku naszej ery. W rzeczywistości stanowi ono bardzo ważne skrzyżowanie się historii Jezusa i chrześcijaństwa z kulturą żydowską. Stary Testament ustanowił bardzo surowe zasady i ustalił odpowiednie ceremonie, które musiały mieć miejsce po narodzinach dziecka w rodzinie, zwłaszcza jeśli było to dziecko płci męskiej. Kobieta, która urodziła dziecko, była uważana za nieczystą (Kpł 12) i musiała przejść serię rytuałów oczyszczenia, zanim mogła ponownie dotknąć świętych rzeczy i wejść do świątyni. Co więcej, każde pierworodne dziecko płci męskiej musiała być poświęcone Panu i wykupione poprzez symboliczną ofiarę jako znak wdzięczności za wybawienie narodu żydowskiego z niewoli egipskiej (Wj 13,2 i Wj 13,11-16).
W Ewangelii Łukasza (Łk 2,22-40) czytamy o przedstawieniu Jezusa w świątyni, które miało miejsce czterdzieści dni po Jego narodzinach. Józef i Maria niosą Dzieciątko Jezus do świątyni w Jerozolimie. Tutaj spotykają starego Symeona, któremu przepowiedziano, że nie umrze, zanim nie ujrzy Mesjasza, i który biorąc Jezusa w ramiona błogosławi go tymi słowami: ” Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”.
Później Święta Rodzina spotyka prorokinię Annę, która również rozpoznaje w Jezusie Mesjasza.
Obraz świętej rodziny: piękny symbol w chrześcijańskim domu
Święta Rodzina, idealny wzór do naśladowania dla każdej rodziny, przykład miłości, miłosierdzia, pokory…
To wydarzenie służy potwierdzeniu tego, co zostało przepowiedziane przez Malachiasza, ostatniego proroka Starego Testamentu, według którego rozpoznanie Mesjasza miało nastąpić w Świątyni: ” Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów.„. (Malachiasz 3,1)
Poświęciliśmy już artykuł temu Świętu Matki Boskiej Gromnicznej, które zbiega się ze świętem ofiarowania Jezusa w Świątyni. Jest to święto, które celebruje triumf światła nad ciemnością, ale także symboliczny koniec świąt Bożego Narodzenia i początek podróży ku wielkanocy.
Święto Matki Bożej Gromnicznej: historia i ciekawostki
Święto Matki Bożej Gromnicznej jest świętem, które ma swoje korzenie w obrzędach przedchrześcijańskich związanych ze światłem…
W tym dniu błogosławione są świece i gromnice, symbolizujące Jezusa jako światłość świata, światło oświecające ludzi. Pobłogosławione świece i gromnice są następnie rozdawane wiernym w celu ochrony przed złem i nieszczęściem.
Podobnie jak wiele świąt chrześcijańskich, święto Matki Boskiej Gromnicznej prawdopodobnie ma swoje korzenie w pogaństwie. Rzeczywiście wiele starożytnych cywilizacji obchodziło różnorakie święta, aby uczcić przejście z ciemności do światła, symbolizowane również przez koniec zimy i początek wiosny. W połowie lutego Rzymianie obchodzili Luperkalia, charakteryzujące się zapalaniem wielu lamp i świec, ale także rytuałami oczyszczającymi. Z kolei Celtowie obchodzili 1 lutego święto Imbolc, „Dzień Świętej Brygidy”, w którym świętowano koniec zimy, a w niektórych regionach również początek wiosny.
Święto Matki Boskiej Gromnicznej od dawna było świętem maryjnym. W czasach starożytnych obchodzono je 14 lutego i upamiętniało ono oczyszczenie Maryi po porodzie, dokonane zgodnie ze zwyczajami bliskimi kulturze i religii żydowskiej.
Obecnie uwaga przesunęła się z Matki na Syna i 2 lutego stał się okazją do świętowania Ofiarowania Jezusa w Świątyni. Stało się to po reformie liturgicznej zadekretowanej przez Sobór Watykański II. Jednak tradycja oczyszczania kobiet z tej okazji jest wciąż praktykowana w wielu krajach, zwłaszcza na obszarach wiejskich. Do niedawna w Valnerina, w regionie Marche we Włoszech, każda kobieta, która urodziła dziecko, musiała udać się do kościoła 40 dni po porodzie, aby zostać oczyszczoną przez księdza. Kobieta musiała uklęknąć na progu z zapaloną świecą, ksiądz błogosławił ją, a następnie wchodzili razem do kościoła i idąc w kierunku ołtarza, kobieta trzymała się białej stuły, którą miał na sobie ksiądz.
Na obszarach wiejskich istnieje wiele przysłów i powiedzeń związanych z tym świętem. W przeszłości był to dzień, kiedy to starsi ludzie w wioskach próbowali odgadnąć, jaka będzie pogoda od tego momentu do nadejścia wiosny. Wiele przysłów jest związanych właśnie z tym „meteorologicznym” wymiarem, jak na przykład słynne powiedzenie z Wenecji Euganejskiej mówiące, że jeżeli w dzień Gromnicznej jest słońce to należy się spodziewać, że zima się już skończyła a jeżeli pogoda jest brzydka, na nadejśćie wiosny trzeba będzie jeszcze sporo poczekać. Podobne wersje tego przysłowia istnieją w Lombardii i Trieście.
Jednak w Toskanii i Emilii uważa się, że jest dokładnie odwrotnie: jeśli w dzień Matki Boskiej Gromnicznej pada śnieg lub grad, zima już nie potrwa długo.
Indeks1 Historia templariuszy2 Pieczęć templariuszy3 Krzyż templariuszy Zakon templariuszy już nie istnieje, ale pozostaje obecny w historii dzięki związanymi z nim ezoterycznymi symbolami templariuszy. Dowiedzmy się, czym one są i co oznaczają. Wśród różnych religijnych zakonów rycerskich związanych z Kościołem katolickim, zakon templariuszy jest jednym…
Indeks1 Dlaczego święty Antoni Opat jest przedstawiany z ogniem i ze świnią?2 Modlitwa do świętego Antoniego Opata3 Kuszenie Świętego Antoniego4 Święty Antoni Opat i święty Franciszek: co łączy tych dwóch świętych? Święty Antoni Opat został zapamiętany jako patron zwierząt, ale również jako ten, który był…
Koniec starego roku i początek nowego to zawsze okazja do podsumowań i refleksji nad tym, co się wydarzyło i co może się wydarzyć w przyszłości. Pomimo iż bardzo często zapominamy o dobrych intencjach gdy oddalamy się od świąt i wracamy do codziennej bieganiny, tego rodzaju rozważania mogą być punktem wyjścia dla ścieżki osobistego rozwoju i poprawy. Możemy tutaj również zaliczyć chęć do odkrycia jak odzyskać utraconą, czy po prostu częściowo zapomnianą wiarę.
Okresy niepewności i niepokoju są częścią naturalnego biegu życia dla każdego mężczyzny i kobiety. Życie zmusza nas do kwestionowania i weryfikacji tego co jako dzieciom wydawało nam się prawdziwe, absolutne, niepodważalne. Dzieciom łatwo jest znaleźć Boga we wszystkim, czuć się blisko Niego, czuć Jego ochronny uścisk, rozpoznawać Go i spotykać nie tylko w sakramentach i Ewangelii ale także w naszych bliskich, w miłości rodziców, w dużych i małych rzeczach każdego dnia. Wspaniale byłoby móc zachować poczucie tego bezpieczeństwa i wiarę tak czystą i absolutną!
Kiedy dorastamy, tracimy tę świeżość, tę spontaniczność. Zmienne koleje losu wystawiają nas na próby i nie zawsze łatwo jest zachować nieskończone zaufanie do Boga, poczucie przynależności do Niego, które dawało nam poczucie bezpieczeństwa i ochrony. Wręcz przeciwnie, czasem to właśnie życiowe wydarzenia oddalają nas od Boga i sprawiają, że nasza wiara staje się chwiejna i niespójna.
To jest normalne. Natura wiary nie jest czymś niezmiennym ale podlega ciągłej ewolucji. Rośnie i dojrzewa wraz z nami, podążając za naszym wewnętrznym rozwojem, dostosowując się do naszych zmian, reagując na to, co nam przeszkadza lub co nas wspiera, ucierpiając z powodu naszych błędów i wad. Podobnie jak o roślinę, należy o nią dbać i ją uprawiać, wzmacniać odpowiednim pożywieniem, prostować jeśli to konieczne, korzystając z doświadczenia i wiedzy wielkich ludzi, którzy zajmowali się badaniem ducha, czerpiąc z niego to, co najlepsze.
W tym artykule postanowiliśmy wspólnie zastanowić się nad tym jak odkryć na nowo wiarę w tym rozpoczętym właśnie roku, jakie strategie i narzędzia przyjąć, aby na co dzień pielęgnować nasze wnętrze w poszukiwaniu większej bliskości Boga.
Jakie są więc narzędzia do ponownego odnalezienia wiary? Nie ma uniwersalnej recepty, każdy musi szukać w sobie, znaleźć swoją drogę, swoje tempo.
Te, które proponujemy, to jedne z możliwych sposobów, które mogą być skuteczne dla każdego.
Albo, bardziej ogólnie, modlitwa. Modlitwa jest naszym sposobem na rozmowę z Bogiem, na kontakt i zharmonizowanie się z Nim. Zwłaszcza odmawianie Różańca Świętego, wraz z powtarzaniem modlitw i formuł, pozwala wiernym zanurzyć się w swoistej medytacji, która daje umysłowi możliwość oderwania się od rzeczywistego kontekstu i skupienia się wyłącznie na dialogu z Najwyższym.
Różaniec święty zawiera w sobie także obietnice Maryi dla tych, którzy go odmawiają, co czyni go tym bardziej skutecznym i miłym Bogu. Poświęcenie choćby kilku minut dziennie na modlitwę lub Różaniec Święty jest z pewnością ważnym punktem wyjścia dla tych, którzy chcą na nowo odkryć lub umocnić swoją wiarę.
Poszukiwanie wiary zaczyna się od pracy nad samopoznaniem. Zwróćmy się do swojego wnętrza, odcinając się z codziennej rutyny, upominając się o chwilę samotności i ciszy. Tylko wtedy możemy zapewnić sobie kondycję umożliwiającej głęboką i świadomą refleksję nad naszym życiem. Zdanie sobie sprawy z naszych wad będzie jednym z najważniejszych procesów wzrostu samoświadomości. Uznanie swoich wad jest podstawowym punktem wyjścia do korekty zachowań i postaw. Wady są najbardziej powszechną i szeroko rozpowszechnioną praktyką zła, która obejmuje i łączy większość istot ludzkich. Są to nawyki mające zwykle na celu zaspokojenie jakiejś potrzeby lub pragnienia, które tak zakorzeniają się w ludzkim duchu, że w pewnym momencie stają się nieodzowne.
Jak każda forma niewolnictwa, która odwraca uwagę duszy od tego, co naprawdę ważne, nasze wady ogromnie nie podobają się Bogu. Zatem praca nad wyplenieniem ich z naszego jestestwa jest jednym z najważniejszych działań, jakie możemy podjąć na drodze do odzyskania wiary. Ale jak walczyć z przywarami? Przede wszystkim trzeba je rozpoznać, przyznać się do nich, tak jak robi się to z chorobliwym nałogiem. Następnie musimy ćwiczyć siłę woli, abyśmy, kierowani naszymi wadami, nie zbaczali z poprawnej drogi i skierowali nasze umysły i serca w innym kierunku.
Również w tym przypadku, modlitwa z pewnością może nam w tym pomóc, bo tylko z Bożą pomocą możemy mieć nadzieję na uwolnienie się od naszych ograniczeń. Przecież cała duchowa droga dobrego chrześcijanina, od chwili narodzin aż do śmierci, powinna polegać na tym, by naśladować wzór Chrystusa i starać się jak najbardziej do Niego upodobnić.
Studiowanie i czytanie świętych tekstów również może nam pomóc. Teresa z Avila, doktor Kościoła i kobieta posiadająca ogromną mądrość, pozostawiła ważne pisma mówiące o potrzebie poznania siebie, nawiązania kontaktu z własną duszą poprzez modlitwę i medytację, aby móc posunąć się naprzód na drodze duchowej i uwolnić się od wad i grzechów, które przeszkadzają miłości i nie pozwalają duszy na zrobienie przestrzeni dla Boga.
Również Święty Paweł pozostawił ważne pisma potępiające wady i wychwalające cnoty, które nazwał odpowiednio uczynkami ciała i owocami ducha. Dla św. Pawła jedynym sposobem na wzniesienie się ponad zniewalającą moc wad i grzechu jest przyjęcie i podążanie drogą ducha poprzez dążenie do cnót, tych „owoców ducha”, które dojrzewają tylko u ludzi przyjmujących w sobie Bożą łaskę.
Wracając do potrzeby codziennej modlitwy, alternatywą dla odmawiania Różańca Świętego może być 15 modlitw św. Brygidy, szwedzkiej zakonnicy i mistyczki, która założyła Zakon Najświętszego Zbawiciela.
Bridget napisała w swoich dziełach, że Jezus Ukrzyżowany zwrócił się do niej pewnego dnia, ujawniając, że w czasie Męki otrzymał 5480 ciosów od swoich oprawców. Zbawiciel złożył jej również 21 obietnic, które miały się spełnić pod warunkiem, że przez rok będzie codziennie odmawiała 15 wymienionych przez Niego modlitw. Codzienna praktyka tych modlitw może wydawać się bardzo wymagająca, ale duchowe wzniesienie, które one umożliwiają, będzie nieocenione w naszej drodze do odzyskania wiary.
Lektura świętych ksiąg zawsze była nieodzownym uzupełnieniem dla każdego, kto chciał wzbogacić i umocnić swoją wiarę, zwracając swoje myśli ku Bogu i wzmagając ducha.
Oprócz lektury Biblii, której nigdy nie należy zaniedbywać, pomocne może być oddanie się książkom mówiącym o drodze duchowej, jaką musi przebyć dobry chrześcijanin, aby dotrzeć do Boga, jak np. dzieła wspomnianej już św. Teresy z Avila, a w szczególności Zamek wewnętrzny, ale także Wyznania św. Augustyna, które pokazują jak zdolny orator oddany ziemskim przyjemnościom potrafił przemienić się w jednego z najsłynniejszych świętych wszystkich czasów a także Ojca Kościoła, czy też Filotea Wprowadzenie do życia pobożnego napisane przez św. Franciszka Salezego, uznawanego za jednego z ojców współczesnej duchowości, który opisuje w tej książce jak każdy człowiek, każdego dnia, poprzez swoje czyny dokonuje wyboru między niebem a piekłem.
Może się to wydawać banalne lub oczywiste ale chodzenie na Mszę Świętą to wybór a nie obowiązek, który powinniśmy rozważyć, jeśli chcemy na nowo odkryć wiarę. Msza święta ogólnie, a Eucharystia w szczególności, stanowi najwyższy moment spotkania z Bogiem, do którego może dążyć chrześcijanin. Jest to moment odnowy duchowej, tak jakbyśmy na Mszy św. ładowali swoje akumulatory! Jest ona ważna także ze względu na fakt, iż umożliwia dzielenie się przeżywaniem z innymi wiernymi, czego brakuje w chwilach samotnej modlitwy. Ważne jest, by do Mszy św. przystępować wtedy, gdy czuje się taką potrzebę, nie traktując jej jako obowiązku czy przymusu, ale jako cenną i niezastąpioną chwilę świętowania i radości.
Indeks1 Kadzidło: właściwości i korzyści2 Czym jest mirra3 Symboliczne znaczenie złota Trzej Królowie, fascynujące i sugestywne postacie w tradycji Bożego Narodzenia, przynieśli Dzieciątku Jezus dary w postaci złota, kadzidła i mirry. Ciekawi nas co kryje się za wyborem tych szczególnych darów? Trzej Królowie i ich…
Indeks1 Kim był święty Sylwester2 Geneza święta3 Tradycje nocy sylwestrowej W ostatni dzień roku wspominamy św. Sylwestra, jedną z najwybitniejszych postaci wczesnego chrześcijaństwa. Z tą wyjątkową datą wiąże się również wiele popularnych tradycji. Przyjrzyjmy im się wspólnie. Zazwyczaj gdy mówimy o dniu Sylwestra, bardzo rzadko…
Nie jest tak łatwo wybrać postacie do ruchomej szopki. Oprócz postaci kanonicznych, których nie może zabraknąć, i jest to przede wszystkim Święta Rodzina ale także pasterze, wół i osioł, Trzech Króli i wszystkie te postacie, które posiadają symboliczne znaczenie w tradycyjnej szopce, ci, którzy kochają szopkę bożonarodzeniową, każdego roku chcieliby uzupełnić ją nowymi postaciami, które dodadzą świeżości i będą nową inspiracją i personalizacją tradycyjnej szopki.
Ale do jakiego stopnia możemy się posunąć, aby ożywić naszą szopkę?
Obszernie rozmawialiśmy o starożytnej sztuce szopki neapolitańskiej, która jest co roku odnawiana w alejkach malowniczej dzielnicy San Gregorio Armeno, w której od wieków mieściły się warsztaty mistrzów rzemiosła poświęcone tworzeniu figurek do scen szopki. Niegdyś tam, gdzie obecnie stoi kościół pod wezwaniem św. Grzegorza z Armenii, znajdowała się świątynia Ceres, bogini płodności i zbiorów, której ofiarowywano figurki z terakoty, realizowane w rzemieślniczych zakładach obecnych na ulicy. Niewykluczone, że zakłady te po wybudowaniu kościoła i rosnącej popularności kultu Świętego Grzegorza i Świętej Patrycji, przekształciły swoją działalność i zaczęły produkować figurki do szopki. Fascynujące jest to, że tym dwóm świętym również noszono w ofierze statuetki z terakoty jako znak oddania i wdzięczności za otrzymane łaski.
Święty Grzegorz Oświeciciel
Święty Grzegorz Ormiański, zwany również Oświecicielem. Apostoł Armenii, czczony przez Kościół koptyjski i prawosławny…
Wiemy na pewno, że to tutaj w latach 1600-1700 tradycja szopek neapolitańskich przeżywała imponujący rozwój i została skodyfikowana według zasad, które znamy do dziś. Zasady, które tak naprawdę nie są zasadami, ponieważ jednym z najbardziej fascynujących aspektów tej tradycji szopek jest jej przewrotność, zaskakująca teatralność, przeplatanie sacrum i profanum, interesujące wprowadzanie postaci związanych z popularną tradycją, takich jak handlarze, żebracy, a także stragany, sklepy, tawerny, i inne aspekty tętniących życiem ulic Neapolu. Tendencja do zapełniania szopki neapolitańskiej groteskowymi postaciami a także cierpiącymi na deformacje mężczyzn i kobiet, obciążonych biedą, z jednej strony była podyktowana miłością do tego lokalnej kultury i ludności, z drugiej pragnieniem pokazania skromnych, nieszczęśliwych i cierpiących ludzi, a przez to bliższych Jezusowi.
Ten trend nadawania folklorystycznego detalu do dziś nie opuścił zaułków ulic San Gregorio Armeno. Oprócz przekazanych technik i sekretów produkcji swoich przodków, neapolitańscy mistrzowie zachowali ich przewrotnego ducha w niezmiennym stanie, zapełniając swoje szopki nie tylko niezliczonymi tradycyjnymi postaciami, z których każda ma swój fascynujący i sugestywny ładunek symboliczny, ale dodając co roku nowe postacie inspirowane światem polityki, rozrywki, bieżących wydarzeń, sportu. Tak więc obok poruszających się postaci pasterzy nie będzie niczym niezwykłym znalezienie na straganach ulic San Gregorio Armeno figurek piłkarzy docenianych przez fanów, prezenterki i tancerki, a nawet postacie ze znanych seriali telewizyjnych.
To pomieszanie daje nam do zrozumienia w jaki sposób szopka neapolitańska jest w stanie zestawić tradycyjne i nowoczesne, a nawet dziwne postacie. Właśnie z tego powodu chcielibyśmy w tym artykule zaproponować Wam pięć zabawnych postaci do szopki. Są to postacie do ruchomych szopek,wykonane ręcznie z terakoty przez mistrzów neapolitańskich Na wykonane figurki zostają nałożone tkaniny uformowane na kształt szat. Rzemieślniczne wykonanie każdego szczegółu sprawia, że każda figurka różni się od innych egzemplarzy, jest niepowtarzalna i nadaje oryginalnego klimatu scenografii w której została umieszczona.
Przyjżyjmy im się bliżej
